The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 34- uitleg

{Point of view Jake}

Met een kloppend hart trek ik de deur achter me dicht. Ik ga naar Selena toe. Als ik bij haar ben geef ik haar de brieven. Met trillende handen hijs ik mijn rugzak met alle brieven, netjes op elkaar gestapeld en met een touwtje bij elkaar gebonden, op mijn rug. Ik ben zó zenuwachtig, niet normaal! Net als of ik achter na word gezeten door moordenaars, maar zelfs dat zou minder eng zijn. Ik pak mijn fiets, die nog steeds op de grond ligt nadat ik hem er gisteravond heb neer gegooit. Gisteravond.
Ik lach en zucht tegelijk. Dat lijkt al eeuwen geleden. Keesje heeft de nacht goed overleeft, het gaat al beter met hem. Hij kwispelt zelfs af en toe! Ik stap op de oude, verroeste fiets en fiets de straat uit. Met klamme handen, die zelfs een beetje bibberen kom ik even later aan bij het ziekenhuis. Kom op Jake, relax! probeer ik mezelf te kalmeren. Het gaat echt wel goed komen!

~

Met lood in mijn schoenen sjok ik over de parkeerplaats. Ik besef me dat dit de laatste keer zal zijn dat ik Selena zie. De laatste keer dat ik haar kan voelen, kan horen, kan ruiken. Zwakjes loop ik door de draaideuren van het ziekenhuis. Voor het eerst is het kalm en rustig binnen, maar ja, wat wil je anders om half negen op een dinsdagochtend. "Gaat alles goed, mijn jongen?" vraagt een oude vrouw opeens.
Verstoord kijk ik op. "Ja, ja alles oké."
De oude vrouw knikt, maar ik kan zien dat ze me niet gelooft. Snel wandel ik door de hoge, met tl buizen verlichte gangen naar de lift. Even twijfel ik. Dan kies ik toch voor de lift. Dat gaat sneller en ik raak minder moe. Met mijn hart bonzend in mijn keel stap ik de lift in. De lift was er al, zit er toch één ding mee vandaag. Bijtend op mijn lip en tikkend met mijn voet wacht ik op de 'pling', die door de lift klinkt als ik aan kom op de verdieping waar ik wil zijn.
Mijn gympen piepen over de witte ziekenhuisvloer. Mijn ogen glijden over de bordjes die aan de deur hangen. 495.. 497.. 499.. 501. Hier is het. Fleur vertelde me dat Selena van kamer was verplaatst, naar eentje met een groter raam, of wat dan ook. Zodat ze meer frisse lucht zou krijgen. Ik klop even met mijn knokkels op de deur. "Seleen?" Ik kijk even naar de grond en wacht af.
"Ja, kom maar." hoor ik haar heldere stem zeggen.
Ik duw de klink naar beneden en loop de kamer binnen. Mijn hart stopt weer even met kloppen als ik haar zie. Selena's donkerbruine lokken hangen losjes bij elkaar gebonden in een vlecht over haar schouder. Ze zit rechtop in haar bed en kijkt me met vrolijke ogen aan. Ik spreek mezelf even wat moed in en ga dan voorzichtig op het plastieken stoeltje zitten. De tas met de enveloppen leg ik op de grond. "Hey." zeg ik met een schorre stem. Meteen schraap ik mijn keel.
"Hey Jacob." zegt Selena terwijl ze heel snel met haar ogen in de mijne kijkt. Voor de tweede keer ontneemt ze me van mijn adem. Snel pak ik het hengsel. "Ik heb de brieven." zeg ik zachter dan ik wilde. Selena schenkt me een glimlach. "Hoe wil je dit doen? Wil je ze nu lezen of ga je dat straks doen?"
Selena kijkt even weg van de enveloppen, naar mij. Ik kijk haar, niet zonder moeite, recht aan. "Ik lees ze straks." Selena wrijft even over haar neus, wat er echt heel lief uit ziet. "Wil je me.. Uitleggen wat.. Wij.. Waren?"
