A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 11. Trip naar Londen.

Mijn vakantie in Frankrijk met mijn ouders was leuk geweest en een aangename verrassing wachtte op me bij thuiskomst. Op de deurmat lag een brief voor me. De slecht nieuws brengende Ochtendprofeten negerend pakte ik hem op en nam hem meteen mee naar mijn kamer om hem te lezen.

Ik herkende de groene inkt als die van Draco. Opgewonden las ik:

Lieve Kira,

Hoe is je vakantie tot nu toe? De mijne kon beter. Een paar Dooddoeners hebben mijn huis permanent als hun hoofdkwartier gemarkeerd. Dat mag ik je eigenlijk niet vertellen, maar ik weet dat ik je kan vertrouwen met deze informatie. Deze ontwikkelingen hebben niet bijgedragen aan mijn welzijn, om het zo te zeggen. Ik ga vaak naar buiten voor een wandeling om de mensen te ontlopen. Tegen alle verwachtingen in wordt Sneep het nieuwe schoolhoofd en niet Professor Anderling. Hij heeft mijn moeder een brief gestuurd, waarin stond dat ik mijn zevende jaar op Zweinstein kan volgen, ook na alles wat er gebeurd is. Ik ben zo blij dat we ons laatste schooljaar samen kunnen doorbrengen!

Weet je nog dat je vroeg of we in de vakantie samen iets konden doen? Is dat aanbod nog geldig? Zoals je kan begrijpen, grijp ik elke aangelegenheid aan om het huis uit te gaan. Zullen we een dagje naar Londen gaan?

R.S.V.P.

Liefs,

Draco

Ik pakte een vel papier en schreef een antwoord:

Lieve Draco,

Wat erg om te horen dat je vakantie zo rot is. Inderdaad, er zijn betere mensen om ze mee door te brengen. Maar je kan tenminste afstuderen op Zweinstein! Hoewel ik niet weet of we zo blij moeten zijn met het nieuwe schoolhoofd. Om eerlijk te zijn, ik was best dol op Perkamentus en ik ben bang dat Sneep geen ideale vervanger is.

Ik zou graag met je naar Londen gaan! Zou je naar de Wegisweg willen of ook naar de Dreuzel stad? Als Villa Malfidus niet langer een veilige plek voor je is kan ik mijn ouders vragen of je een tijdje bij ons kan logeren.

Liefs,

Kira

***

Ik zat op een muurtje voor het treinstation op Draco te wachten. Ik was niet echt met de trein gekomen, maar het leek me een logische plaats om elkaar te ontmoeten. Draco wilde eerst wat door de Dreuzelstad struinen voor we naar de Wegisweg zouden gaan.

Een jongen met blond haar in een zwart pak kwam vanachter een muur tevoorschijn. Ik stond op en liep naar hem toe. "Draco!" begroette ik hem.

"Hey Kira," antwoordde Draco.

We gaven elkaar een knuffel en ik vroeg hoe het met hem ging. Draco keek me ernstig aan en antwoordde: "Om eerlijk te zijn, dingen zouden beter kunnen gaan. De Dooddoeners doen me niets omdat ik één van hen ben, maar ze staan erop dat ik ze de namen van bloed verraders geef... Ik wil het niet, maar als ik het niet doe..."

"Wat doen ze als je ze geen namen geeft?" vroeg ik bezorgd, hoewel ik het antwoord al dacht te weten.

"Ze-" Draco aarzelde, maar ging verder: "Ze martelen me." De anders zo zelfverzekerde en dominante jongen zag er nu breekbaar uit. Hij liet zijn hoofd op mijn schouder rusten en snikte zachtjes. "Ik zal ze niet de namen van je vrienden geven, dat beloof ik," fluisterde hij schor.

Het feit dat hij ze überhaupt namen gaf, maakte me ongemakkelijk, maar ik begreep dat hij weinig andere keus had. Als ze hem pijn deden kon hij moeilijk stil blijven. En om de schijn op te houden, moest hij af toe uit zichzelf toch echt een naam geven. Er waren genoeg modderbloedjes aan wie hij een hekel had, dus hun naam geven was waarschijnlijk niet zo'n grote stap.