Bölüm Yazarı:mademoisellejam
Neyin doğru, neyin yanlış olduğunu hiçbir zaman anlamamıştım, tıpkı insanların kötü ya da iyi olmasını da anlamadığım gibi. Aslında bulunduğum durumda iyi veyahut kötü olmamın bir önemi yoktu. Önemli olan tek şey gücümün olmasıydı ama ben işin sonunda sadece güçleri olan ve onları kullanamayan anlamsız biri olmuştum. Ne için savaştığımı da unutmuştum. Ne için çabaladığımı da bilmiyordum. Bir kalabalığın içinde yalnızdım. Tek başımaydım. Tek başıma bırakmıştı beni.
Sadece korkuyordum.
"Olmuyor." dedim fısıltı gibi çıkan sesimle ama beni duyduğunu biliyordum. "Olacak." diye kükredi Mark.
Bu hali beni her zaman ürkütüyordu.
"Olmuyor, lütfen."
"Sana olacak dedim Jaemin. Odaklanmıyorsun." dedi inatla. "Her zamanki gibi."
Üstüme gelmesinden nefret ederek bir kez daha içimde ki güce odaklanmayı denedim. Nefesimi sabit hale getirip yavaş yavaş enerjinin içimde yayılmasını bekledim. Olmadı. Bir
kez daha odaklanmaya çalıştım. Kıpırtı hissediyordum ama harekete geçiremiyordum. İçimde olduğunu biliyordum. Beynimde ki tüm düşünceleri atıp sadece o soğuk enerjiye odaklanıyordum. Isınmasını istiyordum. Tüm vücudumda dolaşmasını ama olmuyordu. Olmuyordu. Deniyordum.
Ve sonra tekrar.
Tekrar.
Tekrar.
Sonu gelmeyen bir döngüde sıkışmış şekilde tekrar tekrar deniyordum.
"Olmuyor işte. Lütfen, bırak artık beni!" dedim güçsüzlükle.
Bacaklarım bütün güçlerini kaybetmiş ve hızla yere düşmüştüm. İçimde ki o minik enerji anında sönmüştü. En yakın arkadaşımın kenardan beni izlediğini ve gelmeye hazırlandığını fark ettim. Maalesef ki, tek gören ben değildim. O'da görmüştü ve tek bir bakışı onun yerine geri dönmesi için yeterliydi. Bana üzgün bir bakış attığında sorun yok dercesine kafamı salladım ama sorun vardı. Canım çok yanıyordu, tekrar tekrar denemek istemiyordum. Bıkmıştım.
"Kendini ya şimdi toplarsın ya da ben sana toplatmasını iyi bilirim." diyerek üstüme geliyordu ve daha fazla dayanamadığımı hissetmiştim, son gördüğüm şey de bu olmuştu zaten.
Uyandığım da Renjun başımda bekliyordu. Gözleri ile yere odaklanmış boş bakışlar ile yeri izliyordu. Bir bacağı sürekli titriyor ve elleri ile oynuyordu. Daha sesini duymadan ne kadar endişelendiğini anlamıştım. Onu tekrar bu kadar endişelendirmek ise beni üzmüştü. Her zaman böyle durumlarda yanımdaydı.
"Kalktım Renjun, bayıldım değil mi?" dedim cızırtılı bir ses ile. "Yine."
"Evet." dedi doğrulmama yardım ederken. "Bu sefer çok daha kötüydü. Ağzından ve burnundan kan geldi Jaem. Yeter artık, senin bu kadar üstüne gelemez."
"Mark'ın benim için çabaladığını biliyorsun. Eğer o güce ulaşamazsam olacaklardan çok korkuyorum Renjun." dedim güçsüz çıkan sesimle. Ulaşırsam olacaklardan daha çok korkuyordum.
"Biz yanındayız."
"Ama, o değil." dedim dolan gözlerimle, bir anda ağzımdan çıkmıştı.
Önce gözleri hafif açıldı ve şok ile bana baktı. Ben de en az onun kadar şaşırmıştım dediğime ama yine de, yine de...
'Yine de'nin ötesine gidemiyordum.