Het woord 'waren' doet me pijn. Zet het uit je hoofd, Jake. 'Wij' zijn geschiedenis. Ik knipper met mijn ogen. "Ja, sure." zeg ik. Selena gaat even goed zitten. "Kom maar op!" zegt ze dapper.
Ik grinnik en kuch. "Nou. Ik zal beginnen bij het begin." Ik denk nog even snel na. "Nou ja, hoe ik het heb meegemaakt ging het als volgt: ik was aan het wandelen aan het strand, toen ik in een bosje met prikkels aan zijn takken een ballon zag. Het vermoeden dat er een briefje aan zat werd al gauw beloond; er zat er inderdaad een aan. Een hele lie- kleine." Ik verschiet heel kort van kleur. Ik moet echt oppassen met wat ik zeg. "Er stond op dat je graag antwoord wilde hebben van een persoon, en dat was ik. Ik stuurde je een briefje terug met mijn naam, leeftijd, en dat soort informatie. Ik stuurde ook een foto mee. Al gauw stuurde je wat terug. Vanaf dat moment lag er elke week een sneeuwwitte enveloppe op de deurmat, met jouw krullerige handschrift er op. Na een tijdje begon ik wat voor je te voelen, ook al kende ik je alleen via de brieven. Het klinkt heel raar, maar de manier waar op je vertelde hoe je je voelde, hoe de wereld om je heen er uit zag, hoe je de mensen om je heen bekeek... Elke keer smachtte ik op een nieuwe brief, die ik elke week op nieuw kreeg. Je vertelde over jouw ouders. Je hebt een strenge moeder, die alleen maar aan geld denkt en aan hoe ze kan zorgen dat jij rijker kan worden en meer voor de familie betekent. Je vader doet met haar mee, enkel omdat hij van haar houdt. Je vertelde over vroeger, hoe je speelde in de grote tuin die je hebt, hoe je naar de natuur en de mensen om je heen keek. Hoe je je op een dag zorgen maakten om een vlindertje, die gevangen zat in zijn cocon en er langzaam uit kroop. Je had er de hele dag naar zitten kijken. Je schreef me over Marc. Je ouders hadden besloten dat je een relatie met hem moest. Marc is een vieze .. Hoe houden we dit netjes, een vervelende jongen, die graag aan je zat. Je ergerde je dood aan hem. Je vertelde ook over je vriendinnen; Catherine en Fleur. Na een tijdje bleek dat jouw vriendin Catherine, mijn zusje was. Cath en ik wilde het als verrassing voor je houden. Maar meer over dat later. We hadden besloten om een keer af te spreken. Ik kwam Catherine, die in Nederland woont, bezoeken, en aangezien Cath dicht bij jou woonde.. Nou ja, dat snap je wel. Op de avond dat ik in Nederland kwam kreeg ik een berichtje van Catherine. Ik moest het sjiekste setje kleren aantrekken en de rest regelde zij. Uit eindelijk kwam ik bij jou terecht. Jij was op een feest of een borrel of hoe je het wil noemen. Je was prachtig. Een oceaan blauwe jurk, hakken, je haren zaten onwijs mooi om je hoofd.. Ik dacht dat ik gek werd! En uiteindelijk werd ik dat ook. Nu ja, gek.. Eerder woedend-"
Selena onderbreekt me. "Hoe bedoel je, woedend? Boos op mij?"
Ik schud lachend mijn hoofd. "Hoe kan ik nou boos op jou zijn? Maar ja. Ik ga verder als je het niet erg vindt." Selena gebaart dat ik verder moet gaan. "Waarom was je dan boos?"
"Het was Marc. Hij zat aan je." Ik ril nog bij het idee. "Hij verkrachtte je gewoon! Het was afschuwelijk. Je probeer de hem van je af te krijgen, maar die kwal.." Woedend denk ik er aan toe. Mijn handen zijn gebalt. "Ik heb hem van je af gehaald en hem.. Tja, even een lesje geleerd. Daarna zijn we naar buiten gegaan." Ik schiet spontaan in de lach als ik aan het water ongeluk denk. Selena kijkt me vragend aan. "Je viel in het water." zeg ik.
