BESTFRIEND lang ako

BLA 29

Releena's POV

Ang tagal naman ng babaeng yon!!! Kanina pa ko naghihintay dito sa lounge ng university na pinapasukan ko. Nasaan na kaya yun?

Kinuha ko yung phone ko para itext si Frans. Pero may text pala sya sa akin.

Badingding teka lang. May gagawin lang ako saglit. Naalala mo yung sinabi ko sayo kanina? Yung lalaki nagpatulong eh kawawa naman.

Aisshh. -__- Himala ah. Siga yang di Frans tapos biglang may tinutulungan na stranger na kakilala 'daw' ako. Baka naging kaklase ko sya sa isang subject sa med school.

Nagreply ako.

Pakibilisan po. -___-

Pagkaexit ko nang message nya, napagtripan ko na magview ng pictures sa gallery ko at bumungad sa akin ang family picture namin. Si Mommy, Kuya JM at si Gabby na tinuring ko na na kapatid kahit pinsan ko sya.

Tumulo ang luha ko. Namimiss ko na sila.

Six years has passed. Grumaduate akong magna cumlaude from my course by the grace of God. Nagtake ng board for psychometrician, at again by the grace of God nakapasa.

But still I felt so incomplete. There's a still vaccuum inside my heart.

An oppurtunity came up. The university I graduated from ay nag-offer sakin na magtake ng parang NMAT for the sister university nila sa States at pag nakapasa ako, ako ang magseserve as representative ng university namin na yun. And after months of review I took the exam and BY THE GRACE OF GOD I passed. They offered me scholarship, allowance and housing. Ang sagot ko na lang ay ang pag-aayos ng visa ko papuntang States.

With my dream of becoming a Doctor, I grabbed their offer. It's an offer of a lifetime.

I took it for my dream and for one more reason.

To look for him. To find him. Tinanong ko pa nga si Kuya JM kung anong pangalan ng hospital nila dito sa States.

Kaya nga ngayong kailangan naming humanap ng ospital na pwedeng pasukan bilang intern, pinipilit ko talaga na sa G&G Medical Hospital kami pumasok ni Frans pero full na daw sila ng interns. By the way, si Frans o si Francine ang isa ko pang kasama na nakapasa sa exam. Dalawa kasi ang representive. Kaya nga I am really blessed dahil out of 55 aspiring graduates na gustong makapasa ay isa ko sa napili.

Ayun nga. Pagkatapos kong makagradute at makapasa sa board at babalik na kong Pilipinas.

Mukhang wala na. Hindi ko na sya makikita. Hindi ko na masasabing kahit anim na taon na nawala sya, hindi nawala yung feelings ko. Hindi ko masasabing mahal ko sya.

Nagbuzz na naman ang phone ko at nagtext nga si Frans.

Bading!!!! Punta ka ng G&G dalian mooooooooo!!!!

Bakit kaya? Baka mamaya pwede na? Biglang nagsitayuan ang balahibo ko at nabuhay ang dugo ko nang mabasa ko yung text ni Frans.

Baka eto na yung tamang panahon. Eto na. Lord, sana po. Please.

Patakbo akong lumabas ng university at pumara ng taxicab. Pagdating ko tinext ko si Frans kung nasaan sya ngayon sa ospital.