A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 29. Sectumfaucem.

"Tacendi, we hebben je nodig in het bos om Potter op te wachten," zei Lucius tegen mijn vader.

"Rennen!" fluisterde mijn vader naar me, dus greep ik Emma bij haar bovenarm en sleepte haar weg van die plaats.

We bereikten de gang, maar een spreuk raakte ons door de gotische bogen van de passage. "Descendo!" Emma en ik werden op de koude grond van de gang gesmeten en ik draaide me snel op mijn rug, zodat ik zag dat Lucius, nu zonder masker, achter ons aan was gekomen. Ik richtte mijn toverstok naar hem op, maar hij zei koeltjes: "Ik ga jou niets aandoen, Tacendi. Dankzij jou hebben we een fantastische nieuwe aanwinst om de Heer van het Duister te dienen. Ik heb andere plannen voor jou, maar dat vuile modderbloedje van een vriendin van je heeft haar straf voor het indringen van mijn huis nog niet ondergaan."

Emma staarde hem met grote ogen aan, voordat ze tot bezinning kwam en een spreuk op Lucius afvuurde. Tegelijkertijd stond ik op en hielp Emma ook op haar benen. Lucius weerde de spreuk af en grijnsde: "Vecht tot je erbij neervalt, meid. Je kunt mij niet verslaan."

"Crucio," zei ik. Lucius blokkeerde de vloek, maar keek me met opgetrokken wenkbrauw aan en merkte op: "Zo zo, toch niet zo onschuldig als je iedereen doet geloven, net als je vader. Crucio." Zonder ons oogcontact te verbreken, had hij Emma vervloekt, die nu trillend en schreeuwend op de grond lag.

"Emma!" gilde ik en ik knielde naast haar neer. Ik probeerde te voorkomen dat ze haar hoofd tegen de tegels zou stoten. "Hoe durf je een leerling aan te vallen?!" schreeuwde ik naar Lucius, die harteloos lachte. Er stroomden tranen over Emma's wangen en ik wist dat ze erg veel pijn had.

"Grappig om te zien hoe jij zoveel om zulk uitschot geeft. Ik had beter verwacht van de vriendin van mijn zoon. Je vader heeft verteld dat jij een voorbeeldige volbloed heks was toen je jonger was," grijnsde Lucius.

Had mijn vader de misselijkmakende verhalen over mijn vroegere waanbeelden verteld? Hoe ik anderen had gepest en mezelf beter had gevonden dan mensen als Caytlin en Emma? Hoe kon hij me zo vernederen? Of had hij die verhalen verteld om een goed woordje voor me te doen bij de Dooddoeners zodat ze me geen kwaad zouden doen?

"In feite vindt je vader zijn nieuwe levensstijl zo vermakelijk, dat hij wil dat jij het ook ervaart," glimlachte Lucius hooghartig.

"Dat kan niet, we zagen hem net en-" flapte Emma uit, maar ik mompelde: "Silencio." Gelukkig werkte de spreuk en weerhield die Emma ervan mijn vaders dekmantel te verpesten.

"Was hij onder invloed van de Imperiusvloek toen hij dat zei?" tartte ik. Ik kon niet geloven dat mijn vader zo snel in de Dooddoener-put zou vallen, laat staan dat hij mij erin mee zou trekken.

Lucius glimlachte zelfingenomen. Hij merkte iemand achter ons op en ik keek over mijn schouder om nog een ongewenst gezicht te zien: Bellatrix Van Detta. "Bellatrix, net op tijd, Laten we jou aan de Heer van het Duister presenteren, Tacendi."

Ik staarde naar Bellatrix, die ziekelijk haar slechte gebit bloot lachte. "Niet bang zijn, er is niets meer de moeite waard dan de machtigste tovenaar in de wereld te dienen," zei ze met een valse blik.

Nu was het Emma die mij bij mijn arm greep en probeerde me de hoek om te trekken. "Ze kunnen je niet zomaar meenemen! Ze zouden de Imperiusvloek op je gebruiken en je verschrikkelijke dingen laten doen!" hijgde Emma ontzet.

"Stop!" riep Bellatrix. Voor ik in de gaten had wat ze deed, had ze al "Avada Kedavra" geroepen. Ik verwachtte op de grond te storten en mijn leven aan me voorbij te zien flitsen, maar geen van die dingen gebeurden.

Was ik dood gegaan zonder een terugblik op mijn leven? Merlijns baard, Avada Kedavra was een saaie manier om heen te gaan.

En toen zag ik het. Terwijl ik mijn eigen dood had proberen te accepteren en Draco mijn laatste gedachte te laten zijn, had Emma mijn arm losgelaten. Ik was niet gestorven, zij was dood. Daar lag ze, uitgestrekt op de grond. Ik keek vol ontzetting naar haar, rende naar haar lichaam en pakte haar hand, alleen om het leven uit haar weg te voelen stromen naarmate haar hand kouder werd.