A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 7. Slakhoorns Soireetje.

Zoals ik al had verwacht, wilde Draco graag met me mee naar Slakhoorns feestje. Vrijdagavond stond hij me op te wachten bij de ingang van de Ravenklauw toren. Hij zag er geweldig uit in zijn donkergroene corduroy pak, witte zijden overhemd en vlinderstrikje. Ik had een zwarte velours jurk aan met een buitengewoon zachte bontstola. Draco hield meteen zijn hand uit om het bont te voelen.

We begaven ons naar de zaal die Slakhoorn voor zijn feestje had weten te ritselen. Loena en Harry waren er al. Loena kwam naar ons toe en zei: "Zijn jullie elkaars officiële feest partners geworden ofzo?"

Ik wilde met Loena instemmen, maar Draco zei snel: "Volgens mij vinden we elkaar gewoon leuk."

Ik bloosde en glimlachte naar hem. Hij lachte terug. Een echte, liefhebbende lach.

Het was geen buitengewoon opwindend feest. Er waren huiselfen die rondgingen met snacks en drankjes en Professor Slakhoorn praatte met de gasten over hun ambities en dromen. Zoals ik al had verwacht, was er geen Huffelpuf te bekennen. Een hoogtepunt van de avond was toen Slakhoorn, in een zeer goed humeur, een fles vuur whisky opende om de feestvreugde te verhogen. Dit was een zeer gewaardeerde daad door alle gasten. Slakhoorn maakte een toost op zijn "veelbelovende leerlingen" en hun "glorieuze carrières".

Draco en ik namen onze whisky en gingen op een bank in de hoek zitten.

"Heb jij vakantieplannen?" vroeg ik.

Draco stikte bijna in zijn whisky. "Deze periode is nog niet over," zei hij.

"Het duurt nog maar een paar weken voor het vakantie is."

"Heb jij vakantieplannen?"

"Ik ga een week naar Frankrijk."

"Dat is leuk."

"Ik dacht, misschien kunnen we samen iets doen deze zomer?" vroeg ik, aangemoedigd door de vuur whisky. Ik had geen idee of Draco me leuk genoeg vond om buiten school iets met me te doen.

Echter, Draco keek me enthousiast aan en zei: "Dat lijkt me leuk! Had je iets speciaals in gedachten? Wat dacht je van Londen?"

"Ik wist niet dat je zo enthousiast zou reageren," lachte ik.

"Maar ik ben graag bij jou!" verkondigde Draco. Er was een twinkeling in zijn grijsblauwe ogen. We zaten zo dicht naast elkaar dat ik de zachte stof van zijn broek op mijn huid voelde.

Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij legde zijn arm om me heen. Ik voelde me al helemaal op mijn gemak bij hem.

"Iemand zin om te dansen?" vroeg Professor Slakhoorn en hij glimlachte naar mij en Draco. Ik stond meteen op en lachte: "Kom, Draco!"

Draco stond op en Slakhoorn zette muziek op. Het was perfecte muziek om langzaam op te dansen. Gelukkig waren we niet de enigen die gingen dansen. Ron, Hermelien en een paar anderen hadden zich ook verzameld op de geïmproviseerde dansvloer.

Te dansen met Draco was net als op het Lente Bal, maar deze keer was ik minder nerveus. Ik had mijn armen om Draco's nek geslagen en hij had zijn armen om mijn middel.

Ik zag dat Loena Harry probeerde over te halen ook te komen dansen, maar hij weigerde. Loena scheen het niet erg te vinden en pretendeerde te dansen met een onzichtbare danspartner. Toen Draco dit zag moest hij bijna huilen van het lachen. Ik leidde hem weg van de dansvloer, omdat ik het onbeleefd vond, maar het zag er inderdaad raar uit.

Toen het feest bijna over was (lees: toen Professor Slakhoorn te dronken was om nog een zinnig woord te zeggen en de gasten zichtbaar verveeld waren), escorteerde Draco me de zaal uit. We waren half aan het lopen, half aan het zoenen, wat een beetje moeilijk samen ging, dus Draco pauzeerde en duwde me tegen een muur. Voordat we onze zoen konden vervolgen, struikelde ik naar achteren. Achter me had zich een deur geopend, die er eerst niet was.

"De kamer van hoge nood?" vroeg ik verbaasd.

Tja, hij zal wel open zijn gegaan met een reden. Laten we naar binnen gaan!" stelde Draco voor.

Ik staarde naar de grote bank, overladen met kussens en draperieën. Draco lachte ondeugend naar me.

"Hoopte jij heel toevallig op een plek als dit?" vroeg ik achterdochtig.

"Niet helemaal," zei hij. "Maar misschien mijn onderbewustzijn wel."

"Natuurlijk, geef je onderbewustzijn de schuld." Ik gaf hem een speelse por.

Draco liet zijn hand over mijn wang glijden en staarde me diep in mijn ogen. Hij lachte niet meer, hij keek me serieus aan. Ik was compleet door hem gehypnotiseerd.

Hij duwde me op de bank en boog over me heen, me ruw zoenend. Hij verbrak de kus en plaatste kusjes in mijn nek. Ik kon een zucht van genot niet onderdrukken. Draco kwam weer overeind en ik gooide mijn stola aan de kant. Draco deed haastig zijn blazer uit. Hij ademde zwaar en liet zijn handen over mijn benen glijden terwijl hij weer kusjes in mijn hals drukte. Ik opende de knoopjes van zijn overhemd, Draco maakte het makkelijker door opgewonden zijn vlinderstrikje los te trekken en door de ruimte te slingeren. Toen ik bij het onderste knoopje was gekomen trok ik verlegen mijn hand weg. Draco trok zijn shirt uit. Mijn blik gleed van zijn haar, dat verleidelijk in zijn gezicht hing, naar zijn ogen, die me opgewonden aankeken, naar zijn perfecte lichaam, tot ik een vlek op zijn pols zag.

Ik pakte zijn pols om te zien wat het was: het Duistere Teken. Ik schrok. Ik wist dat zijn vader een Dooddoener was, maar van hem had ik dat nooit verwacht. Blijkbaar had ik hem verkeerd ingeschat.

"Je hebt het Duistere Teken!" riep ik ontzet uit, achteruit deinzend.

Draco opende zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit.

"Sorry Draco, maar dit is niet het moment," zei ik verontwaardigd. Draco pakte me bij mijn arm, maar ik trok me los en stapte in mijn schoenen, pakte mijn stola van de grond en haastte me naar de deur.

"Wacht, laat het me uitleggen!" riep Draco, maar ik wilde het niet horen.

Ik rende naar het eind van de gang. Draco kwam achter me aan, zijn overhemd in zijn broek stoppend. Ik rende de trap op, maar voordat Draco op de trap kon stappen begon het trappenhuis te bewegen. Ik keek over mijn schouder, ik was een beetje bang voor hem geworden. Daar stond hij, aan de rand van een diepe afgrond waar net de trap nog was geweest. Hij keek me teleurgesteld aan.

"Kira, laat me het uitleggen!" riep hij weer.

Ik deed niet eens moeite om te antwoorden. In plaats daarvan keek ik weg omdat ik niet wilde dat hij me zou zien huilen.

"Kira, ik dacht dat jij het zou begrijpen."