The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 27.2 Talk t' me

Welkom bij het 2e einde :) ik hoop dat ik elke week een hoofdstuk kan updaten! Xx

Voor als je het vergeten bent: VERBETEREN MAG! I love you xx

{Point of View Selena}

Trillend wacht ik op Matt. Mijn mobiel trilt om de zoveel minuten, en ik weet dat het Jake is. Toch durf ik niet te kijken, bang voor wat hij gaat zeggen. Het is absurt. Hoe lang waren we officieel samen, één week? Twee? En toch mis ik hem. Hoe cliché en dramatisch het klinkt, zonder hem voelt het alsof er een stuk uit mijn hart is. Hij weet bijna alles van me, omdat ik alles naar hem schreef. Hij weet hoe erg ik het vind om langs café's te lopen, omdat mensen me dan aankijken. Hij weet dat ik er altijd een wedstrijd van maak om eerder mijn portemonnee dicht en in mijn tas te hebben dan dat mijn gekochte spullen in een plastic tasje zijn gestopt en klaar zijn om meegenomen te worden. Hij weet hoe erg ik er tegenop kijk om alleen te eten. Jake weet alles van me, en toch heeft hij me alleen gelaten voor Catherine. Ik wíl dit niet! Cath was (is?) een goede vriendin van me. Natuurlijk is Fleur mijn beste vriendin, maar met Cath kon ik beter praten. Dat ze me zó heeft verraden had ik nooit kunnen bedenken.
Mijn telefoon trilt weer. Ik leun achterover en haal 'm uit mijn zak. "U heeft 20 berichten in 2 gesprekken." staat er. Niet lang daarna staat er "u heeft 21 berichten in 2 gesprekken". Ik twijfel. Ik wil wel weten wat Jake te zeggen heeft, maar ik wil niet dat hij weet dat ik het zie. Ik zet snel mijn 3G verbinding uit. Nu kan ik de berichten gewoon offline lezen, niemand ziet dat ik online ben geweest.
Ik slik als ik zie dat Jake me 15 berichten heeft gestuurd. Net als ik ze wil openen, hoor ik getoeter. Ik kijk op en zie Matt in een auto zitten. Terwijl ik naar zijn auto loop, roept een stemmetje in mijn hoofd dat ik moet omkeren. "Je kent die jongen helemaal niet! Keer om! Ga weg nu het nog kan!" maar ik druk die gedachte weg. "Hi." zeg ik met een verlegen glimlach.
"Stap in!" zegt Matt. "Het gaat zo regenen." Hij wijst naar de lucht. "En ik geloof niet dat je zin hebt om nat te worden."
"Nee, liever niet." Als ik in wil stappen krijg ik weer een bericht binnen. "Wacht." zeg ik. Ik leg mijn mobiel voor de dikke zwarte, rubberen band van de auto en stap grijnzend in. "Rijden maar!"
"Wil je dat ik over je mobiel-"
Ik onderbreek de verbaasde jongen die ik pas sinds gister ken. "Jep. Nou, rijden maar! Het gaat zo regenen en ik denk niet dat deze auto nat wil worden!"

