The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 43.2

[A/N pak mijn hand, want we maken een enorme sprong in de tijd *springt in een tijdmachine*]

Iets kwijtzijn is heel raar. Je weet dat het dichtbij is, maar toch is het weg en je kunt het niet pakken want je bent het kwijt.
Het gevoel van naar iets verlangen is apart. Je kunt het in verschillende stukjes hakken; naar een dag (bijvoorbeeld een verjaardag) verlangen, naar iemand verlangen, naar een gevoel verlangen of naar een voorwerp verlangen.
Maar het ergste gevoel van alles vind ik dan toch het gevoel van iemand missen. Het wringt zich een weg door je huid heen, naar je hart en maag, en maakt je ziek. Het verlangen en gemis naar iemand is gruwelijk, het is een hel. Het is er, maar het is buiten je bereik. Ik heb er een gruwelijke hekel aan.
Het doet pijn, alsof iemand een mes in je borst steekt en hem om het uur omdraait. En weer. En weer.
Ik mis Jake. Ik mis zijn lach, ik mis zijn stem, ik mis zijn aanrakingen. Ik mis hem.
"Het is maar voor een paar weken," zei hij, toen hij uit het ziekenhuis werd ontslagen. Hij zat in een tijdelijke rolstoel, midden in de vertrek hal van het vliegveld.
"Over een paar weken kom ik terug, of jij komt bij mij. Het komt goed, oké? Zo lang we elkaar maar vertrouwen," dat waren een van de laatste woorden die hij zei voordat iemand van het vliegveld hem wegduwde, naar de deuren waarachter de paspoort- en ticketcontrole was. De deuren die Jake naar zijn thuis leidde.
Maar is zijn thuis niet bij mij? Hij is mijn thuis, ik zou met hem mee moeten gaan. Maar dat deed ik niet. Het enige wat ik deed, was met betraande ogen en natte wangen naar hem kijken, terwijl hij weg ging.
En nu? Nu zit ik hier alleen op mijn bed, met een t-shirt van Jake in mijn vingers. Het lijkt allemaal zo lang geleden dat hij in het ziekenhuis lag. Zo verschrikkelijk lang geleden.
Ik wens dat ik hem langer vast had gehouden, dat mijn lippen de zijne vaker hadden aangeraakt.
Ik wens dat ik hem vaker had verteld hoeveel hij voor me betekent.
Maar nu is het te laat. Nu zit hij al ver, hoog in de lucht. Misschien is hij zelfs al thuis, in Engeland, bij zijn vrienden.
Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd, en staar naar het sneeuwwitte plafond van mijn kamer. Ja, míjn kamer.
Een paar uur nadat ik voor het eerst bij Jake in het ziekenhuis was, hebben mijn ouders en ik besloten dat ik weer thuis zou komen wonen. Mijn ouders hadden spijt van hoe ze me hebben behandeld, en e wilden me terug. En ik weet dat ik niet langer bij Matt kan blijven.
Matt. Ik glimlach even. Hij verblijft bij Rens, een vriend van hem. "Vriend". De sarcasme druipt er vanaf als vocht van een ijsje in de brandende zon. Het is overduidelijk dat Matt en Rens meer zijn dan vrienden. Dat willen ze in ieder geval wel. De manier waarop ze elkaar blikken toewerpen en constant elkaar aanraken; het is overduidelijk. Nu moeten ze het zelf nog even zien.
Mijn ouders en ik hadden hem aangeboden om hier te blijven, maar de twee jongens zeiden zoo snel mogelijk dat het prima was als Matt bij Rens bleef. De tortelduifjes. Ik glimlach weer even.
En Fleur? Daar hoor ik weinig van. Het is verschrikkelijk, ik mis haar en ik wil haar alles vertellen. Maar we hebben het allebei zo druk dat we elkaar zelden spreken. Het zou fantastisch zijn als we ergens deze weken af gaan spreken, want ik heb behoefte aan een meisje als vriendin. Niet dat Rens en Matt niet genoeg zijn, maar het zijn jongens.
En met Catherine praat ik niet heel erg veel. Het is ongemakkelijk, omdat ik dacht dat zij iets met Jake had.
Jake. Meteen wordt het mes in mijn borst omgedraaid, en ik voel hoe tranen in mijn ogen opwellen. Ik mis hem. Ik mis hem zo erg en het doet zo veel pijn. Ik vroeg me altijd af hoe het kwam dat liefde pijn kon doen en geweldig tegelijk kon zijn, maar nu maak ik het mee. Ik had liever gehad dat ik het nooit mee had hoeven maken.
Ik ga op mijn zij liggen en krul me op. Mijn voeten zijn ijskoud, ondanks de hitte die de verwarming in de kamer laat.
Hem bellen is geen optie: hij zal vast moe zijn en-
