!Unicode!
အဆောင်ရှေ့အထုပ်တွေချပေးပြီး
"ဟဲ့...ငါပြန်တော့မယ်"
ပြန်တော့မယ်ဆိုမှ အဆောင်ရှင်အန်တီကြီးနဲ့ စကားပြောရင်းနောက်လှည့်ကြည့်လာသည်။
"အန်တီ သူ့ကိုသမီးအခန်းထဲထိအထုပ်တွေသယ်ခိုင်းလို့ရလား သမီးတစ်ယောက်တည်းမနိုင်လို့"
"ရပါတယ် သမီးရဲ့ လိုတာပြောနော်"
"ဟုတ်ကဲ့...ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
အဆောင်ရှင်ကတော့အိမ်ထဲဝင်သွားပေပြီ
"နင့်ဟာကအဆောင်ပြောင်းတာလား အိမ်ပြောင်းတာလား ဘာတွေဒီလောက်များနေတာလဲ"
"လာ...သယ်စရာရှိတာသယ်"
ဟိုသယ်ဒီသယ်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း အဆောင်ထဲကမိန်းကလေးနှစ်ယောက်ပြေးထွက်လာကာ
"အစ်ကို...ရရဲ့လား ညီမတို့သယ်ကူမယ်လေ"
သယ်ကူမယ်သာပြောနေတာ အကြည့်တွေကကျွန်တော့်ဆီကမခွာဘူး...ရေးမွှေးနံ့တွေကလည်းခေါင်းပါမူးတယ်
"နေ...နေ...ရတယ်...ဟိုတစ်ယောက်ကသူ့ပစ္စည်း ဘယ်သူမှထိတာမကြိုက်လို့"
"အာ...ဟုတ်ကဲ့"
မအီမသာမျက်နှာပေးနဲ့ပြောပြီးပြန်လှည့်သွားတဲ့နှစ်ယောက်ကို နှိုင်းလှည့်ကြည့်ကာ
" ဟဲ့...ဘာတဲ့လဲ"
"သယ်ကူမယ်လာပြောတာ"
"ဟယ်....ဟုတ်လား...ဘယ်လိုပြန်ပြောလိုက်လဲ"
"နင်က...နင့်ပစ္စည်းတခြားသူတွေထိတာမကြိုက်ဘူးလို့ပြောလိုက်တယ်"
"ဘာ....မအေဘေး ငါကအပေါင်းသင်းလိုချင်လို့ ဒီပြောင်းလာပါတယ်ဆို လူအရိုက်ခံရအောင်လုပ်နေတယ်"
"အမလေး အဲ့လိုဟာတွေနဲ့တော့ အပေါင်းသင်းမလုပ်နဲ့ဟဲ့ ရှပ်ပြာပြာတွေ အဲ့လိုတွေကြည့်မရဘူး"
"အေးပါဟယ်...."
"နင့်အခန်းကကျယ်သားပဲ"
"နှစ်ဆပေးထားရတာလေဟယ်"
"ကျောင်းနဲ့လဲနီးတော့မဆိုးပါဘူး...နင့်ကားယူထားမှာမလား"
