BESTFRIEND lang ako

BLA 28

Jake's POV

It's cold up here. And I feel so alone. Though I'm not.

"Hey bro, what's your plan after graduation?" My friend, Shaun asked me. He's a friend of mine from med school.

"Nothing. Start reviewing for board exam, I guess?"

"Oh c'mon give yourself a break! Hang out with us! It's been four years since we last did it! Come one
!!"

Yes, it's been six years. One week after ko marinig YUN I flew to USA to do what my father wants me to. Buti na lang at may sister school yung university na pinasukan ko sa Pilipinas dito sa Seattle. Exchange student na lang ako at nagshift ako sa course na pwedeng pang-pre med and that is...psychology. That course is close to my heart. And I think I don't have to tell why. Na-credit ang ibang subjects na na-take ko at it only took me two years para makagraduate dito.

Then right after, I went to Harvard University to pursue medicine.

'Twas not easy. Med school is like a hell here on earth. Mahirap. Kung hindi ka talaga pursigidong maging doctor, hindi ka magtatagal.

But there's something that pushed me. Na kahit hirap na hirap ako, yung mga panahon na gusto ko nang bumigay at sabihin sa Papa ko na kaya kong magmanage ng hospital ng hindi nagiging doctor, muntikan na kong malulong sa droga maibsan lang yung stress na nararamdaman ko.

Hindi nangyari lahat nang yun dahil sa kanya. Oo six years na ang nakalipas. But I still love her despite the fact that she did not chose me.

Kinaya ko ang med school para sa kanya. Kasi alam ko na gusto din nyang maging doctor. Para pareho kami. Para atleast kahit dun lang, babagay kami. Kahit alam kong wala na.

At ngayon nga, gagraduate na ko sa med school. And I want to offer this to her, the one who was beside me even if she's just in my memories.

"Sorry bro. But I need to do something. Next time." I don't really want to go with them. Wala ako sa mood. At tsaka sino ba naman ang magbabar ng umaga? Tss. Ang baduy at ang boring.

"Jeez okay bro next time!!" Inakbayan nya ko at tinapik tapik yung balikat ko at tsaka na umalis kasama yung iba kong kabatch na gagraduate.

Naglakad lakad ako ayaw ko pa kasing pumuntang ospital para tulungan si Daddy sa kung saan saan at napadpad ako sa isang park na may hindi gumaganang fountain.

Sa isang hindi malamang dahilan, lumapit ako dito. May isang babaeng nakatayo sa tapat nito, umiiyak.

Nilapitan ko sya. "Hey, miss. You okay?"

Tiningnan nya ko at nagpunas ng luha nya. "Lokong amerikanong to. Umiiyak na nga ko tinanong pa kung okay ako halata namang hindi."

Nagulat ako nang magsalita sya. Aba akalain mong pilipino pala to?? "Pilipino ka din? Nice nice!!"

"Ay hindi hindi. Kaya nga nagtatagalog ako eh. Ano bang kailangan mo Kuya?"

Ang sunget naman neto. -___- "Wala naman. Nakita kasi kitang umiiyak eh. I just wanna help."

Natahimik sya at naiyak ulit. "Kasi hindi kami tinanggap ng kaibigan ko sa internship sa G&G Medical Hospital ehh. Eh kailangan namin yun para makagraduate kami." Sabi nya sa gitna ng mga hikbi nya. Wow. Coincidence or what but that's our hospital. "Why don't you try other hospital?"

"Eh kasi naman si Releena ehh! Pinagpipilitan dun sa ospital na yun!! Eh ayaw nga kaming tanggapin dahil full load na daw sila ng interns!! Ewan ko ba sa babaeng yun!"

Parang tumigil ang takbo ng mundo ko sa narinig kong binanggit nyang pangalan. Did I heard it right? Baka ibang tao yun. Imposible. Pero eton puso ko, iba ang tibok. Iba ang sinasabi sa akin. Gusto kong umasa. Gusto ko.

"Hoy okay ka lang ba? Baliw ka ba? Bigla ka na lang natulala dyan?"

"Is your friend by any chance named Releena Mariz Torribio?"

Lord please.

Say yes. Say yes.

Napanganga sya at nanglaki ang mata.

"How did you know my friend's name???????"

Lord is this a sign? I prayed for this for so many nights.

Nag-ring bigla yung phone nya, and I was still there left astounded.

"Hello Releena!! Ano?! Pinanghinaan ka na ng loob dyan? Sabi ko naman sayo eh!!"

Kausap nya sya ngayon. Ang bilis ng tibok ng puso ko.

"Hoy bading alam mo bang may lalaking lumapit sakin dito. Aba ang siste, kilala ka!!!!"

Kinuha ko yung phone nya. Nung una nagalit sya pero tiningnan ko sya sa mata at siguro nabasa nya ang sinasabi ko sa mga mata ko kaya hindi na sya umalma pa.

Tinapat ko sa tenga ko yung phone nya at hindi ko na napigilan ang luha ko nang marinig ko ang boses na anim na taong akong nangulila.

"Niloloko mo na naman ako Francine ha. Wag ngayon. Magkita na lang tayo sa school para humanap pa ng ibang pwedeng mapasukan bilang intern..Hoy Frans nandyan ka pa ba?"

Hindi ko alam kung magsasalita ba ko. Kaya umubo na lang ako kunyari para malaman nyang may kausap pa sya.

"Frans...hindi ko na ata sya makikita.."

My tears kept on flowing.

Could it be...?

Could this be my time?

Could this be my chance?