Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 3

Sorry ulit :( di mo ba ako ite-text?

Tampo ka agad? Bili kita burger, gusto mo?

Uy? Phoebe. Reply naman dyan.

Hays. Gusto ko pa naman sana tumawag kaso baka hindi mo sagutin :<

Hindi na ba ako kapansin-pansin?

Na-miss lang kasi kita kaya nagawa ko 'yon. Sorry na :((((

Napailing ako sa dami ng magkakasunod niyang texts. After that prank, I never talked to him again.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras na magpadala na naman sa kung anong trip niya sa buhay.

We haven't seen each other for a long hour so he thought, I am not gonna be at school.

Inis na nga ako minsan sa mga banat niya, dadagdagan niya pa ng pag-trip sa akin. His mind didn't matured at all.

Simula pa lang dati ay ganoon naman na siya. Lucky for him because he's the only choice I've got when we're still in high school.

Kaya kapag walang kasama, kung hihingin ko ang presensya niya, handa niyang iwang ang ilang barkada para ilaan sa akin ang oras.

Now that we already made our step to college, we are not that really close to each other literally.

Magkaiba ang kinukuha namin kaya hindi siya nakakuha ng paraan para makasama ako.

Nagkaroon na nga ako ng boyfriend, samantalang ito ay hindi ko nakitang may ipinakilala sa aking babae.

Our class that day ended. Nakatanggap ako ng mensahe mula kay Alonzo at nagsasabing naroon siya sa labasan.

I don't know where we're going. Kapag kasi ganito ay laging may pinupuntahan kasama ako.

I quickly got my things up before leaving the room. Nang mapadako sa room ni Jacob ay mabilisan akong sumilip upang siguraduhing naroon nga ito.

And I caught him, scolded by their teacher while the phone's on the teacher's hand. Napapakamot ito ng ulo habang ginagamitan ng kanyang charm ang guro.

I shook my head as I made my way.

Kilala ko na ito dahil iyon palagi ang tactics na ginagamit niya tuwing naiipit sa isang sitwasyon. He can make what he wants.

Sa paraang iyon niya napapakawalan ang sarili.

Alonzo gave me a quick kiss as I entered his car. Hindi pa rito siguro nagtatagal sa kahihintay sa akin.

Compared to his look before he left me this morning, his eyes seems tired and sleepy. Hindi ko maiwasang hindi mapatingin doon dahil halatang-halata.

Mukhang mahirap ang napagdaanan niya ngayong araw dahil nababakas sa kanyang mukha ang matinding pagod.

"Tired?" I managed to asked him as I caressed his face. Nagpakawala lang ito ng maikling ngiti saka hinawakan ang kamay ko.

"Yeah. I still need to study when I reach home. Maaga rin ang class ko kinabukasan," he explained and I nodded.

Wala akong rason na pigilan siya sa ganoong bagay. I don't want him to feel that I am here, needing his attention.

Sa totoo lang ay mas pabor naman ako sa mga pag-aaral niyang ginagawa. We have his parents' support. We are both okay to our families. Walang problema.

"Okay. Study hard. Hatid mo na lang ako sa bahay tapos uwi ka na, ha? Don't stress yourself," I said to him.

Mahirap naman ang kanyang ginagawa. Ayokong makaistorbo sa kanya.