The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 25- Matt

De namen zijn gekozen! Credits to @SunnyFlower en @xjjuliee ! Hij heeft een eerste en tweede naam!

{ Selena }

Zachtjes wieg ik heen en weer op mijn bed. Tranen druppen van mijn ooghoek, over mijn wang, over mijn kin en dan op mijn dekbed. Mijn handen trillen, en mijn voeten zijn ijskoud. Ik had hem niet moeten geloven. Het was te mooi om waar te zijn.. Het perfecte vriendje te hebben.. Het is onmogelijk. Ik snif even. Ik moet hem vergeten. Maar hoe? Hoe kan ik zo'n persoon vergeten? Hij was er voor me, ik vertelde hem alles. En hij mij, toch? Ik hield van hem.
Ik hoor mijn hart kloppen. Heel zacht. Voorzichtig, bang dat het teveel geluid maakt. Misschien moet het maar stoppen. Misschien is dat wel het beste; niet meer leven, alles achter me laten.
Néé zo mag ik niet denken! Het is maar een jongen! Kom op, Selena. Sta op en doe iets!
Ik probeer mijn benen te bewegen, maar ze zijn helemaal verkrampt. En zo'n zin heb ik nou ook weer niet om iets te gaan doen. Ik trek ze voorzichtig weer terug. Opeens valt mijn oog op de schaar die op mijn bureau ligt. Zal ik.. Nee Selena, je bent sterker dan dat! Toch stap ik van mijn bed af en loop ik er voorzichtig heen. Met trillende handen pak ik de schaar vast en open ik hem. Een beetje schuw kijk ik om me heen. Dan leg ik de scherpe kant op de binnenkant van mijn onderarm. Ik haal bibberig adem en sluit mijn ogen. Dan trek ik de schaar er overheen. Een flits van pijn schiet door mijn arm heen. Nog een keer doe ik het, en nog een keer. Dan stop ik. Op mijn arm zitten een paar rode krassen, die een beetje bloeden. Ik staar er naar. Algauw begin mijn hele arm te bonken ben te prikken. Ik slik. Een verlaten traan rolt over mijn wang, en drupt op de wondjes. Ik heb de neiging om te blijven staan, maar mijn gevoel zegt dat ik er snel iets aan moet doen, voordat het gaat ontsteken. Snel ren ik naar de badkamer. Paniekerig houd ik mijn arm onder de kraan. Het koele, heldere, stromende water verspreid zich op mijn bonkende arm. Bij het zien van de krassen begin ik te huilen. Snikkend hang ik tegen de wasbak aan. Wat heb ik nou gedaan?! Hoe heb ik het zo ver laten komen dat ik mezelf heb gesneden? En dat voor een jongen. Ik zak op de grond. Mijn arm glijd onder het water vandaan. Ik begin te huilen. Niet normaal huilen, maar verschrikkelijk hard. Tranen rollen ongecontroleerd over mijn wangen, en ik zuig de lucht zo snel naar binnen dat ik het gevoel heb dat mijn longen spatten. Ik zie allemaal zwarte spikkeltjes voor mijn ogen. Ik voel hoe de tranen zich mengen met het snot dat uit mijn neus loopt. Snikkend krul ik me op de grond, terwijl ik naar adem hap. Het lukt niet! Ik krijg geen adem meer. Piepend krabbel ik overeind, terwijl ik om me heen grijp, op zoek naar stevigheid. Maar dat had ik niet moeten doen. Ik trek een glazen flesje parfum mee, die boven op mijn hoofd valt. Ik zie sterretjes voor mijn ogen, en dan val ik achterover, met mijn bonkende hoofd tegen de wc rand aan.

Voorzichtig knipper ik met mijn ogen. Meteen sluit ik ze weer. Het licht is te fel, en mijn hoofd bonkt. Voorzichtig kruip ik weer terug onder de koele dekens, met mijn hoofd in het donker. Wie heeft mijn in bed gelegd? Ik had de deur toch op slot gedaan? Ik weet het niet meer. Het enige waar ik aan kan denken is hem. Hoe hij beweegt, hoe hij lacht. Hoe hij als hij nadenkt aan zijn nek krabt. Hoe hij luistert naar muziek, zijn ogen gesloten. Hoe hij naar mij kan luisteren, hoe hij eerlijk zegt hoe het zit. Ik zucht. Het is nep, Selena. Het was allemaal fake. Het enige wat hij wilde doen is dichter naar Catherine toe gaan. Maar hoe kent hij Catherine? Hoe kent Catherine hem? Ik kan niet meer logisch nadenken, ik heb teveel hoofdpijn. Ik kom voorzichtig onder de warm geworden dekens vandaan, en kijk om me heen. De kamer is verlaten. Op mijn nachtkastje zie ik een briefje en een glas water liggen. Ik reik naar het briefje en lees het.

"Hey Selena! Ik schrok me dood toen ik je in de badkamer zag liggen! Ik heb je, met behulp van Jake op je bed gelegd. Wat kwam hij doen? Hij keek erg verdrietig. Ik heb hem je telefoonnummer gegeven, vreemd dat je dat al niet had gedaan. Maar ja. Wordt snel beter! Ik heb een aspirientje voor je naast het kastje gelegd. Kus, Fleur."