လခွမ်း....လူကြားလို့မှမကောင်း ဆရာဝန်တွေဖြစ်ပြီး အစာအဆိပ့်သင့်နေတယ်တဲ့...။ လူနာတွေကြည့်ရင်း ဗိုက်ကလေးနှိပ်ပြီး ရှုံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာနဲ့။ အင်ပါယာကတော့ ဘာမှမဖြစ်ဘူးထင်ပ့.... မိုးလင်းကတည်းက မှိုရတဲ့မျက်နှာနဲ့ ရွှင်မြူးနေချက်။ စောက်ခွက်ကိုသုံးလေးချက်လောက်ပိတ်ထိုးချင်စရာကောင်းအောင်လဲ ခဏခဏရှေ့လာပြီး မျက်ခွက်ပြောင်နေသေး။
"ကောင်းကြီး.....ခုတင် နံပါတ် 28 ကလူနာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပေး ငါဂျူတီ out ပြီ ဘိုင့်ဘိုင်..."
ဘာမှတောင်ပြန်ပြောချိန်မရ ကိုယ်တော်ချောကလှစ်ခနဲပျောက်သွားတာ မြန်ချက်။ သူ့မိန်းမကြောင့် အစာအဆိပ်သင့်နေတာကို အားမနာတဲ့အပြင် သူ့လူနာပါကြည့်ပေးရမယ့်အဖြစ်။
..........................................................................
ဘာမှန်းတော့သေချာမသိပေမယ့် ချစ်ဇနီးချောက ဂျူတီထွက်တာနဲ့မြန်မြန်ပြန်ခဲ့ဖို့မိန့်ကြားလိုက်တာကြောင့် မလွန်ဆန်ရဲပဲ အိမ်ကိုသုတ်ခြေတင်ပြန်လာရတဲ့အဖြစ်...။
အိမ်ထဲ၀င်လိုက်တာနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာမိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေတဲ့ချစ်ဇနီး...။
ကျွန်တော်ပြန်လာတာကိုသတိမထားမိလောက်တဲ့အထိ ဘာတွေအတွေးလွန်နေတာပါလိမ့်....။
"သဲ....သဲ"
တော်တော်နဲ့လှည့်မကြည့် ပုခုံးကိုသိုင်းဖက်လိုက်မှ လှည့်ကြည့်ပြီး
"ကိုကို ပြန်ရောက်လာပြီလား"
ရော...လူကိုမြင်ရက်နဲ့ပြန်ရောက်လာပြီလားဆိုတော့ ဘယ်လိုဖြေရမလဲ?
"အရေးတကြီးပြောစရာရှိတယ်ဆို...ဘာလဲပြောလေ ကိုကိုသိချင်လှပြီ"
နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ရုံပြုံးပြပြီး
"သဲ...နှစ်ရက်လောက် ကိုကြီးဆီခဏသွားနေမယ်"
လေယာဉ်စီးရမှာကြောက်တဲ့သူက လေယာဉ်နဲ့ စင်ကာပူသွားမလို့တဲ့...။ အံ့ဩမိပေမယ့် သဲက အဟုန်ကိုသတိရလို့နေမှာပါ ။ ဟုတ်တော့လဲဟုတ်ပါတယ်လေ တစ်လောကလုံးမှာ မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတာကို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကရေခြားမြေခြား...။ တစ်နှစ်မှာတစ်ခါတောင်တွေ့ခဲတဲ့သွေးရင်းတွေ။
