*Unicode*
"မင်းမှာစောက်လုပ်မရှိဘူးလား"
ဖန်ခွက်တွေအဝတ်နဲ့သုတ်နေရင်း မိုးလင်းကတည်းက ဆိုင်ထဲလာထိုင်နေတဲ့ မာန်အဟုန်ကို ကောလိုက်ခြင်း။
"ရှိတာပေါ့ကွ.... ဒါပေမယ့်အရေးမကြီးပါဘူး"
"ဪ.... ဒီလိုစောက်ဖြစ်မရှိထိုင်နေတာကအရေးကြီးတယ်ပေါ့"
"သွန်းရာ.... ငါ့ကိုစကားကောင်းပြောစမ်းပါ ရောက်ကတည်းကန့်လန့်တိုက်နေတာ မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ"
ဟုတ်တယ်။ ရောက်ကတည်းက မျက်စောင်းတထိုးထိုးနဲ့ ကန့်လန့်ကြည့်တိိုက်နေတာ။ ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ။
"မပြန်သေးဘူးလား"
"မင်းကိုတွေ့ချင်လို့လာပါတယ်ဆိုကွာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောလို့မရဘူးလား"
"ပြော.... ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
" မင်းကိုလွမ်းလို့လေ"
"ချီးဘဲ.... မင်းကြီးတော်ကြီးကိုလွမ်း မင်းပြန်တော့"
"သွန်း... မင်းငါ့ကိုခုထိနားမလည်နိုင်သေးဘူးလား စတွေ့ကတည်းကမင်းကိုငါဘယ်လိုသဘောထားလဲဆိုတာ မင်းအသိ"
"အဟုန်ရာ.... အေးဆေးနေစမ်းပါ ပြဿနာမဖန်တီးချင်စမ်းပါနဲ့"
"ဘာလို့လဲ.... ဘာလို့ငါတို့ကတွဲလို့မရတာလဲ.... မင်းလဲငါ့ကိုသဘောကျတယ်မဟုတ်ဘူးလား"
"မတူဘူးလေ.... ငါတို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်သဘောကျရုံလောက်နဲ့ တွဲလို့ရရအောင် ငါတို့ကသာမန်လူတွေလား အလကားနေရှုတ်ချချင်နေကြတဲ့ လူ့အသိုင်းဝိုင်းမှာ ငါတို့ကပိုတောင်မဖြစ်နိုင်သေး မင်းဆိုပိုဆိုး မသိတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ မရူးမိုက်ချင်စမ်းပါနဲ့ကွာ ဒီအတိုင်းသူငယ်ချင်းလိုနေတာက ငါတို့အတွက်အကောင်းဆုံးပဲ"
"ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ... ငါဂရုမစိုက်ဘူး မင်းငါနဲ့တွဲလာဖို့ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားမှာ"
"စောက်ရူးမထနဲ့အဟုန်.... အရင်ဆုံးထိခိုက်မှာကမင်းလုပ်ငန်းတွေ ပြီးတော့မင်းအရမ်းချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မင်းညီမလေး.... ငါတို့တွဲနေပါတယ်ဆိုပြီးပြောလိုက်ရင် ဘယ်လောက်စိတ်ထိခိုက်လိုက်မလဲ ဒါကလူအများစုလက်မခံနိုင်တဲ့ relationship တစ်ခု အဓိကကမိသားစုဝင်တွေ"
