A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 13. Wandelingen en Karakter Verbeteringen.

Voor ons lag een geopend exemplaar van Voorspellend Rekenen voor gevorderden. Ik staarde er schaapachtig naar. Ik was helemaal niet in de stemming voor 'numerale bewegingsvoorspellingen'. Draco, die naast me zat, staarde uit het raam. Het regende.

"Het is alweer een tijd geleden dat we samen hebben afgesproken," zei ik.

"Weet ik, ik heb het alleen nogal druk met mijn P.U.I.S.T.en," antwoordde Draco.

"Ik ook, maar we kunnen toch een keer gaan wandelen ofzo," stelde ik voor.

"Als het mooi weer is gaan we vanavond wel een wandeling maken."

Ik lachte naar Draco. "Leuk!"

***

Die avond was het weer inderdaad goed, dus om zeven uur spraken Draco en ik af bij de ingang. We controleerden of de Kragges niet in de buurt waren en gingen naar buiten.

Het was al donker. Ik stelde voor om naar het meer te gaan. We liepen hand in hand en zoals altijd waren Draco's handen koud.

"Hoe is het met je vriendinnen?" vroeg Draco uit het niets.

"Je vraagt nooit naar mijn vrienden," zei ik verrast.

"Klopt, omdat ik altijd vond dat het waardeloze bloed verraders waren," zei Draco sarcastisch. "Ik probeerde gewoon aardig te zijn."

"Je pestte ze," zei ik verontwaardigd.

"Ik pest iedereen," zei Draco laconiek.

"En daar beleef je het grootste plezier in," merkte ik droogjes op.

"Dat betekent niet dat ik compleet harteloos ben," bracht Draco ertegenin. "Dus hoe is het met je vriendinnen?"

"Het gaat prima met ze. Emma is alleen nogal overstuur over dit hele bloedlijnen gedoe."

"Nou, ze is toegelaten tot Zweinstein, dus ze zou niet moeten klagen."

"Jij hebt haar jarenlang een modderbloedje genoemd!" riep ik verontwaardigd uit.

"Ik weet het, dat was niet aardig. Kan je me vergeven?" jammerde Draco dramatisch. Hij trok een pruillip en pakte mijn hand vast.

"Dus je probeert een beter mens te worden, Draco?" vroeg ik, en ik lachte.

"Van nu af aan zal ik niemand meer een modderbloedje noemen," zei Draco plechtig, hoewel ik betwijfelde of hij de waarheid sprak.

"Omdat de persoon die je het vaakst een modderbloedje noemde niet meer naar school komt?" vroeg ik.

"Griffel? Touché, maar ik zal proberen niemand meer een modderbloedje te noemen."

"Misschien zal ik die pestkop-houding van je missen," lachte ik.

"Viel je daarom op me?" lachte Draco.

"Nee!" maar voor ik hem kon vertellen waarom ik wel van hem hield trok hij me naar zich toe en zoende me.

We zaten bij het meer, de maan reflecteerde in het zwarte water. Het gras was koud, maar Draco had zijn arm om me heen geslagen, wat voor een beetje warmte zorgde.

"Ik was serieus, weet je, toen ik je vroeg of je een beter mens wilde worden," zei ik.

"Specificeer 'beter mens' alsjeblieft," antwoordde Draco.

Ik zuchtte. "Meer zoals Potter bijvoorbeeld. Aardig, bescheiden, nooit anderen belachelijk maken, dat soort dingen..."

"Met andere woorden: zwak en saai," spotte Draco.

"Ik zeg niet dat ik je niet leuk vind zoals je bent, maar het leven is al moeilijk genoeg voor een hoop "modderbloedjes" en ik weet zeker dat ze jouw commentaar kunnen missen als kiespijn," stelde ik.

"Ik heb bijna iemand vermoord en jij zeurt over mijn aanspreekvormen?!" riep Draco geïrriteerd uit. Ik was verrast door deze plotselinge stemmingswisseling.

