The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 44- the very first fans

{Point of view Selena}

Say something I'm giving up on you
And I'm sorry that I couldn't get to you
And anywhere I would have followed you
Oooooh
Say something I'm giving up on you

"Say something I'm giving up on you
Say something..." eindigen Joël en ik samen. Meteen doe ik mijn koptelefoon af. Ik kijk op mijn horloge. "Mag ik weg?" vraag ik aan Josh. Hij kijkt ook op zijn horloge. "Ja. Het wordt wel tijd, hè? Je hebt twee dagen vrij, besteed ze goed.
"Hmhm." mompel ik. "Zal ik doen." Ik wil weglopen als Joël mijn pols vast pakt. "Ik breng je wel. Waar moet je zijn?"
"Eh, Antonio's, een pizzeria." zeg ik. Ik neem afscheid en loop samen met Joël de studio uit. "Wat vind jij van de liedjes?" vraag ik.
Joël haalt zijn schouders op. "Ik vind ze oké. Welke vind jij het leukst?"
"Hm, moeilijke. Meerdere eigenlijk." Ik pak mijn werkmap uit mijn tas en sta even stil. "Ehm, Listen natuurlijk, Because of You en Love story vind ik wel echt leuk. Broken Hearted girl en-"
"Geen met mij?" Joël knipoogt naar mij.
Ik rol met mijn ogen. Joël is echt een flirt. Ik weet niet of hij dat alleen bij mij is, maar hij flirt de hele tijd met me, en ik vind het vervelend. Ik wil niets met hem.
"Jawel. U smile vind ik best leuk, en everything has changed." Ik doe mijn map weer dicht, maar net als ik hem op wil bergen in mijn tas, vraagt Joël of ik alle liedjes nog wil opnoemen.
"Nu?" vraag ik gestresst. Ik moet op tijd komen bij Antonio's, straks denkt mijn vader dat ik hem ben vergeten!
"Ja." Joël knipoogt weer naar me.
"Van de duets: Say Something, Everything has changed, U Smile en Just give me a reason. Die ik alleen ga doen, Let it go, Broken Hearted Girl, Put your Hearts up, Wrong Direction, Love Story, Because of You, Stay Stay Stay, Thousand Years, Halo, If I where a boy, a year without rain en als laatst Listen."
"Dat is een behoorlijke lijst." zegt Joël. "Ik heb heel veel zin in de tour."
"Hmhm." zeg ik. Ik probeer het tempo waarop we lopen iets te verhogen, maar Joël blijft langzaam lopen.
"We gaan het heel gezellig maken hè, met zijn tweetjes." Joël pakt mijn hand vast.
"Héél gezellig." zeg ik, terwijl ik mijn sarcastische toon probeer te verbergen. "Maar als je het niet erg vind, ik heb een afspraak in een restaurant. Die begint over een kwartier en ik wil hem niet laten wachten."
Joël laat meteen mijn hand los. "Dan moeten we maar opschieten." Hopelijk denkt hij dat ik met een jongen he afgesproken, dan heeft hij misschien door dat ik hem niet hoef. Hij is heel aardig hoor, begrijp me niet verkeerd, maar hij is nogal arrogant. Het enige aan wat hij kan denken, is zichzelf. "Ja, dat denk ik ook."
Zwijgend lopen we door de hoge gangen. Overal hangen foto's van zingende mensen op podiums, mensen in een studio en een paar posters van concerten. Om de zoveel meter staat er een grote, groene plant in een pot. Joëls gympen piepen over de vloeren. "Zeg, die jongen, wie is dat eigenlijk?" Hij kijkt me van opzij aan.
"Oh. None of your business." zeg ik, met een glimlach. Het ís ook niet zijn probleem. Ik ga hem echt niet alles vertellen over mijn vader en moeder, mijn verleden en Ja- sh. Stil. Uit mijn hoofd. Nu. Dag dag Jake, ik heb jou niet meer nodig. Oh mijn god, sorry Jake, ik heb je wel nodig! Ik geef mezelf mentaal een schop. Hou eens op met tegen jezelf praten! Het is zielig.
"Ik regel even een chauffeur." zegt Joël. Hij loopt weg, zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt. Was ik niet iets te boos op hem? Hij doet dit wel allemaal voor me, terwijl ik ook had kunnen lopen... Ik zucht. "Joël, ik-" Begin ik zodra Joël aan komt lopen. Hij wordt gevolgd door twee mannen in pak. Ze hebben brede schouders, en zien er erg sterk uit. Zouden dit... Nee toch? "Selena, er staat een grote groep fans buiten, we kunnen niet naar buiten gaan zonder Paul en Frank. Dat zijn mijn persoonlijke bodyguards."
Had ik toch gelijk! "Zal dat echt nodig zijn? Zo veel zouden er toch niet buiten staan?" Paul doet de deur open en meteen worden we overspoelt door gegil en geschreeuw. Paul doet de deur weer dicht. "Genoeg bewijs?"
Ik knik overrompelt. "Dat was.. Ongelofelijk. Je hebt veel fans, Joël!"
