!Unicode!
သတိုးတို့စာမေးပွဲကရက်ပိုင်းပဲလိုတော့တာကြောင့် သတိုးအချိန်ပိုင်းလုပ်တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်မှာ စိတ်လိုလက်ရနဲ့ သတိုးမသိအောင်စားပွဲထိုးဝင်လုပ်နေလိုက်သည်။
အဆင့်အတန်းမြင့်မြင့်ကော်ဖီဘားဖြစ်တာကြောင့် ပါးစပ်သရမ်းတဲ့လူတွေမရှိ။ ခပ်ချောချောကောင်လေးတွေကတော့ ခဏခဏလာကြသည်။ ဘုရားဖူးရင်းလိပ်ဥတူးရင်းပေါ့။ ကုသိုလ်လဲရ ဝမ်းလဲဝ အဟိ။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပြုံးနေဆဲ
"Black Coffee တစ်ခွက်"
ရင်းနှီးတဲ့အသံကြောင့် နောက်လှည့်ပြီးပြုံးပြကာ
"ဟိုင်း.... တွေ့ပြန်ပြီ"
"အင်.... အလုပ်တွေစုံလှချေလား"
"ဒီလိုပဲပေါ့"
"ဘယ်လိုလဲ အဆင်ကောပြေလား"
"ပြေပါတယ် ပျော်စရာကြီး"
"ဟင်... ပျော်တယ်"
"အင်းလေ"
ရှေ့ကချာတိတ်ကိုနားမလည်နိုင်စွာကြည့်ပြီး ဘုန်းသွန်းခတစ်ယောက် ပြုံး၍ သာနေတော့သည်။ မေ့သွားတာပဲ ဒီချာတိတ်ကလူမှမဟုတ်တာ။
"ကိုယ်သွားပြီ"
"OK... see ya"
လက်ကလေးပြပြီး နှုတ်ဆက်ကျန်နေခဲ့တဲ့ကောင်မလေးက တကယ့်မိစ္ဆာမလေး။
..............................
တံခါးဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတော့ သတိုးက ထုံးစံအတိုင်းစာကျက်နေလေရဲ့။ ဇိမ်းကတော့ ဆိုဖာပေါ်ကားကားကြီးအိပ်ပျော်လို့။
ဆိုဖာနားကပ်ရပ်လိုက်ပြီး ဇိမ်းခြေထောက်ကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်လိုက်တယ်။
"ဟဲ့.... ထစမ်း... ကလေးကတော့စာတွေကျက်လို့ ဆရာကပစ်ထားပြီးပြဲကားနေအောင်အိပ်နေလိုက်"
"အာ.... မိနှိုင်းရာ ငါခုမှအိပ်တာပါဟ ခဏလေးအိပ်ချင်လို့"
"ထ... ထ.... ငါညစာဝယ်လာတယ် အချိန်မှန်စားကြနော် ငါကိုကို့ဆီသွားတော့မယ် သတိုး အစ်မသွားပြီ နောက်မှတွေ့မယ် ဘိုင်"
