Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 4

Pinili kong sulitin ang gabi na kasama si Jake. We stayed at the sea side, watching the night sky together before we went home. Sa bahay ko lang napansin ang mga naging tawag sa akin ni Alonzo.

I did not used my phone while I am with Jacob. Kaya halos nagmamadali akong magtipa ng numero upang matawagan siya.

"Oh my God! I'm so sorry, Alonzo. I lost track of time," I shortly explained myself.

Madaling araw na at alam kong pagod ito sa kakaaral pero nagawa pang sagutin ang tawag ko.

I don't want him to be mad at me. Kasalanan ko naman kasi hindi ko nasagot ang ilang tawag niya sa akin. Hindi ko naman nasabi sa kanya na magkasama nga kami ni Jacob.

"Where have you been? Kanina pa ako tumatawag sa'yo, hindi ka man lang nag-text sa akin," malambot ang kanyang boses at naririnig ko ang bahid ng kaantukan doon.

I bit my lip. Parang naging istorbo ako tuloy sa kanya.

Gosh. Bakit nga ba nawala sa isip ko na minsan siyang tumatawag sa akin? Am I that really stupid?

"I'm sorry. Dinala lang ako ni Jacob sa sea side. Hindi ko naman kasi gamit ang phone kaya hindi ko napansin na tumatawag ka."

Tumahimik sa kabilang linya.

Maybe he's thinking about my night agenda with my friend. Kilala naman nito si Jacob at alam niyang magkaibigan kami.

I never seen him being jealous of our relationship. In fact, he admired the friendship that we have for years.

"Alright. Next time, try to inform me, okay? Nag-aalala ako sa'yo," the small smile appeared to my lips. Guminhawa ang pakiramdam ko sa naging tugon nito sa akin.

"Sure. Tulog ka na. Pasensya na ulit. Better get some rest. I love you."

"Yeah. Love you too," I ended the call and went to my bed. Saglit akong nagmuni-muni hanggang sa makatulog ako.

The next morning, I woke up so early to the point that I am already waiting for Alonzo to fetch me up. I guess, I can treat him today about last night.

Mahirap naman kasi pinag-alala ko siya. Nakokonsensya ako kasi imbes na iyong atensyon niya ay nasa kanyang inaaral, sa akin pa napunta.

Baka naman sabihin ng daddy niya na pabigat ako sa kanyang anak kahit hindi naman.

Couple of hours passed but his car didn't appeared in our house. Saglit akong naghintay pa ng ilang minuto kahit late na ako.

Usually kasi ay kahit late naman ito, hindi umaabot ng ilang oras. But now's different. May kotse naman ako pero kasi, parang nasanay na ako na lagi nito akong sinusundo.

Hindi naman ako laging nakadepende sa kanya. It's just that, he used to catch some time with me every morning.

I texted him but I got no reply. Doon na ako tuluyang nagdesisyon na magmaneho ng sariling sasakyan papasok sa eskwelahan.

I got late so I got some detentions first before I finally saw myself inside the room. Hindi ko na muna inisip ang mga dahilan kung bakit hindi niya ako nasundo kanina.

Hindi ako galit at mas lalong hindi ako nagtatampo. Para sa ganoon? Nang dahil sa isang simpleng dahilan? Why would I do that?

Busy siya, busy rin ako. I understand him as always. And I think, focusing first on our dreams is our priority.

Flooding him with some text messages won't do. Isang mensahe lang naman sa kanya ang gawin ko, alam kong magre-reply siya kaagad.

And besides, I know that he's only inside his school, doing everything he can. Wala naman dapat akong ipag-alala.