Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 36

I don't know how long I've been asleep. I don't know if I am just dreaming or not. Mahimbing ang naging tulog ko pero pakiramdam ko ay dinuduyan ang sarili.

I was awakened by a sudden move. Pinakiramdaman ko ang sarili kung talaga bang parte pa ba iyon ng panaginip ko ngunit hindi.

And the next thing I knew, my back rested on something comfortable and soft. Naramdaman ko ang kumot na inilagay sa akin pati ang munting halik sa noo ko.

Minulat ko ang mata at nadatnan ang nakatitig na mga mata sa akin. Madilim sa kwarto at hindi nito naisipang buksan ang mga ilaw.

"Sorry. Nagising kita tuloy," paumanhin nito sa akin.

Hindi ko alam kung saan siya galing, kung ano bang dahilan niya kung bakit inumaga siya ng uwi. I am not mistaken with the time. Alas dos na ng umaga at nadatnan niya akong natutulog doon sa sofa.

Bumangon ako saka marahang hinawakan ang pisngi. I checked if there is still some marks of tears left. Pinunasan ko iyon na para bang nahihiyang malaman niyang umiyak ako.

"Where have you been?" I asked him calmly. I can smell the familiar scent from him. Biglang parang may kung anong sumakit sa lalamunan ko. "You smell like a cigarette. You smoked?"

Natigilan siya, iniwas ang tingin sa akin.

He stopped that habit of him years ago. Kung nahuhuli ko man siya noon na naninigarilyo, hindi naman niya tinatanggi. And he'll always do that if there's a certain reason that made him do that.

Iyon ang kanyang nagiging pampakalma. Even after our fights before, I know that there is a chance that he'll do that. Ngayon ay mukhang alam ko na ang dahilan.

"Sorry. Pinakalma ko lang sarili ko. Too bad you smelled it," he sniffed. Napahinga ako ng malalim saka hinawakan ang kamay niyang nakapatong sa kumot.

"Jake..." I called him. Pinigilan ko ang sariling bumigay sa harapan niya. As much as I want, I don't want him to see me crying. I don't want to look awful in front of him.

"Hmm?" his soft voice answered. Hinawakan niya rin ng mahigpit iyong kamay ko.

I breathed deeply again. I bit my lip to ease the tense inside me. Para akong magtatanong ng pwedeng dahilan ng ikakatampo niya sa akin.

"My cousins told me that you went to my grandparents' house. I'm sorry if you saw me with Alonzo." Panimula ko na hindi man lang siya nagulat. He listened to me like he's willing to hear it all.

I don't need to find some reasons why he's acting like this. Iisa lang ang dahilan na alam ko. And that's where he found me with Alonzo earlier.

Bumalik ang naging tingin niya sa akin. Pinanatili kong hindi ako nakakaramdam ng kahit na anong pagbibigay.

I saw how his eyes went so soft. He clenched his jaw, not because he's mad, but because he's seeing me almost trying not to cry in front of him.

"Sorry kung hindi kita naalala kanina. Napadaan lang siya roon tapos kinausap lang ako. I don't know which part you've seen. Gusto ko lang humingi ng sorry kasi... kasi iyon ang naging dahilan kung bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko kanina." I diverted my eyes anywhere. Iniurong ko ang mga luhang gustong bumadya na.

Gusto kong mag-sorry sa mga nakita niya. If he ever saw us holding hands, I swear, it's not in a romantic way.

Alam na alam ko ang nagiging pakiramdam niya dahil buong buhay ko na naging kasama siya, mula sa pagkakaibigan hanggang ngayon, patago siyang nasasaktan.