The Balloon (a Dutch Love Story)

hoofdstuk 36.2

[a/n nog één week tot kerst yasss! Twee weken lang geen gezeur over huiswerk en toetsen, elke dag uitslapen, films kijken, kerst, oud en nieuw, alle tijd om te schrijven… BOOYA!

Opgedragen aan: Kim8122 want #IkKenJouEenSoortVan]

[A/n Matt]

“-en tot slot moet je veel rust houden. Ik adviseer je om sowieso een week lang in bed te blijven, en niet naar werk of school gaan.” De dokter kijkt op van zijn klembord om me vanonder zijn bril aan te kijken.

“Ja meneer de dokter.” Zeg ik. “Mag ik nu gaan? Mijn hoofd doet pijn.”

De dokter kijkt me streng aan, voor hij Rens aan kijkt. “Kun jij er voor zorgen dat Matthias zich aan deze verplichtingen houdt?”

“Matt- Oh, ja natuurlijk. Ik zal mijn best doen.” Zegt Rens. Ik rol met mijn ogen en druk de zak met ijs tegen mijn voorhoofd. Dit is hooguit gênant. Als ik een boek zou schrijven over manieren om indruk te maken op je crush, heb ik de eerste tip al: ‘val flauw als je tegen hem aanbotst, en zorg dat hij je vooral naar het ziekenhuis mee trekt. Dat is namelijk erg gezellig en totaal niet beschamend.’

Useful to the max.

Vingers knippen voor mijn ogen, en ik kijk op.  “Huh?”

“Tijd om te gaan!” zegt Rens met een verlegen lachje. Ik word rood, maar spring snel van het dokters-bed af. Meteen begint mijn wereld te draaien en mijn benen te wiebelen. Meteen ondersteunen Rens armen me. “Gotcha.” Fluistert Rens in mijn oor.

Ik staar hem aan. Gosh, hij ziet er sexy uit. Mijn zijn bruine haar zo sexy en- “Hahum.” Kucht de dokter. Hij kijkt met een lichtelijk opgetrokken neus naar Rens en mij, en tikt dan op zijn weekplanner. “Ik heb meer patiënten die op mij wachten, heren.”

Hufter.

Toch glimlacht Rens beleefd en neemt hij me mee de dokterspraktijk uit. Oh, als ik dan toch bezig ben met een boek schrijven, kan ik er net zo goed een deel 2 bij maken: ‘Hoe maak ik het zo ongemakkelijk mogelijk met mijn crush?’.

Mozes, ik krijg echt inspiratie door deze date. Meteen stop ik abrupt met lopen. “Is dit een date?” stamel ik plotseling.

Rens, die iets verder van me af staat, kijkt me verwonderd aan. “Een date?” vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. “Ik hoop het niet zeg.”

Auw. Dat deed geen pijn. Tsk.

“Oh.” Zeg ik. Ik probeer niet al te teleurgesteld te klinken. Er valt weer een stilte. De dikke plak ongemakkelijkheid hangt tussen ons in, en to be freaking honest: ik heb er echt een hekel aan. In boeken en films zou ik nu iets ontzettends flirterig zeggen, en zou Rens me meteen bespringen en vraagt hij me ten huwelijk en-

Maar dat is in films.

God damn it.

Nee, in plaats van Channing Tatum loopt Rens naast me. Niet dat ik het erg vind, want (wie dacht dat ik dat ooit zou zeggen?) Rens is beter. Ik bedoel, Channing is erg lekker, maar tegen Rens kan niemand op.

Opeens voel ik een warme hand op mijn schouder. Een schok trekt door mijn lichaam heen.

“Matthias.” Zegt Rens.

“Matt.” Verbeter ik hem.

Rens doet alsof hij het niet heeft gehoord. “Mijn auto staat hier, zal ik je thuisbrengen?”

Ik twijfel. Aan de ene kant wil ik dolgraag langer bij Rens blijven, maar aan de andere kant… Wat nou als Rens op me is afgeknapt? Het is al zo ongemakkelijk sinds ik over die date begon en zo. Wat nou als hij niet eens op jongens valt? Die gedachte laat mijn hart even tot de bodem van mijn maag zakken.

Ik neem een beslissing. “Ik loop wel.”

Rens fronst. “Maar, het is donker en je moet rust houden van de dokter..?”

Ik lik over mijn droge lippen. “Ja.. maar.. Ik heb al genoeg tijd van jou verspilt en ..” ik haal mijn schouders op. Auw, vergeten dat mijn linker schouder lichtelijk gekneusd is doordat ik verkeerd neerkwam tijdens het flauwvallen.