"Je zei net nog dat je niemand meer een modderbloedje zou noemen-"

"Kira, echt. Beledigingen zijn het minste van mijn fouten. Ik ben een fucking Dooddoener."

Ik keek naar Draco's gezicht, dat verlicht door het maanlicht op porcelijn leek. Gevoelig en breekbaar. Ik legde mijn hand op zijn schouder en zei: "Ik weet zeker-" maar Draco viel me in de rede en zei: "Ik hoef je optimisme nu niet. IK wil verdrinken in mijn somberheid en janken. Alsjeblieft, laat me nu alleen." Hij wendde zich af en fixeerde zijn blik op het water. Er glinsterden tranen in zijn ogen. Ik was koppig en wilde hem troosten, maar Draco zei schor: "Heb je me niet gehoord?"

Ik haatte het om hem zo te zien, maar ik draaide me om en liet hem alleen. In gedachten verzonken bereikte ik het kasteel. "Alohomora," fluisterde ik, mijn toverstok op de deur richtend. De zware deur opende en ik liep door de gang de trap op. Het was donker op de gangen, dus zei ik: "Lumos." Geholpen door het licht aan de punt van mijn toverstok vond ik mijn weg door de school.

Er was een geluid achter me. Snel dimde ik het licht van mijn toverstok, maar het was te laat: "Leerling uit bed," zei iets of iemand ietwat triomfantelijk achter me. Ik wilde weg sluipen, maar de persoon greep me bij mijn mantel.

"Wel wel, een Ravenklauw op een nachtelijk avontuur. Ongehoord," sneerde Vilder. "Dat wordt, nablijven, juffrouw." Ik rukte mijn mantel ruw uit Vilders hand.

"Schijn eens bij," eiste Vilder.

"Lumos," zei ik geïrriteerd. Het licht verlichte Vilders wrattige gezicht, omlijst met zijn vuile haar. Hij pakte een notitieboek uit zijn zak en bepaalde: "Woensdag, vier uur in het Zwarte Kunsten lokaal, juffrouw..."

"Tacendi," zuchtte ik.

Hij schreef mijn naam op. "En nu terug naar je slaapzaal!" grijnsde hij. Woedend stapte ik terug naar de Ravenklauw Toren.

Toen Loena me zag binnenkomen, vroeg ze meteen wat er scheelde. Blijkbaar sprak mijn gezicht boekdelen. "Vilder snapte me op de gang," zei ik kortaf.

"Wat deed je daar überhaupt?" vroeg Loena.

"Ik zou eigenlijk een romantische wandeling met Draco maken, maar ik zei dat hij moest stoppen anderen te tiranniseren zodat hij een beter mens kan worden, omdat, laten we eerlijk zijn, hij wel een karakter verbetering kan gebruiken. Toen realiseerde hij zich hoe fout hij eigenlijk bezig was. Zijn emoties speelden op en hij wilde niet dat ik zag hoe hij instortte van verdriet," vertelde ik.

"Is hij nog buiten?" vroeg Loena, die naar buiten keek.

"Maakt het uit? Hij is wijs genoeg om naar binnen te gaan als het koud wordt," antwoordde ik.

"Misschien moet hij ook nablijven," stelde Loena voor.

"Waarschijnlijk niet. Hij is een Malfidus. Ze zouden niet durven, stel je voor dat zijn vader erachter zou komen!" lachte ik.

"Je hebt gelijk. Ik denk dat schoolhoofd Sneep zijn nieuwe baan graag nog wat langer behoudt," giechelde Loena.

***

Nadat ik mijn nachtjapon aan had getrokken, kon ik het niet laten nog even uit het raam te kijken. Ik schoof het gordijn aan de kant, maar het was te donker om veel te zien. Ik was niet boos op Draco. Natuurlijk, hij was een pestkop met een meerderwaardigheidscomplex, maar vroeger, toen mijn vader nog een aanhanger van Jeweetwel was, gedroeg ik me bedroevend vergelijkbaar. Ik was nog maar een kind, maar als ik terugdenk aan die tijd was ik een vreselijk kind om mee om te gaan als je een "modderbloedje" was.