Mijn ringtone gaat, en ik duik op mijn mobiel af. 'inkomende oproep van: The one who gets to kiss you' staat er. Jake heeft zijn naam in mijn contacten veranderd in The one who gets to kiss you, omdat hij dat wel passend vond. Zei hij met een grijns voordat hij me kuste.
Ik neem gehaast op. "Met Selena?"
"Hi baby," klinkt Jake's stem door de telefoon.
Ik voel hoe alle onrust uit mijn lichaam spoelt, en mijn glimlach wordt wijder. "Hi! Hoe was je vlucht?"
"Alles ging goed," zegt Jake, en hij voegt er met een lachende stem aan toe dat zijn vliegtuig niet is gecrasht. Ik lach met hem mee, ook al maakte ik me er serieus zorgen over. Ik weet dat de kans klein is dat er een vliegtuig ongeluk is, maar toch..
"Mooi zo," er valt een fijne stilte, waarin we naar elkaars ademhaling luisteren. "Hoe gaat het met je lichaam? Heb je nog ergens pijn?" vraag ik dan.
"Nee, die pijnstillers van vanochtend zijn nog niet uitgewerkt,"
Vanochtend. Ik slik. Het voelt alsof het al veel langer geleden is. Vorige maand of zo.
"Ik mis je," flap ik er uit.
"Ik mis jou ook, baby," zegt Jake. Zijn stem klinkt vol emoties. "Het is echt verschrikkelijk. Ik wens dat je hier was.."
"Ik ook," zucht ik. Tranen wellen op in mijn ogen.
"Niet huilen, Princess. Jouw tranen zijn te mooi voor deze wereld."
Ik lach door mijn tranen heen. "Slijmbal,"
"Dat noem je head over heals," grinnikt Jake. Zijn stem maakt me licht in mijn hoofd, en mijn buik begint te tintelen.
"Jake?"
"Ja?"
"Niets, ik wilde zeggen dat ik van je hou," stamel ik verlegen.
"Ik hou ook van jou," zegt Jake. Dan hoor ik hem gapen.
"Ga lekker slapen, Jake," zeg ik. "Je hebt een lange dag achter de rug,"
"Maar ik wil nog even met mijn vriendinnetje praten," kreunt Jake. Maar ik hoor dat hij uitgeput is.
"We praten morgen wel verder," zeg ik op een zachte toon.
"Beloofd?"
"Beloofd."
"Zodra je wakker wordt bel je me, oké?" vraagt Jake hoopvol.
Ik krul me als een balletje op, op het midden van mijn bed. "Oké,"
"Dan ga ik nu ophangen,"
"Love you," zeg ik verlegen. Het voelt nog steeds raar om iets in het Engels te zeggen tegen Jake, omdat hij Engels is en zijn accent is perfect.
"Love you too baby," zegt Jake met een fluisterende toon.
"Tot morgen!" zeg ik lachend.
"Ik wil nog niet ophangen," zegt Jake op een zeurende toon.
Ik bloos. "Ik wil ook niet dat je ophangt, maar je moet echt gaan slapen. Je klinkt vermoeid,"
"I know," Jake gaapt. "Oké misschien moet ik serieus ophangen,"
"Wellicht,"
"Oké, oké! Als je me zo graag kwijt wil," zegt Jake zogenaamd boos, en dan lacht hij. "Ik voel me zo'n klein jongetje bij jou," zegt hij dan opeens.
Ik frons. "Hoe bedoel je?"
"Niets negatiefs," zegt Jake vlug. "Ik voel me gewoon zo carefree bij jou,"
"Dankjewel denk ik?" zeg ik lachend.
"Heb ik nu iets heel doms gezegd?" kreunt Jake.
Ik giechel heel meisjesachtig. "Nee, het was wel schattig,"
"Schattig? Wil ik dat zijn?"
"Iedereen wil het zijn," zeg ik dan heel overtuigend. "Schattig zijn is zo 2015"
"Oh dan, dankjewel!" Jake grinnikt en gaapt dan.
"Weltrusten Jake," zeg ik met een glimlach.
"Meh, nu moet ik echt ophangen, hè?"
"Yep,"
"Weltrusten Selena. Ik hou van je. Ik wens dat je hier was,"
Ik moet moeite doen om niet in tranen uit te barsten. "Insgelijks."
"Ik hou van je,"
"Ik ook van jou,"
"Weltrusten..."
"Weltrusten,"
En dan hangen we op. Ik leg mijn telefoon naast me op het nachtkastje neer. Het voelde heerlijk om zijn stem te horen, maar het is verschrikkelijk om te weten dat er nu weet ik hoeveel kilometer tussen ons in zit. Een hele zee en nog kilometers met land. Dan hoor ik een piepje naast mijn oor. Ik pak mijn telefoon en lach zachtjes. Het is een sms van Jake. Hij heeft een foto van een leeg bed gestuurd en dan een smiley met een verdrietig gezichtje. "Wish you were here xx" staat eronder.
Ik schiet in de lach en type snel iets terug. "Go to sleep you goof xx" stuur ik terug.
Ik krijg een rood hartje als antwoord, en ik stuur een paarse terug. Dan leg ik mijn mobiel op mijn nachtkastje en zodra mijn hoofd mijn kussen raak, val ik in een rustige slaap.

[a/n vote en comment? TROUWENS AJSJWJAKOQOQK BEDANKT VOOR DE 900k OP NAAR DE 1M! JULLIE ZIJN AWESOME hier hebben jullie een koekje als bedankje 🍪

Wat denken jullie dat er gaat gebeuren]