A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 30. Draco's Dilemma.

Verbitterd keek ik naar Harry's lichaam in Hagrids armen. Hoe kon het, na alles wat we door hadden gemaakt? Het was niet eerlijk! Ik gluurde naar Voldemort. Dit was de eerste keer dat ik hem goed kon bekijken. Niet dat het neusloze, kale figuur bijzonder fraai om naar te kijken was.

Draco stond naast me. We hielden elkaars hand vast en hij kneep net iets te hard in mijn hand, maar dat vond ik niet erg, omdat het me op de één of andere manier aan de grond hield. We waren allebei nerveus.

"Kom naar voren en sluit je bij ons aan," zei de Heer van het Duister hees.

Ik keek naar Draco, alsof ik er nog steeds aan twijfelde waar zijn loyaliteit lag. Hij bewoog niet en ik slaakte een zucht, maar toen begonnen Lucius en Narcissa Draco aan te sporen naar hen toe te komen. Draco's gezicht betrok en hij keek boos naar de grond.

"Ga niet," fluisterde ik. Als hij nu toegaf, was alles voor niets geweest.

"Kira, kom hier." Beledigd keek ik op en zag dat mijn vader mij indringend aankeek. Geweldig, mu probeerden onze vaders ons allebei over te halen.

Maar waarom zou hij? Zou hij denken dat het veiliger voor me was me bij de Dooddoeners aan te sluiten? Ik dacht dat hij de Dooddoeners juist tegenwerkte! Deze man veranderde als een blad aan de boom sinds hij weer bij zijn oude sociale clubje hoorde.

Draco en ik keken naar elkaar, naar onze vaders en ik wierp een blik op de mensen om ons heen. De meeste van hen vertrouwden ons duidelijk niet, anderen leken iets minder op hun hoede.

"Draco!" zei Lucius ongeduldig. Ik zag dat hij zijn toverstok ophief, een heel klein beetje maar, en iets mompelde.

Alles om me heen leek opeens veel aangenamer. Ik wist niet waar ik was of wat ik hier deed, maar een gelukzalige trance-achtig gevoel had zich meester van me gemaakt. Het was één van de beste dingen die ik ooit had gevoeld. "Kom naar ons toe," zei een stem in mijn hoofd. Zonder aarzeling gehoorzaamde ik en begon te lopen. Het was alsof ik door een magnetische aantrekkingskracht naar de mensen voor me werd getrokken. Vrolijk ging ik bij de blonde man die me geroepen had en zijn vrienden staan.

Kira liet Draco's hand los en begon in de richting van de Dooddoeners te lopen. "Wat doe je?!" vroeg Draco geschrokken. Kira gaf geen antwoord. Draco had dit niet aan zien komen. Hij had zich geïntimideerd gevoeld door zijn vader, maar Kira had voorkomen dat hij toe zou geven. Zij geloofde in hem, dus waarom gaf ze nu opeens op na zo moedig te hebben gevochten? En gaf ze niet om de reacties van hun klasgenoten? "Jij idioot, je verpest alles," mompelde hij.

Er was iets mis. Draco keek naar de man die Kira had geroepen. Dat moest haar vader zijn. Hij scheen niet eens door te hebben dat ze bij hen was komen staan. Draco had verwacht dat hij haar zou prijzen of zou omhelzen, maar hij stond daar maar met die domme grijns op zijn gezicht.

Dat is het! Ze hadden de Imperiusvloek op hem gebruikt, en ook op Kira! Draco keek naar zijn eigen vader, die gespannen naar Kira keek, met zijn toverstok nog in zijn hand. Zijn vader keek naar hem en ze maakten oogcontact. Lucius fronste en gebaarde: "Kom hier!" maar Draco verroerde zich niet. Hij begreep het nu. Lucius had geprobeerd hem te vervloeken, maar hij had slecht gemikt en Kira betoverd. Natuurlijk zou ze zich niet vrijwillig bij hen aansluiten.

Draco keek om zich heen en hoorde mensen dingen zeggen als "toch papa's kindje uiteindelijk" en "ik wist dat we haar niet konden vertrouwen" maar "ik durf te wedden dat ze haar eigen vriendin, Brabazon de halfbloed, heeft vermoord" overtrof alles. Woedend over al deze leugens, besloot Draco dat hij iets moest doen.

Hij beukte de mensen die in de weg stonden aan de kant en stapte op de open plek tussen de twee partijen af. Hij maakte oogcontact met zijn vader, die voor een tel dacht dat zijn zoon zich bij hem aan zou sluiten, maar tot een andere conclusie moest komen toen Draco stil bleef staan vlak voor de andere leerlingen.