-XxX-

"Welkom in mijn paradijs!" Matt opent met een zwiep de voordeur naar zijn appartement. Hij woont in een gebouw met 4 verdiepingen. De eerste verdieping is een soort garage, waar fietsen en containers staan. De tweede verdieping is van een stelletje, vertelde Matt me toen we via een ouderwetse, bruine trap naar boven liepen. De derde verdieping is van een jongen genaamd Wouter, maar die is altijd op vakantie. Tenminste, dat zegt Matt. De vierde verdieping is van hem. Het ziet er licht en ruim uit. Het heeft hoge ramen en het is opvallend schoon en fris, voor een jongen van zijn leeftijd. Ik schat hem zo'n 19 jaar, misschien twintig. "Wil je wat drinken?" vraagt Matt.
Ik knik. "Cola alsjeblieft."
"Sure thing." zegt hij. Hij neemt me mee naar zijn kleine keukentje. Ik neem plaats op een stoel, bij een klein 2 á 3 persoons eettafeltje die tegen de muur staat. Matt zet een groot glas vol koude cola voor mijn neus en schuift zelf aan met en kop koffie. "Zo. Vertel. Wat ligt er op je hart?"
Ik knipper een paar keer verbaasd. "Hoe-"
Matt rolt met zijn ogen. "Lieve schat, iemand die zijn mobiel laat overrijden, opgedroogde tranen op haar wangen heeft en stil is, is óverduidelijk verdrietig." Matt glimlacht vriendelijk naar me terwijl hij een slok van zijn dubbele espresso neemt. "Je kan me alles vertellen, Selena. Ook al ken ik je pas een dag."
Ik zucht en kijk naar mijn handen. "Ik heb mijn vriendje betrapt met een ander en ben weggelopen van huis."
Matt trekt een wenkbrauw op. "Dat is niet niets!"
Ik schud met een droevige glimlach mijn hoofd.
"Waarom ben je weggelopen van huis?" vraagt Matt.
Ik leg de situatie kort uit. Matt luistert aandachtig, zonder me ook maar één keer te onderbreken. Als ik begin te huilen geeft hij me een tissue aan. "Zo zo, dat is niet niets." zegt hij weer. "Ik denk toch dat je je ouders moet bellen dat je veilig bent."
Ik haal mijn schouders op. "It's not like they care anyway."
"Het zijn je ouders! Natuurlijk geven ze om je."
"Jij kent ze niet!" zeg ik ruw. "Ze zijn gemeen! Heb je niet geluisterd naar wat ik je net heb verteld?"
"Jawel. Maar het zou dingen makkelijker maken. Dan gaan ze de politie niet bellen en zo. Dan hou je alles relaxed!"
Ik haalde weer mijn schouders op. "Ik zie wel."
"Hé, je mag hier gerust blijven, maar ik wil niet uitgemaakt worden voor ontvoerder als de politie je hier op komt halen."
Ik kijk hem met tranende ogen aan. "Mag ik hier blijven?"
"Zo lang je wilt. Ik kan je zo toch niet de straat op sturen?"
"Dankjewel, Matt.. Ik weet niet.. Ik weet niet wat ik zonder jou had gemoeten!"
"Onder een brug wonen!" grinnikt Matt. Hij wuift het weg. "Het is goed joh. Ik had wel zin in een roommate!"
Ik neem een slok van mijn cola.
"En, hoe zit het met je vriendje?" vraagt Matt na een stilte voorzichtig.
Mijn ogen schieten vol tranen en ik begin weer te huilen. De honderdste keer vandaag.
"Hé, als hij echt zo'n lul is als ik denk dat hij is, is hij de moeite van het huilen niet waard."
"Hij is geen lul. Hij- hij was juist super lief en-"
Matt legt meelevend zijn hand op de mijne. "Wat is zijn naam?"
"Jake."
"Jake, Hm? En hoe heb je die zogenaamde Jake leren kennen? Tijdens het uitgaan?"
Ondanks het huilen glimlach ik. "Nee." Ik leg hem kort uit hoe Jake en ik samen zijn gekomen. Matt kijkt me verbijsterd aan. "Dat klinkt als een soort film!"
"Zo voelt het ook." snif ik. "Ik mis hem zo Matt.. Hij-" ik zoek naar woorden. "Soms vroeg ik me af hoe het zou zijn als we op een dag niet meer samen zouden zijn. Ik wist dat we nog maar kort samen waren, maar het voelde alsof ik hem al jaren kende. En beng. Nu is alles kapot."
Matt kijkt me meelevend aan. "Ik weet hoe je je voelt. Mijn vriend Damian had het een half jaar geleden uitgemaakt en ik dacht dat ik er nóóit overheen zou komen, maar kijk naar me! Ik voel me tip top in orde."
"Maar ik voel me zo leeg zonder hem." fluister ik.
"Weet ik, lieverd. Maar je zei dat hij je spamde met berichtjes, heb je die allemaal gelezen?"
Ik word rood. "Nee. Ik eh.. Ja, je weet wel. Mijn mobiel is dood."
"Sukkeltje." tut Matt. "En wat nou als je het verkeerd hebt gezien?"
"Gehóórd." verbeter ik hem zwak.
"Ook goed. Waarom bel je hem niet! Je mag mijn telefoon gebruiken!"
"Ik ken zijn nummer niet uit mijn hoofd." zeg ik. "En ik weet 100% zeker dat ik hem heb horen zeggen dat hij van haar houdt." Ik grimas als ik er aan terug denk en mijn ogen worden waterig.
"Niet huilen!" roept Matt snel. "Waag het niet om te gaan huilen om een player! Je weet wat ze zeggen: er zwemt genoeg vis in de zee!"
Ik veeg lachend mijn tranen weg. Matt maakt me vrolijk. Hij ziet er zo zorgeloos uit dat ik er helemaal relaxed van word.
"Kom, ik laat je de rest van het huis zien!" zegt Matt. Ik drink mijn glas cola snel leeg en sta op. "Prima."