Selena wordt rood. "Typisch iets voor mij."
Ik pak haar hand. Even kijken we er allebei naar. Geschrokken laat ik hem los. Selena pakt mijn hand weer vast terwijl ze glimlacht. "Het is oké." zegt ze lachend. "Je mag best mijn hand vast pakken!"
Ik glimlach opgelucht. "Ik wil je niet.. Aanraken als je je daar niet fijn bij voelt." zeg ik. "Ik kan me voorstellen dat je dat zou vinden; ik bedoel, je kent me nog niet zo lang, door die hersenschudding. Misschien ben ik wel een undercover Marc persoon."
Selena doet alsof ze enorm schrikt. "Oh néé!" zegt ze. "Maar misschien vind ik Marc wel heel erg leuk." Ze wiebelt met haar wenkbrauwen. Ik schiet in de lach, terwijl ik serieus probeer te kijken.
"Oh, Marc is ook onwijs aantrekkelijk."
Selena grijnst en woelt even door mijn haar. "Je bent raar, Jake."
Ik glimlach even naar haar. Mijn hele lichaam tintelt na van haar vingers. Voorzichtig en zo stil mogelijk zucht ik. Selena ziet dat ik het moeilijk heb en geeft me een glimlach. "Zal ik verder gaan?" vraag ik.
"Ja, als je er klaar voor bent."
"Voor jou ben ik overal klaar voor." Ik denk het, maar ik zeg het niet. "Ja, sure. Nou, waar was ik gebleven? Oh ja. Nou, we hadden dus de hele avond gepraat en zo, en je nam me mee naar je huis. Je liet me je kamer en zo zien en we hebben gezoend. Daarna hadden we een soort van relatie. Het was nog niet officieel." Ik haal diep adem. Nu komt het moeilijkste gedeelte. "Ik was van plan om je uit te vragen en je dan zou vragen om de mijne te zijn, maar ik was te zenuwachtig. Catherine stelde voor om het met me te oefenen. Ik stemde toe, maar net toen.. Ach, je weet het al. Jij kwam ent op het verkeerde moment binnen. Je was helemaal overstuur, ik wist niet wat ik moest doen en..-"
"Jongeman, het is tijd dat je afscheid neemt." horen we opeens een stem. Een man in een witte jas staat in de deur opening. "De patiënt heeft rust nodig."
"Alsjeblieft, laat hem nog blijven!" smeekt Selena.
De dokter zucht en kijkt op zijn horloge. "Ik zou jullie graag nog even laten babbelen, maar we zijn al tien minuten te laat."
Ik sta op. "Hou die maar." zeg ik terwijl ik naar de tas wijs. Selena kijkt me aan. "Wanneer kom je weer terug?"
Ik slik even. "Weet ik niet." zeg ik eerlijk. De dokter zucht weer. "Ik kom over twee minuten terug. Als je dan nog niet weg bent heb je een probleem, jongeman."
Ik knik vlug. "Dankjewel." zeg ik dankbaar. De dokter loopt de kamer uit. Stilletjes kijk ik naar Selena. Ze weet niet dat ik weg ga. Ga ik het haar vertellen, of niet? Het is beter als ik het niet doe. Dan bespaar ik haar de pijn en het verdriet, als ze verdrietig is als ik weg ga. Ik aai even over haar voorhoofd. "Tot ziens Selena." zeg ik met een trilling in mijn stem.
"Ja. Ik hoor nog wel als je komt, toch?" Selena kijkt me met haar mooie ogen aan.
"Ja." zeg ik. Dan doe ik mijn jas aan. "Ja, dan hoor je wat van me." En ik loop de kamer uit zonder nog één keer om te kijken.

-

Hey peeps!
Het duurt hierna nog heel lang voordat Jake's Point of view terug komt, sorry als je Jake-verslaafd bent :)x

x Sara

P.s. Ik ben volgbaar op Twitter (@Sara_Zonneveldt) en Instagram (Sara_Saartje_Saar}

«24/03/14»