A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 31. "Kom Terug."

Meneer Tacendi had Draco en Kira naar een rustige plek bij het Verboden Bos geleid, weg van het slagveld. Draco was een beetje sceptisch, maar het kon geen kwaad meneer Tacendi's methode te gebruiken.

"Zeg tegen Draco dat hij nu naar huis moet komen. Zeg tegen hem dat de Heer van het Duister zijn fouten kan vergeven als hij zich weer nuttig maakt," zei de stem in mijn hoofd. Ik keek naar de blonde jongen en mijn onderbuikgevoel zei me dat dat Draco was.

"De Heer van het Duister zal je vergeven als je nu naar huis komt en jezelf nuttig maakt," zei Kira opeens.

Draco vloekte binnensmonds. Dus zijn vader gaf haar nog steeds bevelen. "Ik ga niet meer voor die moordenaar werken," zei hij.

"Wil hij niet komen? Vervloek hem! Crucio zal hem leren," zei de stem. Gehoorzaam pakte ik mijn toverstok en richtte die op de jongen.

"Pas op!" riep meneer Tacendi toen Kira haar toverstok op Draco richtte.

"Crucio." Draco was net op tijd om zich te verdedigen, maar het viel hem zwaar één van de enige mensen van wie hij echt hield, zich tegen hem te zien keren, hoewel ze het niet meende. Verbitterd ontwapende hij haar, zodat ze niemand onbedoeld zou verwonden. Haar vader liet haar op het gras zitten en Draco keek weemoedig in haar grote, lege ogen.

Het was alsof hij dit meisje niet kende en dat gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Dit was niet hetzelfde als het verlies van Korzel, omdat dit wel omkeerbaar was, maar hij ervoer hetzelfde gevoel van verlies.

"Begin nou maar," zei hij, iets te agressief. Hij kon het niet meer aanzien.

"Het is iets wat ze zelf zal moeten bereiken, maar we kunnen haar helpen," zei meneer Tacendi. Hij knielde neer voor zijn dochter en begon tegen haar te praten. "Kira, kun je me horen? Je bent in trance. Je moet wakker worden."

Mijn kalme gemoedstoestand werd verstoord toen een man, die ik vaag ergens van kende, tegen me begon te praten. Ik liet zijn woorden over me heen komen, zonder dat ik echt begreep wat hij zei. Hij leek opgewonden, maar naar mijn idee was er geen reden voor al die ophef. Zonder de stem in mijn hoofd die me vertelde wat te doen, was er geen reden naar dit onsamenhangende gebazel te luisteren.

"Ze is heel lastig te bereiken, maar dat is normaal. Het zou makkelijker zijn als ik een Legilimens was..." zuchtte meneer Tacendi.

"Ik help wel, misschien kunnen twee stemmen haar terughalen," bood Draco aan.

"Dankje. Maar treur niet als het niet werkt," zei meneer Tacendi vriendelijk.

De wind stak op toen Draco ook neerknielde. Het briesje liet Kira's haar dansen en Draco vroeg zich af of ze hem een pluk haar achter haar oor zou laten vegen, of dat ze hem een mep zou geven. "Kira? Ik ben het, Draco. Alsjeblieft, kom terug. Ik weet dat je het kan." Draco had geen idee of dat de juiste manier was om tegen een persoon onder invloed van de Imperiusvloek te spreken, maar hij hoopte dat het zou werken.

Nog een stem. De blonde jongen was tegen me beginnen te praten. Ik keek hem wezenloos aan. Ik hoorde niet alles wat hij zei, maar twee woorden, die hij maar bleef herhalen, trokken mijn aandacht. "Kom terug." Het duurde een tijdje voor ik deze woorden had verwerkt. Ik moest diep nadenken om me te herinneren wat ze betekenden, maar toen ik begreep dat ze betekenden dat ik op de verkeerde plek was en ergens anders heen moest, sloeg het besef in als een Erumpent. Alsof ik lucide werd in een droom, nam mijn bewustzijn toe. Ik wilde hier niet meer zijn, ik wilde weer normaal worden!

Ik knipperde met mijn ogen. "Pap? Draco?" zei ik met trillende stem. Draco en mijn vader staarden me met grote ogen aan.

"Ik denk dat mijn hypnose gewerkt heeft! Bedankt voor je hulp, Draco," zei mijn vader. Hij nam mij in zijn armen en streelde mijn haar. Ik sloeg mijn armen om hem heen en probeerde me te herinneren was er was gebeurd voor alles wazig werd.