Rens’ kleine lachje dwaalt door de koude lucht mijn oren in, en verwarmd mijn hart. “Joh.” Zegt hij. “Het is echt geen probleem om je weg te brengen!”

Ik kijk naar een punt boven Rens’ hoofd en twijfel weer.

“T-tenzij je niet wilt, i-ik bedoel, dat zou ik b-begrijpen!” stamelt Rens en hij lijkt plotseling niet meer zo zeker.

“Oké.” Besluit ik dan. Maar dan sla ik mezelf voor mijn voorhoofd. “Nee! Shit, Selena en Jake zitten bij mij thuis! Kak!”

“Wie zijn Selena en Jake..?”

“Twee vrienden van me. Maar, ze hebben wat privacy nodig en ik was van plan om naar m’n moeder te gaan of naar een hotel of iets dergelijks.”

“Waarom zou je naar een hotel gaan?”

“Omdat ze net samen zijn.”

“Dus?”
“Dus hoef ik niet te horen wat ze allemaal aan het doen zijn daar in mijn flat! Auw, shit, mijn hoofd! Tyfus.” Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en knijp mijn ogen dicht. Een bonzende golf van hoofdpijn overspoelt me en ik vloek weer. “Au au au!”

Rens kijkt me bezorgd aan.  “Hey, Matt. Kom met mij mee. Je kan vannacht bij mij slapen?” offert hij.

“Meen je dat? Super sweet.” Zeg ik als hij knikt. “Ik heb alleen niets bij me.”

“Je kunt van mij lenen.” Zegt Rens. Hij neemt me voorzichtig mee naar binnen. De hoofdpijn blijft doorgaan, en ik heb het gevoel dat mijn hele wereld draait. Zuchtend stem ik toe. “Oké. Heb je aspirin- godver de tyfus. Mijn hele hoofd doet pijn. Ugh.” Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle licht van de straatlantaarn.

Als Rens zijn hand op mijn rug legt vergeet ik voor heel even de hoofdpijn. Maar die komt heel snel weer terug. “Kom.” Zegt Rens met een fluweelzachte stem. “Ik breng je naar boven, daar heb ik aspirine en een warm bed.”

‘’Ben jij zo’n rijkelui ’s kindje die twee slaapkamers voor zichzelf heeft?” murmel ik.

Rens kijkt me aan. “Néé. Ik betaal alles zelf, en ik heb één slaapkamer. En een bank.”

Mijn wangen worden rood van schaamte, ook al heb ik niet veel om me voor te schamen. “Ik kan ook op de bank liggen, hoor. Ik wil je bed niet bezetten.”

“Jawel, jij gaat in mijn bed. Remember wat de dokter zei? En sh, met mij geen gevecht. Jij gaat in bed en ik op de bank. Punt. En nu naar boven, want je ziet ontzettend bleek.”

Zonder tegensputteren strompel ik met Rens naar boven. Telkens als ik opzij zwiep, krult Rens zijn arm om mijn middel om te voorkomen dat ik omval. Cutiepie.

“Voila.” Zegt Rens nadat hij een glimmende sleutel in het slot heeft gedaan. Hij doet de deur open en een donkere gang wordt zichtbaar. Hij doet het licht aan en helpt me naar binnen, de deur met zijn voet dicht schoppend.

Mijn ogen vallen bijna dicht van vermoeidheid, waardoor alles wat ik zie meteen weer vergeet. Het enige waar ik aan kan denken is slaap slaap slaap slaap slaap. Het tuten in mijn oren gilt door, maar ik hoef geen aspirine. Ik wil slapen. Waar dat ook is. Uiteindelijk lukt het me om, met hulp van Rens, in zijn kamer te komen. Het laatste wat ik weet is dat mijn hoofd mijn kussen raakt en ik in een diepe slaap val. Ik heb niet door dat Rens mijn schoenen losknoopt, mijn strakke spijkerbroek uittrekt, mijn zwarte nep-bril af doet, de deken om me heen legt en heel zacht de kamer uit gaat.

[A/N ik weet het, ik weet het. Dit hoofdstuk zuigt echt heel erg D: Ik ben echt supermoe van mijn schooldag. Ik ben vandaag een hele dag in Münster geweest en ik heb van de ene kerstmarkt naar de andere gerend. Mijn benen zijn dood. Ik hoop dat jullie het toch nog een beetje leuk vonden :)

OH EN VANAVOND DE FINALE VAN EXPEDITIE ROBINSON! Wie kijkt er? Laten we het er met z’n alle over hebben op mijn “messageboard”! Ik ben vanavond namelijk #Foreveralone met een fles cola (mwuaha).]