Mehlika|Texting

5.9

YAZARDAN;

Ölüm soğukluğu diye bir şey vardı.Belki dünya da ki en ürpertici ve en soğuk histi.

Ölü bedenlerin buz gibi olduğunu anımsıyordu Ekin.Çok soğuk olurlardı,soğuktan vücutları morarırdı.Ekin korkuyordu ölmekten bir kaç sene öncesine kadar çünkü o çok üşürdü dayanamazdı ki.

Şimdilerde korkmamasının en büyük sebebi babasıydı.Babasının yanına gidecekti öldüğünde, ona kavuşacaktı korkması saçmaydı.

Karanlık taraf ile karşı karşıyaydı Ekin aralarında çok az bir mesafe vardı.Aydınlık taraf arkasında kalmıştı Ekinin, aydınlık tarafa gitmek için çok uğraşması gerekiyordu aralarında mesafe çoktu.

Aydınlık tarafa ne kadar çok gitmek istese de adım atamıyordu.Tüm gücü çekilmişti sanki.Kendisini hiç olmadığı kadar yorgun hissediyordu.

Karanlık tarafta ki güllerle süslenmiş yatağı görünce gözleri ışıldayarak oraya ilerlemeye başladı.Arkasında duyduğu sesler ile adımları durmuş ve arkasını dönmüştü.

Ailem dediği insanlar buradaydı.Abileri,arkadaşları,kuzeni,Görkem hatta annesi bile buradaydı.Onlarla tek kelime konuşmayan annesi.

Abileri bir adım öne çıkarak Ekine ellerini uzattılar.

"Canımın içi orası çok karanlık sen karanlıktan korkarsın bu tarafa gel."

Oğuz abisi haklıydı Ekin karanlıktan korkardı ama babası oradaydı onu bulması bu saklambaçın bitmesi gerekiyordu.

"Abim, bebeğim senin daha çok güzel günlerin olacak neden her şeyi silip atıyorsun?Bu tarafa gel canımın içi yalvarırım."

Ekin kafasını olumsuz anlamda sallayıp arkasına bir adım daha attı.

Babası olmadan çok mutlu gün yaşamıştı her ne kadar az sayıda olsada.Artık babası ile olması gerekiyordu.

Görkem biraz öne çıkıp dolu gözlerle Ekine bakmaya başladı.

"Mehlika,gitme oraya sana yalvarırım gitme.Yaşayamam sensiz,olmaz."

Ekin içinden 'niye böyle yapıyor ki'diye geçirdi.Neden kimse onun mutluluğunu istemiyordu?

"Artık birinizde benim mutluluğumu isteyebilir mi?Olmuyor işte ben çok yoruldum orada yatak var çok uykum geldi benim."

Görkem bir adım daha yaklaştı Ekine.

"Uyursan kaybederiz Ekin.Uyursan yok oluruz."

Ekin dolu gözlerle ona bakıp bir adım daha geriye gitti.

Çok uykusu vardı,çok yorgundu neden kimse onu anlamak istemiyordu?

Ekin annesini Görkemin yanında görünce gözlerini bir kaç defa açıp kapadı.

Hayal gördüğünü sanmıştı ama hayır değildi.

"Kızım gitme daha zamanı değil yaşayacak çok güzel günlerin var senin önünde.Sen değil miydin doktor olmak isteyen?Oraya gidersen çöp olur hepsi."

Ekini şu an en yaralayan şüphesiz annesiydi.Doktor olmak istediğini bildiğini sanmıyordu.Annesi hiç onunla konuşmazdı ki.

"Anne babamın yanına gidiyorum çok mutluyum biliyor musun?O benimle konuşur,o benimle dertleşir."

Ekin annesini bir kaç adım gerilediğini görünce burukça gülümsedi.

Arkaya bir adım daha attığında Utkular öne çıkmıştı bu sefer.