"ဘယ်လိုလဲအစ်ကို.... မမနှိုင်းကိုခေါ်သွားပြီးပြီလား"
ကော်ဖီဆိုင်ထဲ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ဝင်လာတဲ့ဧကရာဇ်ကိုမေးလိုက်ခြင်း။
ဧကရာဇ်ဝင်လာပါပြီဆိုကတည်းက ဆိုင်ထဲရှိသမျှမျက်လုံးတွေကသူ့ဆီမှာ။ ဟုတ်တယ် အစ်ကိုက တစ်ခြားသူတွေလည်ပြန်ငေးရတဲ့အထိတောက်ပလွန်းတယ်။
"အင်း...ဒီညနေခေါ်သွားမလို့ မင်းကောလိုက်ဦးမလား"
"မလိုက်တော့ပါဘူး အစ်ကိုရာ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်မှဖြစ်မှာ အမေနေမကောင်းလို့"
"ဟင်... အန်တီနေမကောင်းဘူးဟုတ်လား ဆေးရုံကောသွားပြပြီးပြီလား"
"မပြရသေးဘူးအစ်ကို ဒီညနေသွားပြမလားလို့"
"သွားပြမလားလို့လုပ်မနေနဲ့သွားကိုသွားရမှာ မင်းပြီးတဲ့အထိစောင့်နေမယ် အန်တီ့ကိုဆေးရုံခေါ်သွားတာပေါ့"
ကော်ဖီခွက်လေးကိုင်ပြီးပြောနေတဲ့ပုံကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပဲ။
"အာ.... မမနှိုင်းနဲ့သွားစရာရှိတာပဲသွားပါဗျ"
"စကားမများနဲ့ သွားမယ်.... လာ... "
တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ပါလာတဲ့ကောင်လေး.... ။ သာမန်အားဖြင့်တော့ ကျွန်တော်ကနှိုင်းကလွဲလို့ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်တတ်တဲ့သူမျိုး။ ဒီကောင်လေးကတော့ချွင်းချက်ပေါ့။ ဘာလို့မှန်းမသိ မိန်းမဆန်တဲ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးနဲ့ ကော့ညွတ်နေတဲ့မျက်တောင်အောက်ကမျက်ဝန်းတစ်စုံကိုတော့ ထူးထူးခြားခြားသဘောကျနေမိတယ်။
နှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီးပြောလိုက်ရင် ဆွဲနမ်းပစ်ချင်တာခဏခဏ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ဆိုတဲ့အသိက တားဆီးနေလို့သာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီကောင်လေးကိုသဘောကျမိနေပြီထင်တယ်။
ဘယ်ချိန်ကစပြီးသဘောကျမိမှန်းမသိပေမယ့် ခုတော့ကျွန်တော် အနှီကောင်လေးကိုလိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ နှိုင်းတုန်းကလို ကျွန်တော်နောက်ကျမကျန်ခဲ့ချင်ဘူး။
....................................
"ကောင်းစစ်ရေ.... ငါ့လူနာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပေးပါဟ ငါအလျင်လိုနေလို့"
