The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 47.2

[a/n Ik heb een vet mooie tekening van FunnyMoustache gekregen! Geef haar snel een follow want ze is echt heel lief 🙈✨]

Zwijgend zit ik op de rand van het bruggetje waar Jake en ik elkaar op de eerste ontmoeting voor het eerst écht spraken. En toen ik van het bruggetje afviel. Ik klamp me vast aan de rand van het bruggetje. Het vel rondom mijn knokkels wordt wit van het harde knijpen.
Het is oneerlijk.
Ik kijk naar het water, en het lijkt eeuwen geleden dat Jake en ik hier zaten. Het lijkt eeuwen geleden dat ik in het water lag, eeuwen geleden dat ik samen met hem op de bank zat, in een grote sweater van hem. Het lijkt eeuwen geleden dat hij me uit zichzelf belde, of een sms stuurde. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer hij dat wel deed. Meende dit alles dan niets voor hem? Was het gewoon een grap? Een uitje naar Nederland? Waarom geloofde ik mijn ouders niet? Ze vertelden me allebei al dat Jake niets was. Ik hoor niet bij hem. Hij zei dat hij in Engeland was, maar dat is hij niet.
Maar de stemmen dan? Tijdens het bellen hoorde ik stemmen met Britse accenten!
Even schiet er hoop door mijn lichaam heen, maar dat vervaagd al snel. Hij kan het ook gewoon goed hebben gespeeld.
Ik sluit mijn ogen en voel hoe een warme traan over mijn wang stroomt, en daarna met een zachte plons in het water valt.
Het is zo oneerlijk.
In stilte zit ik daar, terwijl mijn schouders en rug schokken van het huilen. Ik mis hem zo. Ik mis Jake. Of hij liegt of niet; ik mis hem. Zijn armen, zijn stem, zijn lach, zijn warmte. Ik wil hem hier. Bij mij. Hoe het hoort. Ik hap naar adem, het lijkt alsof alle zuurstof uit mijn lichaam weg is getrokken. Ik klamp me vast aan de reling van de brug, terwijl ik voorover buig. Tranen rollen nu ongecontroleerd over mijn wangen, terwijl ik zo veel mogelijk happen adem naar binnen probeer te krijgen. Zo veel, dat mijn longen lijken te barsten. Ik haat het. Ik haat het. Ik haat het ik haat het ik haat het.
Het lijkt alsof mijn lichaam leeg is. Ik voel me als een knuffel zonder vulling.
Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen en wangen, en zucht diep.
Mijn longen branden nog steeds, maar het voelt al iets minder.
Ik kom wel over hem heen, zeg ik tegen mezelf, ik moet alleen zeker weten of hij tegen mij liegt. Ik vertrouw Fleur er op dat ze niet heeft gelogen. "Ik ga Jake bellen en vragen of hij hier is, en als hij liegt dan vertel ik hem dat het over is." Zeg ik dan. Ik wilde dat het zelfverzekerd klonk, maar ik klonk meer alsof ik een pingpongbal in mijn keel had. Zo voelt het ook. Ik slik, en pak dan met trillende handen mijn mobiel uit mijn jaszak. Voordat ik Jake's nummer intoets, sluit ik mijn ogen en luister ik even naar alle vogels en de natuur om me heen. Het klinkt zo vredig, zo rustig, dat het mij ook kalmeert. Ik kan dit. Ik kan dit. Ik kan dit.
Mijn vingers gaan langzaam over het scherm. Zo langzaam mogelijk. Hoe langer het duurt voordat ik naar Jake moet luisteren hoe beter het is. Nu weet ik nog niet zeker dat hij liegt. Ik zucht en op mijn ogen.
Het duurt een hele tijd voordat ik op het groene telefoontje druk. Misschien is het wel de laatste keer dat ik naar Jake bel. Als hij liegt is het klaar. Dan zijn wíj klaar. Dan is dit verhaal klaar.
Dan moet ik verder met mijn leven als Selena van Zwanenburg, het arrogante meisje dat niemand mag. Het rijke meisje. Het meisje waarvan haar toekomst al bijna vastligt.
Het klinkt zo stom, zo verschrikkelijk stom. Het klinkt zo stom zonder Jake.
Dan raakt mijn vinger het scherm aan, en mijn mobiel belt. Ik doe de luidspreker aan en wacht totdat ik zijn stem hoor. Het duurt heel lang.
Het komt zelfs niet. Het enige wat ik hoor is een vrouw, die me verteld dat dit de voicemail van Jake is en dat ik na de piep moet praten. Ik beëindig het gesprek en zucht diep. Ik voel me zo moe opeens.
Zo verschrikkelijk moe. Ik krul me op tegen één van de spijlen van de reling en staar in het water. Het wordt donkerder om me heen. Niet pikkedonker, maar wel schemerig. En net op het moment dat ik op wil staan, gaat mijn telefoon.
Ik kijk er naar; hoe het apparaat op het jaren oude hout ligt te trillen. Dan neem ik op.
"Met Selena?" mijn hart klopt als een razende in mijn keel en ik voel hoe mijn handen klef worden.
"Hi, met mij." Klinkt Jake's stem. Ik voel hoe er een mes in mijn maag wordt gestoken.
"Hi."
"Waarom belde je?"
Ik knipper even met mijn ogen. "Waarom- Mag ik niet bellen...?"
"Jawel, jawel!" sust Jake me. Hij klinkt buitenadem.
"Heb je net gesport?" vraag ik.
"Gesp- oh, ja. Ja, ja. Dat heb ik ja, waarom?" Jake klinkt een beetje onzeker.
"Gewoon."
"Is er iets?"
"Nee, ik eh, wilde gewoon vragen hoe het met je ging?"
"Goed? Met jou..?"
"Gaat wel. Ik mis je."
"Ah, ik jou ook hoor!"
"We kunnen misschien Skypen of FaceTime of zo?"
"Ja, kan. Ik heb geen geweldige wifi hier, dus ik moet even kijken of het me lukt. Er is ook geen webcam of zo."
"Oh. Maar Engeland is wel leuk?"
"Ja! Ja, heel leuk! Het is echt heel fijn om mijn vrienden weer te zien, echt een opluchting. Ik mis jou nu natuurlijk wel, maar ik bedoel, het is wel gewoon fijn om weer dingen te doen die ik deed voordat ik jou tegenkwam snap je?" Jake praat verder over hoe leuk het is in Engeland, maar ik ben verdoofd.
Mijn telefoon valt uit mijn hand, en stuitert in het water. Maar zelfs dat merk ik niet.

Hij loog tegen me.

[a/n BIJNA 940K YAYAYAYAYY]