A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 4. Het Lente Bal.

Ik deed mijn blauwe strapless jurk aan en deed mijn saffieren oorbellen in. Ik moest de kleuren van mijn Huis toch eer aan doen. Ik borstelde mijn lange, bruine haar en fronste. Omdat ik met Malfidus naar het bal ging stak ik extra aandacht in mijn uiterlijk, maar ik was nog steeds doodsbang. Ik had in mijn leven maar drie conversaties met hem gehad en ik kon nog steeds niet geloven dat hij mij gevraagd had naar het Lentebal. Ik was bang dat ik het me misschien verbeeld had. Wat als ik de Grote Hal in zou komen en hem zou zien dansen met Patty? Ik rilde bij het idee. Ik deed rode lippenstift op en spoot Black Opium over me heen. Ik ademde diep in en verliet de slaapzaal.

***

De Grote Hal was versierd met bloemen en gele en lichtgroene draperieën. Ik vond Marcel en Loena bij een tafel vol met gebakjes. "Kira, je ziet er prachtig uit," lachte Loena.

"Dankje," zei ik, en ik bloosde. "Leuke vogelkooi," zei ik, terwijl ik naar het grote haarornament op Loena's hoofd keek.

"Kira, Loena, dit is Lewis," hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Emma en een jongen die ik nog niet eerder had gezien, waarschijnlijk een 5de jaars. Emma was dus ook door iemand gevraagd. Ik was blij voor haar, omdat ze niet populair was en wat nieuwe contacten goed voor haar zouden zijn.

"Hallo, Lewis," zei Loena.

"Hi," zei ik afwezig. Iemand kwam onze kant op. Iemand in een wit pak met net gekamd blond haar.

"Kira," zei hij.

"Draco," zei ik en ik knikte beleefd naar hem. Ik wist niet zeker of het een goed of een slecht teken was dat hij mijn voornaam had gebruikt.

Emma staarde hem vol ongeloof aan. Ik lachte ongemakkelijk naar haar. Loena scheen het niet erg te vinden.

"Zo zo, ik zie dat zelfs de huisdieren waren uitgenodigd," zei Draco, die naar Luna's vogelkooi keek. Ik wist niet zeker of het gewoon een constatering was of een belediging, dus ik stelde voor een drankje te halen voor Draco's opmerkingen schunniger zouden worden.

Nadat we onze cocktail ophadden, vroeg Draco protserig: "Mag ik deze dans van u?" Hij hield zijn hand uit. Ik plaatste mijn hand in de zijne. Hij plaatste zijn andere hand op mijn heup, ik plaatste mijn vrije hand op zijn schouder en lachte verlegen naar hem. Mijn handen waren koud, maar zijn handen waren ijskoud.

"Je bent een goede danser," zei hij na een tijdje.

"Ik heb jaren balletlessen gehad," verklaarde ik. Ik zag wat Zwadderich meisjes naar ons kijken, waar ik erg van genoot omdat het me een superieur gevoel gaf met Draco te dansen. Zo dicht bij Draco zijn was iets wat ik een paar weken geleden afschuwelijk zou hebben gevonden, maar nu genoot ik er absoluut van. Ik probeerde om niet ter plekke flauw te vallen.

"Draco- Je moet weten dat, als ik jou bijna Potter had zien vermoorden in plaats van Potter jou, ik Potter dan had gered," zei ik verlegen.

"Natuurlijk zou je dat doen," zei Draco, me diep in mijn ogen kijkend. "En dat maakt je een prachtig persoon."

Ik bloosde. "Ja, Kira Tacendi, ik noemde je een prachtig persoon. Vergeleken met mij ben je een engel, tenminste. En wat betekent die naam eigenlijk, "Tacendi"? Het klinkt als een spreuk. Stel je voor dat je achternaam een spreuk is, 'kom hier, meneer Imperio!'" Draco lachte om zijn eigen grap.