"Oh, maar dit zijn niet alleen mijn fans!" zegt Joël. "Ook die van jou!" Ik frons. Precies wanneer ik dat doe valt mijn oog op de klok. "Shit!" vloek ik. "Mijn vader staat te wachten! We moeten nu gaan!"
"Je vader?" vraagt Joël. "Maar ik dacht..."
"Het doet er niet toe! Ik moet nu gaan!" zeg ik gestresst. Joël komt voor me staan, Paul voor hem en Frank achter mij. Dan gaat we in een soort optocht naar buiten. Gegil en geroep vult mijn oren, haalt me uit mijn concentratie. "Hoi!" roept Joël. Terwijl hij loopt lacht en zwaait hij, terwijl ik als een grijs, dom muisje achter hem aan loop. Opeens word ik tegengehouden door een meisje, waarvan tranen over haar wangen rollen. "I love you! I flew all the way from Germany to Holland to see you!"
"Oh my god, you shouldn't have done that! Why?"
"Because I love you! You're the best singer ever!"
"Well, thank you!" zeg ik verlegen.
"Can I make a selfie with you?"
"Of course!" Ik ga naast het meisje staan. Ze steekt haar telefoon uit en maakt een foto. Ik schrijf nog snel iets op haar hoesje. Ik probeer nog snel wat handtekeningen te zetten en wat foto's te maken , maar ik word in een zwart busje getrokken. Het doet me pijn dat ik al mijn fans niet meer kan bedanken. In het speciaal dat Duitse meisje. Waarom zou iemand speciaal voor mij een vliegtuig ticket betalen? Net zoals Jake- shit. Daar ga ik weer. "Joël, waarom zouden mensen zo ver reizen om ons te zien?"
Joël kijkt op. "Omdat.. Wij gewoon goed kunnen zingen."
"Maar waarom zou je dan ons per sé willen zien?" het is me nog steeds een raadsel.
"Weet ik veel." snauwt Joël. Ik kijk hem even verbaasd aan. "Doe eens normaal! Voor mij is dit nieuw hoor, meneertje ik-kan-alles-beter!"
Joël rolt met zijn ogen. "Moet jij nodig zeggen, mevrouwtje ik-hoef-jou-niet-ik-ben-perfect!"
"wát?!" sis ik. "Waar héb je het over?"
"Je weet heus wel dat ik je leuk vindt!"
Ik zwijg. "Ja, maar.."
"Ik ben veel beter dan dat ex-je van jou! Véél beter. Ik ben beroemd, heb geld, heb een toekomst.. Wij passen gewoon bij elkaar!"
Heel even ben ik te verbijsterd om iets te zeggen. Dan beginnen mijn hersenen te beseffen dat ik iets moet zeggen. "Laat ik even duidelijk zijn. 1. Niemand kan Jacob overtreffen, hij is perfect voor mij. 2. Ik hoef jou nooit niet, je bent alleen maar arrogant en-"
"Maar wij zijn de perfecte match!"
"Wil je de perfecte match voor jou weten?!" Ik vis een handspiegeltje uit mijn tas en hou hem voor zijn gezicht. "Tada. Hier. Perfect, is het niet?" De auto stopt. Blijkbaar zijn we er. "Dankjewel!" zeg ik tegen Paul, Frank, de-chauffeur-zonder-naam en Joël. Voor Joël nog iets kan zeggen, gooi ik de deur dicht. Arrogante kwal. Daar ben ik van af. Ik probeer het uit mijn hoofd te krijgen en focus me op de afspraak met mijn vader, Ik bestudeer Antonio's. Het is een schattig restaurantje, met exotische planten op het terras en kaarsjes op de tafels. Ik kijk op mijn horloge. Een kleine drie minuten te laat. Dat kan nog wel. Zodra ik naar binnen loop, komt er een heerlijke geur van pizza's en kruiden mijn neus in. Het restaurantje is lekker warm, een tikkeltje donker, maar dat maakt het juist weer gezellig. "Kan ik u ergens mee helpen?" een ober komt naar me toe. Het is een man van een jaar of veertig en een Italiaans uiterlijk. "Ehm, ik geloof dat mijn vader hier had gereserveerd?"
"Op de naam?" de man kijkt me handenwrijvend aan.
"Zwanenburgh." antwoord ik. Er komt een grijns op het gezicht van de man. "Ja, kom maar mee. " een beetje nerveus loop ik achter de man aan. Wat een vreemde kerel, zeg! Een griezelig ventje. Ik check heel snel de tijd. Tien over zes. Jemig. Ik kom haast nooit te laat! Het valt me op dat er helemaal niemand in het restaurant is. Dat is vreemd, het is vrijdag avond en het zou dus eigenlijk hartstikke druk moeten zijn. "Hier heen." de man doet een deur open. Een smal trappetje verschijnt. "Ik denk niet dat dit helemaal de goede kant is." zeg ik twijfelend. Mijn vader háát kleine trappetjes. Wij hebben- ik bedoel hadden, daarom ook enorm brede trappen thuis. "Jawel, mevrouw." zegt de ober.
"Oké dan." zeg ik. Langzaam klimmen we via het trappetje omhoog. We komen bovenop het dak van het restaurant. Het eerste wat ik zie als ik boven sta is een rode ballon. Met een kaartje.

(A/n bedankt voor de lieve comments! Het hielp me echt heel erg, is was best verdrietig gister :) sorry voor het kleine hoofdstuk, maar ik heb er mijn best op gedaan :/ )