Çığlıklar

10. Bölüm

Bölümü multimediadaki şarkıyı dinleyerek okumanızı öneririm. ^_^ Ve bu bölümü çook sevimli bir yazara itfah ediyorum. :* @RuhsuzAsik

Üşüyorum, ama soğuk olduğu için değil. Gerçekler üşütüyor beni, duyduklarım, öğrendiklerim, yaşananlar, acılar. Annem ve babamın yaşadıkları acıtıyor canımı, çektikleri. Birbirlerini çok severken önlerine çıkan engeller ve kavuştuktan kısa bir süre sonra gelen ayrılıkları paramparça ediyor içimi.

Ve en çokta annesiz geçen çocukluğuma üzülüyorum. Onsuz geçen çocukluğuma üzülüyorum.

Belki de diyorum, belki de ailemi bulmaya bu kadar uğraşmamalıydım, çabalamalıydım. Belki de o kaza benim acılarımdan kurtulmam için gönderilen bir lütuftu diyorum kendime. Ama onları bulmadan yapamayacağımı biliyordum, bunu bildiğim içinde buluyorum ya onları. Buluyorum ama kötü bir şekilde buluyorum. Onları toprağın altında buluyorum.

Şimdi ise Arden'le beraber annem ve babamın mezarına gidiyoruz. Ne zaman oradan kalktım, ne zaman yola çıktık bilmiyorum. Bildiğim tek şey şuan onların yanına gittiğim.

O an, o an o kadar kötüydü ki... Ve şuan gerçekleri öğrenmek bana çok fazla, kaldıramayacağım kadar acı veriyor. Bu acıyı nasıl dindireceğimi bilmiyorum ve galiba dinmesini istemiyorum. Bu acı bana onları hatırlatıyor. Annemi ve babamı...

"Geldik." diyen Arden'e bakıyorum. "Evren, güçlü olmalısın. Güçlü olacaksın tamam mı?"

Evet anlamında kafamı sallıyorum ama güçlü olamayacağımı biliyorum. "Güçlü olamayacağını düşünüyorsun ama olacaksın. Bunu biliyorum." Düşüncelerimi nereden biliyor?

"Evren. Bunu yapma, kendine acı çektirme. Sen güçlü bir kızsın. Hadi güçlü kız, git ve ailenle konuş." Konuşmak istiyorum ama konuşamıyorum. Bu yüzden gülümsemeye çalışıyorum ama onu da becerebildiğim pek söylenemez. Yinede Arden beni anlıyor, ne demek istediğimi anlıyor.

"Hadi Evren. Git. Ben seni burada bekliyorum." Tamam anlamında sallıyorum kafamı ve arabadan inip mezarlığa giriyorum. Etrafıma bakıp anne ve babamın mezarını arıyorum. Sonra kulağımda Beril teyzenin dediği yankılanıyor. 'Mezarlığa girince sağ tarafa git.' Onun dediğini yapıp sağ tarafa ilerliyorum ama bunu ne zaman dedi hatırlamıyorum bile.

Sonra onların mezarını görüyorum. Yan yanalar. 'En azından,' diye düşünüyorum 'en azından burada beraberler.' Gidiyorum yanlarına. Önce mezar taşlarında elimi gezdiriyorum, daha sonra ise oturuyorum annemle babamın mezarının arasına. Ellerimi topraklarına koyup oynuyorum.

"Merhaba." Yutkunuyorum. "Ben geldim. Kızınız. Bu... Bu çok zor. Ben, bilmiyorum. Sizi bilmiyorum, hatırlamıyorum. Beraber geçirdiğimiz zamanları, yılları hatırlamıyorum ve bu çok zor. Bir süredir sizi arıyorum ve bulduğumda öğreniyorum ki," bir hıçkırık yükseliyor ağzımdan. "Siz ölmüşsünüz. İkinizi özlüyorum, yanınızda olmak istiyorum ama olamam, bunu biliyorum. Unuttuğum anılarımı özlüyorum anne. Seninle geçen beş yılımı hatırlamak istiyorum.

Seni özlüyorum baba. Seninle geçirdiğim yılları özlüyorum ama o yılları hatırlamıyorum. Sizi hatırlamıyorum ama sizi o kadar özlüyorum ki. Sizi hatırlamazken bu kadar özlüyorum, ya hatırlasaydım ne olurdu baba?

Ah baba! Sen öldükten sonra nasıl dayandım ben bu yalnızlığa, nasıl dayandım bu acıya?"

Elimi gözlerime götürüp göz yaşlarımı siliyorum ama bitmiyorlar. Ben birini sildikçe diğeri peşinden akıyor. Sanki yıllardır ağlamak için bu günü beklemişim de bütün göz yaşlarım bugün akıyormuş gibi.

"Ben, ben bir süredir size kavuşmanın hayalini kuruyorum ama bu şekilde karşılaşmak... Bu şekilde karşılaşmak kesinlikle hayallerim arasında yoktu. Daha çok ben eve gelecektim. Beni görecektiniz ve ben sizin kollarınıza atlayacaktım. Sonra hasret giderecektik falan. Ben böyle şeyler hayal etmiştim. Yinede inanın bana, sonucu böyle olsa da sizi bulduğum için mutluyum. Hatta o kadar mutluyum ki, sadece bu mutluluğumu sizi kavuşamamamın acısı gölgelendiriyor."