"Het is Latijn, het betekent zoiets als 'het zwijgen', maar ik denk niet dat je het als spreuk kan gebruiken. Mijn familie komt uit het Italiaanse deel van Zwitserland, daarom heb ik een Latijnse naam," vertelde ik.

"Zwitserland?" vroeg Draco nieuwsgierig.

"Ja, volgens m'n vader hebben we daar nog steeds ergens een familiekasteel," lachte ik.

"Ik wou dat ik een kasteel in Zwitserland had," zuchtte Draco.

"Heb jij geen groot landhuis hier in Engeland?" vroeg ik.

"Ja, maar mijn ouders wonen daar ook." Opeens zag hij er verdrietig uit.

"Is er iets?" vroeg ik.

Draco keek me verbaasd aan en zei abrupt: "Niets. Ik heb het op het moment gewoon een beetje moeilijk." Ik hield wijselijk mijn mond.

Draco stopte en vroeg: "Zullen we nog een drankje halen?" Ik stemde in en liep naar een tafel waar Korzel en Kwast stonden, omdat ik dacht dat Draco wel met hen zou willen praten, maar Draco vermeed die tafel en liep naar een ander. Ik volgde hem, dankbaar dat ik geen kennis hoefde te maken met zijn vrienden. Tot nu toe verbaasde het me hoe aardig Draco tegen me was.

Ik wist dat hij close was met Patty, dus ik vroeg of het al beter met haar ging.

"Nee, maar wat maakt mij dat uit," antwoordde hij laconiek. Misschien had hij ruzie met haar en ik vroeg maar geen verdere vragen.

Draco dronk zijn glas leeg, ik deed hetzelfde. Na een tijdje bij de tafel te hebben rondgehangen, zei Draco: "Het is druk hier."

"Ja, natuurlijk. Het is het Lente Bal," zei ik verward.

Hij boog over me heen en ik zag dat zijn pupillen groot waren. Ik had een grappig gevoel in mijn buik.

"Wat ik bedoel is, dat er hier veel te veel Zwadderich meisjes zijn. Ze zijn overduidelijk jaloers op je, dus voordat ze je komen vermoorden, kunnen we beter naar een rustiger plekje gaan?" stelde Draco voor.

Natuurlijk had ik wat meiden jaloers naar ons zien kijken, maar ik had geen moordlustige gezien. Hij wilde me duidelijk wegleiden van de drukte, en, opgewonden als ik was, ging ik akkoord.

Toen Draco me naar buiten leidde, zag ik Emma en Lewis in een hoek zitten. Emma hield niet van dansen.

Met zijn koude hand op mijn rug leidde Draco me naar een nis in de muur. "Eindelijk alleen," fluisterde Draco mysterieus. Het geluid van de muziek klonk vervormd door de dikke muur en maakte het moment nog onwerkelijker.

Draco duwde me zachtjes tegen de muur. Ik was opgewonden en tegelijkertijd doodsbang. Draco tilde met zijn vinger mijn kin omhoog. Er was een ongrijpbare expressie op zijn gezicht. Hij pakte mijn polsen en duwde zichzelf tegen me aan. Hij boog over me heen en kuste me. In tegenstelling tot zijn handen waren zijn lippen aangenaam warm. Ik proefde een zweem van alcohol op zijn tong. We stonden zo dicht tegen elkaar aan dat ik zijn aftershave kon ruiken. Ik vergat mijn omgeving volkomen. Alles wat ik voelde was Draco's lippen en zijn lichaam tegen het mijne. Hoe hij mijn polsen tegen de muur drukte. Toen hij achteruit stapte waren we allebei buiten adem.

Hij keek me aan en zoende me nog een keer kort. Daarna draaide hij zich om en liep weg. Mijn knieën knikten.

Ik liep terug naar de Grote Hal. Ik kon Draco niet vinden, maar het maakte niet uit. Ik voelde me warrig en euforisch. Ik ging bij Emma en Lewis zitten. Ik genoot van de rest van de avond, terugdenkend aan de bizarre gebeurtenis die me net was overkomen. Ik kon het niet meer ontkennen: ik was verliefd op Draco Malfidus.