"သတိုး..."
အနားနားကနေညင်သာစွာခေါ်လိုက်တဲ့အသံကြောင့် ရင်ထဲဒိုင်းခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် မျက်နှာလေးအနည်းငယ်သာစောင်းငဲ့ကြည့်ပြီး ဖန်ခွက်တွေကိုသာရေခြောက်အောင်ဆက်သုတ်နေလိုက်သည်။
လျစ်လျူမရှုရဲပါဘူး အကိုရေ...။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် လျစ်လျူရှုရမှဖြစ်မယ်။ အကို့အတွက်ပါ...။ ကျွန်တော်နဲ့အကိုရဲ့ဖြစ်တည်မှုက ပြဒါးတစ်လမ်း သံတစ်လမ်းပါအကိုရယ်။ အနာမရင့်ခင်ဆေးလိမ်းတယ်လို့သဘောထားပြီး ကျွန်တော်တို့ နောက်ဆုတ်လိုက်ရအောင်။
အတွေးတွေထဲ မျက်ရည်လေးတစ်ဝဲလည်လည်နဲ့ ဆိုင်နောက်ဘေးကိုသာပြေးထွက်လာလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ရင်မဆိုင်ရဲဘူးအကို...။
ထွက်ပြေးနေတာ သူရဲဘောကြောင်သလိုဖြစ်နေပေမယ့် ကျွန်တော့်ကြောင့်ဆိုပြီးတော့တော့ အကို့တက်လမ်းကို အပိတ်မခံနိုင်ဘူး။ အရာအားလုံးကအကို့အတွက်စဥ်းစားပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားတာကြည့်ပါအကိုရေ... ရင်နာနာနဲ့ပဲ တိတ်တဆိတ်တောင်းပန်ရင်း....။
..........................................
ဝေးကြပြီပေါ့ကွာ....။
မင်းဘက်ကပြတ်သားနေပေမယ့် ကိုကတော့ လက်လျှော့မှာမဟုတ်ဘူး ညီရေ...။ မင်းဘာ့ကြောင့်ငြင်းလဲဆိုတာ ကိုလဲသိသင့်သလောက်တော့သိပါတယ်...။ နောက်သုံးနှစ်နေရင်ပြန်လာမှာမလို့ ခုတော့ နှုတ်ဆက်ရုံပေါ့...။ စောင့်နေပေးမယ်လို့ ကိုမျှော်လင့်ပါတယ်ကွာ....။
လေဆိပ်မှာ လည်တရှည်ရှည်နဲ့ သွားမယ့်ခရီးကိုကစိတ်မပါ။ လေဆိပ်ထဲ လေယာဥ်မယ်လေးရဲ့ချိုသာတဲ့အသံလေးကိုလဲ နားမထောင်အား...။
"တယ်... ငါထုလိုက်ရ မိဇိမ်းရယ် လေယာဥ်ပေါ်တက်ရတော့မယ်လေဟယ် စိတ်ကဘယ်ရောက်နေလဲ ပဲခင်းထဲလား ဟုတ်လား"
"ပဲခင်းထဲတော့မဟုတ်ဘူးဟေ့ သတိုးဆီရောက်နေတာဟဲ့ ကောင်မရဲ့"
ခေါင်းကိုလာထုပြီး ပွားနေတဲ့ နှိုင်းကို ခါးထောက်ပြီး တမင်အခြောက်သံနဲ့ပြောခဲ့ကာ လျှာထုတ်ပြပြီး အပြေးသွားခဲ့ရတဲ့အဖြစ်။
