A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 32. Vliegende Volantes en Zwitserse Kastelen.

~ een paar weken later ~

"Mijn moeder vindt hem weerzinwekkend," lachte Draco. "Om de één of andere reden wilde ik hem daarom nog liever hebben."

Ik giechelde. We zweefden door de lucht in Draco's gloednieuwe Aston Martin Volante, wat inderdaad een zeer strakke auto was. Draco had hem tovenaar-waardig gemaakt door er een vlieg-versnelling in te bouwen. Na vorig jaar aan de Verdwijnkast te hebben gewerkt, had hij wat handigheid gekregen in werken met magische objecten.

"En wat vindt je vader ervan?" vroeg ik.

"Hij vindt het een welverdiend cadeau voor me na die moeilijke periode. Ondanks zijn afkeer van Dreuzeldingen, durf ik te wedden dat hij stiekem niet kan wachten er een rondje in te maken," grinnikte Draco.

Tot mijn verrassing was zijn vader niet naar Azkaban gestuurd. Eerst was Draco bang geweest dat zijn vader de familie nog steeds op de ouderwetse manier zou leiden, Voldemorts ideeën nalevend dus, maar verrassend genoeg kon hij snel concluderen dat zijn vader echt zijn leven probeerde te beteren, ondanks wat vastgeroeste ouderwetse ideeën. Het leven in de Villa was er een stuk leuker op geworden nu het niet meer overspoeld werd met Dooddoeners en Lucius niet langer mensen terroriseerde om de Heer van het Duister te plezieren.

Mijn vader was gelukkig ook niet opgesloten, omdat er genoeg bewijs was dat hij onder invloed van de Imperiusvloek was geweest gedurende het leeuwendeel van zijn verblijf in Villa Malfidus. Zijn strategie om leerlingen weg te jagen in plaats van aan te vallen had ook in zijn voordeel gewerkt. Toen hij thuiskwam, verbande hij meteen alle boeken over de Zwarte Kunsten naar een donker stoffig hoekje op zolder.

Het landschap beneden bestond uit schattige dorpjes met kleurrijke huizen, majestueuze villa's, uitgestrekte bergketens en een geweldig schitterend meer. Om terug te zijn op deze plek, die ik trots het thuisland van de familie Tacendi kon noemen, maakte me heel gelukkig. Natuurlijk, ik zou nooit de huiveringwekkende gebeurtenissen uit de recente strijd vergeten, de vrienden die ik had verloren, of de moed die iedereen had getoond, maar de wind door mijn haren laten waaien terwijl Draco bijna op topsnelheid door het luchtruim stoof en alles aan me voorbij vloog in een zonnige waas, deed me alles even vergeten.

We lieten het meer achter ons en de auto begon langzamer te vliegen. We daalden af naar een landgoed in de heuvels. Toen we de oprijlaan naderden, zei Draco: "Open de poort, prinses."

Ik trok mijn toverstok en zei: "Alohomora." De majestueuze hekken zwaaiden open en verleenden ons toegang tot het Tacendi landgoed. De enige bewonder tegenwoordig was mijn oma en haar huis-elf. De auto landde zacht op het grint en Draco parkeerde onder een grote pijnboom.

Opgewonden sprongen we uit de auto en renden naar het kasteel, in de stijl van de negentiende eeuw compleet met bordes en kantelen. Voor een Zwitsers kasteel was het buitengewoon stijlvol.

Na het bordes op te hebben gerend, zei ik alohomora en de zware deur met het familiewapen erop (een uil met een sleutel in zijn poot) ging open. Draco kuste me in mijn nek waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor, maar hij ving behendig mijn arm en leidde me naar binnen.

"We zijn thuis!" riep ik.

"Zal ik thee voor jullie zetten,lieverds?" riep mijn oma vanuit de woonkamer. Draco grinnikte. Hij vond haar Zwitserse accent nogal vermakelijk.

"Nee, niet nodig. Wij redden ons wel," zei ik met een lach. Mijn oma was oud en spendeerde het grootste deel van de dag lezend in haar leunstoel. Dat betekende dat Draco en ik bijna het hele kasteel voor onszelf hadden.

Draco legde zijn arm om mijn middel en duwde me mee richting de trap. "Je doet echt al alsof je thuis bent, hè" lachte ik.

"Het is kleiner dan Villa Malfidus, maar het is een prettig optrekje," glimlachte hij ondeugend.

Ik gaf hem een speelse por en hij op zijn beurt beet zacht in mijn oor. Nadat we onhandig de trap op waren gestommeld, gingen we één van de slaapkamers binnen en Draco deed met een veelbetekenende blik de deur op slot. Mijn wangen werden rood en en hij kwam langzaam op me af gelopen. Toen onze gezichten maar centimeters van elkaar verwijderd waren en ik in die betoverende grijsblauwe ogen keek, merkte ik voor de eerste keer geen pijn op, noch angst noch boosheid. Al die dingen lagen achter hem. En achter mij. Hij was nu vrij om te doen wat hij wilde. Hij zou nooit meer iemand hoeven vrezen en niemand zou hem ooit nog dwingen misdaden te plegen. Hoe kon nu zijn wie hij wilde zijn.

