နောက်ဆုံးအနေနဲ့ သီတာမဇ္ဈူကိုကြည့်ပါရစေလို့တောင်းဆိုလာတဲ့ ကောင်မလေး။ ဆေးရုံထဲမှာတော့အုပ်အုပ်ကျက်ကျက်ဖြစ်လို့။ သီတာမဇ္ဈူဆိုတာ နာမည်ရနေတဲ့ travel blogger တစ်ယောက်။
တိတ်တဆိတ်ပဲကျင်းပဖို့စီစဥ်ထားတဲ့စျာပနပွဲက စည်ကားပြီး ငိုသံတွေညံစီလို့။ အသက်နှစ်ဆယ်ပဲရှိသေးတဲ့ အကြွေစောလွန်းတဲ့နတ်မိမယ်လေး။
"သဲ... အရင်ဆုံး စိတ်ခိုင်ခိုင်ထားမယ်လို့ကို့ကိုကတိပေး"
မျက်ရည်တွေနဲ့မော့ကြည့်လာတဲ့ကောင်မလေး။ စကားပြောရမှာပင်ကြောက်နေသလားအောက်မေ့ရအောင် ဘာတစ်ခွန်းမှမဟခဲ့။
"ကောင်းပြီလေ.... ကိုကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်"
အလျင်အမြန်စီစဥ်လိုက်ရတာကြောင့် အရာအားလုံးမပြည့်စုံပေမယ့် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်တော့စီစဥ်ထားသည်။ အလောင်းကိုအခေါင်းထဲမထည့်သေးပဲတစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစောင့်နေဆဲ။
"နှိုင်း..."
နှိုင်းကိုမြင်တော့ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုပြီးပြေးဖက်လာတဲ့သူငယ်ချင်းတွေ။ နှိုင်းကရောဂါအခံလဲရှိပြီး စိတ်ပျော့တဲ့သူလဲဖြစ်တာကြောင့် အားလုံးအစိုးရိမ်ကြဆုံးကနှိုင်းကိုသာ။ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေတဲ့ သီတာ့အလောင်းကိုမမြင်စေချင်။
"နှိုင်း... အချိန်ကနီးနေပြီ ငါတို့အပြင်ကပဲစောင့်ကြရအောင်"
သူမသူငယ်ချင်းတွေထဲကတစ်ယောက်ကဆွဲခေါ်ပေမယ့် မလှုပ်မယှက်ငူငူကြီးရပ်နေလေရဲ့။ ဘယ်သူဘာပြောပြောမကြားရလောက်အောင်ကို အတောင့်လိုက်ကြီးရပ်နေတော့ စိုးရိမ်လာကြသည်။ သူမစိုက်ကြည့်ရာဆီလိုက်ကြည့်တော့....။
လေမတိုက်ပဲ ပိတ်ဖြူလေးကလန်ပြီး မျက်နှာလေးသာပေါ်နေတဲ့ သီတာမဇ္ဈူ.... ။ သူမမြင်သွားတဲ့အပိုင်းက ရစရာမရှိအောင်ပျက်စီးနေတဲ့မျက်နှာတစ်ခြမ်း။ အလျင်အမြန်ပြန်အုပ်လိုက်ပေမယ့် အတောင့်လိုက်ကြီး တရွေ့ရွေ့လျှောက်လာတဲ့ တုမနှိုင်း။ အနားရောက်ရောက်ချင်း အုပ်ထားတဲ့ပိတ်ဖြူကိုဆွဲလှန်လိုက်တာကြောင့် မည်သူမျှတားချိန်မရ။
