Bölüm yazarı: jenolvm
Bardaktaki son yudumu da içtikten sonra bu ortamda daha fazla kalmamak için ayağa kalktım son ses açılmış müzik, insanların bağırışları dayanılmaz bir hal almıştı. Aslında kaçma nedenim tam olarak bunlar değildi bar ortamı bana onu hatırlatıyordu 4 yıl önce ailemin zoru ile terk etmek zorunda kaldığım sevgilim jaemini
Jaemin bende 5 yaş büyüktü onunla tanıştığımda 16 yaşındaydım o arkadaşları ile bizim mahalleye taşınmıştı rockstar havası veren bir tarzı vardı bu onu çok havalı yapardı okuluma göre popüler bir çocuktum kızlar hiç peşimi bırakmazdı yakışıklı öğrenciler arasında yer alırdım ama jaemin kadar havalı değildim sıkı bir ailem olduğu için pek fazla arkadaşım yoktu haechan'nin annesi annem ile arkadaş olduğu için tek ona güvenirdi ailem o yüzden bana yasak olan tüm şeyleri haechan ile gizlice yapardık
Jaemin ile de haechan sayesinde tanışmıştık jaemin'nin en yakın arkadaşı olan mark ile sevgili olmuşlardı bir gün çok rica ettiği için markin evindeki partiye birlikte gitmiştik o partide konuşmuştuk jaemin ile çok fazla ortak noktamız vardı düşüncelerimiz aynıydı ve bu jaemini daha çok çekici yapıyordu o günden sonra ona garip bir duygu beslemiştim her gördüğümde kabim yerinde uçup çıkacakmış gibi bir hızla atıyordu fark etmiştim ondan hoşlanmaya başlamıştım kendime bunun yanlış olduğunu söyleyip duruyordum çünkü hiç bir erkeğe o gözle bakmıyordum ama kalb işte söz geçiremiyorsun duygularımızın karşılıklı olduğunu öğrendiğim gün hayatımın en güzel günüydü o günden sonra sevgili olmuştuk ve hayatım çok güzel ilerliyordu jaemin benim için herşeyi yapıyordu.
2 yıl olmuştu sevgili olalı her şey çok güzeldi ama kaderin her mutluluğu rahat bırakmadığı gibi bizim mutluluğumuz da son bulmak zorunda kaldı. Ailem jaemin ile olan ilişkimizi öğrenmişti benden yaşça büyük bir erkek ile aşk yaşımam homofobik olan ailem için iyi bir şey değildi o günden sonra jaemin ile olan tüm iletişimi kesmek zorunda kaldım yurtdışına taşınmıştık elimde sadece anılarım vardı bu anılar beni ayakta tutuyordu.
Aradan 4 yıl geçmişti ailemi bir trafik kazasında kaybetmiştim çok yalnızdım babaanne Kore'ye geri taşınmam gerektiğini söylediği için geri gelmiştim haechan da kafamı dağıtmak için mark ile bara getirmişlerdi.
Kafam içi daha çok doluyordu eski anılarım tek tek canlanıyor du bar hiç iyi gelmemişti.
Mark ile haechan dans pistinde kayip olurken çıktığımı belirterek mesaj attım ve dışarı attım kendimi tam temiz havayı içime çekip yoluma devam edicektim bir el sırtıma dokundu dönüp baktığımda gördüğüm kişi gözlerimin dolmasına neden olmuştu bu jaemindi hiç değişmemişti saçları hala kömür gibi simsiyah rockstar tarzı her zamanki gibi çok çekiciydi en önemlisi hayatımın güneşi olan gülümsemesi hiç değişmemişti
Durmadan gülüyor bir yere sabit durmaya çalışıyordu ama başaramıyordu galiba çok içmişti "beni evime bırakırsın?" Sorduğu soru daha çok gözümü doldurmuştu jaemın beni hatırlamıyor mu "niye bu kadar şaşırdın hee?" Diye konuşmasına devam etti "bak şimdi ben bu halim ile araba sürmem o yüzden rica ediyorumm evimeee birakk him?" "Peki" diye bilmiştim sadece onu cok özlemiştim evine kadar bırakmak benim için ödül gibiydi
Verdiği yarım yamalak Yol tarifi ile evine gelmiştik galiba artık tek başına yaşıyordu zar zor açtığı kapıdan içeri girmişti tam arkamı dönüp gidecekken kolumdan tutup evinin içine aldığı ve kapıya yapıştırdı beni kollarının arasına almıştı kapı ile jaemın arasında kalmıştım
"Görüşmeyeli uzun zaman oldu bay na jeno" sesi tüylerimin ürpermesine neden olurken bana eskiden hep na Jeno diye seslendiği gelmişti aklıma hala ilk gündeki gibi utanıyordum gözlerim doluyordu ne yapmam gerekti hiç bir fikrim yoktu ağlamak istemiyordum jaemın beni ağlarken görsün istemiyordum ama gözlerim ısrar ediyordu sadece yere bakıyordum terlemeye başlamıştım bayilicakmis gibi hissediyordum
Yüzümü izliyordu hissedebiliyordun bu daha çok heyanlanmama neden olmuştu bide yaklaşmaya başladı kalbim çok hızlı atıyordu onu çok özlemiştim kokusunu beni izleyişini sesini her şeyini şuan sadece ona sarılıp ağlamak istiyordum ama o cesareti kendimde bulamıyordum onu terk etmiştim her zorluğa birlikte yeneceğiz diye verdiğimiz sözümüzü tutmamıştım
Birden kafasını eğdi ve kulağıma yaklaştı "seni çok özledim ay gözlüm" diye fısıldadı işte o an tutamadım kendimi boynuna sıkıca sarıldım ağlıyordum "çok özür dilerim asla böyle olsun istemedim aileme karşı gelemedim özür dilerim" sadece bunları söyleme gücüne sahiptim beni biraz kendimden uzaklaştırdı göz yaşlarımı silmiş sonrada bir buse bırakmıştı gözlerime "biliyorum hiç bir şey senin suçun değil hiç bir şeyi isterek yapmadın"
Elimden tuttu ve salona götürdü beni, kendini koltuğa bıraktı beni çekiştirerek kocağına oturtu başımı göğsüne koydu okşamaya başladı "çok değişmişsin ay gözlüm kocaman olmuşsun" bu daha yine sakinleşen gözlerimi bir daha doldurmuştu "beni unuttun sanmıştım" dedim kafamı kaldırıp gözlerine bakarken yüzümü izlemeye başladı "o gözlerini unutmak mümkün değil ay gözlüm seni unutmak mümkün değil na jeno"
"Seni çok özledim jaemin çok özledim" tekrar ağlamaya başlamıştım saklanmak içinde jaeminin göğsünü seçmiştim beni sıkıca sarmıştı koynuna saçlarımı okşuyor arada küçük buseler bırakıyordu "benimsin na Jeno hep benim olucaksın bu yüzden bekledim seni dünya güzelim"
******
herkese merhaba bu benim ilk ficim daha önce hiç böyle şey yazmadım gerçekten çok heycanlı çok garip oldu yanlışlık varsa çok özür dilerim ve okuduğunuz için teşekkür ederim<3