"Waar denk je aan?" vroeg hij. Blijkbaar had hij mijn zwervende gedachtes opgemerkt.

Ik glimlachte naar hem. "Je ziet er gelukkiger uit dan ooit," antwoordde ik. "En het is niet alleen het effect van onze vakantie in Zwitserland."

Draco beet op zijn lip en keek naar de grond. Toen hij weer opkeek, zei hij: "Toen ik je in de gang vond met je gewonde keel, dacht ik dat ik je kwijt was." Terugdenkend aan dat moment voelde ik een brok in mijn keel. "Jij was het die me door al mijn moeilijkste tijden hebt geholpen, maar nadat ik zag wat mijn eigen familie met je had gedaan, besloot ik dat het tijd was om tegen ze in opstand te komen. Met weinig succes, maar uiteindelijk hebben ze tenminste verloren." Hij hield zijn hand uit naar mijn hals en wreef er voorzichtig over met zijn koude duim. "Ik kan eindelijk zonder angst leven. Maar weet je waar ik het aller gelukkigst van wordt? Dat jij leeft en van me houdt, ondanks mijn vroegere- fouten."

"In jouw positie had ik waarschijnlijk dezelfde gemaakt," stelde ik hem gerust. "Maar je hebt de deur niet op slot gedaan om over onfortuinlijke gebeurtenissen uit het verleden te praten."

Draco grijnsde en vulde eindelijk de laatste centimeters tussen ons met zijn lippen. Ik genoot van de rillingen die over mijn rug liepen terwijl hij zijn koude hand nog steeds om mijn nek had. Terwijl ik hem vurig kuste, drukte ik me dichter tegen hem aan. Dichtbij hem zijn deed me altijd om mijn gemak voelen. Draco's handen dwaalden van mijn hals naar mijn sleutelbeen tot mijn heupen. Ik verbrak de kus en begon zijn overhemd open te knopen. Draco keek begerig naar me en liet zijn overhemd op de grond vallen. Ik gespte de bandjes van mijn hakken los en Draco reikte naar de rits van mijn jurk. Het champagnekleurige kledingstuk gleed van mijn schouders af en viel op de vloer.

Ik liet mijn vingertoppen over Draco's borstkas glijden, terwijl hij kusjes in mijn nek plantte, waardoor ik verrukt mijn hoofd naar achteren gooide. We schuifelden langzaam in de richting van het hemelbed. Draco tilde me op, en voor ik het wist, lag ik op een stapel kussens.

***

Ik glimlachte om de kleine zuchtjes wind die mijn gezicht kietelden, elke keer dat Draco uitademde. Terwijl onze ademhaling daalde viel ik bijna in slaap. als een plotselinge donderklap me niet had wakker geschud. De gordijnen bolden in de wind en ik stapte van het bed af om het raam dicht te doen. Draco volgde me en drapeerde zijn zijden overhemd over mijn blote schouders. Liefdevol sloeg hij een arm om me heen.

"Ah- de geur van regen. Doet men denken aan thuis, niet waar?" merkte Draco wazig op.

"Ik kan eerlijk gezegd niet wachten om terug naar Zweinstein te gaan," antwoordde ik.

Draco snoof. "Ik weet niet zeker of ik met open armen wordt ontvangen."

Ik keek naar hem op. Ik begreep zijn voorgevoel, maar hij had niets fout gedaan. Hij was zelfs in opstand gekomen tegen zijn vader in het bijzijn van al onze docenten en klasgenoten. "Draco, er is geen beter moment om een nieuwe start te maken dan komend schooljaar. Iedereen zal een ander mens zijn na de Oorlog en als jij iedereen laat zijn hoe aardig je bent door vriendelijk te zijn, in plaats van op te scheppen, zullen zelfs de Griffoendors je accepteren," legde ik uit.

"Ben ik aardig?" vroeg Draco ongelovig.

"Je hebt mij verliefd op je laten worden, en ik haatte je eerst. Dus je moet toch een soort charme hebben," glimlachte ik.

Draco knikte bedachtzaam. "Ik zal beginnen met Potter te bedanken," zei hij.

"Voor het redden van de wereld?"

"Nee, voor hoe hij ons heeft samengebracht. Als hij me niet had geprobeerd te vermoorden, zou jij me niet gered hebben en had ik nooit belangstelling voor je gekregen," legde Draco met een lach uit.

Ik glimlachte. "Alles dankzij Potter..."

Draco omhelsde me en terwijl we daar voor het raam stonden, kwam de zon tussen de donkere wolken door. Door het warme licht op onze huid, het prachtige landschap voor ons en het heerlijke, lichthoofdige gevoel deed het moment aan als een droom. Ik bedacht me dat dit best wel eens mijn favoriete moment met mijn favoriete persoon zou kunnen zijn.