A Serpent's Heart (Nederlands)

Hoofdstuk 23. Professor Bannings Open Haard.

Ik kwam de Uilenvleugel binnen en werd verwelkomd door het gepiep en gekras van uilen. Ik pakte de ketel met de toverdrank op die nu af was. Emma was naar Bannings kantoor gegaan om hem ervan te overtuigen dat we zijn haard mochten gebruiken. Een open haard gebruiken zou de makkelijkste manier zijn om Villa Malfidus binnen te komen. Ik goot de toverdrank in twee bekers en verliet de Uilenvleugel.

***

"Dames, ik denk dat ik weet wat jullie van plan zijn en ik kan er geen toestemming voor geven," mompelde Professor Banning.

"Maar het gaat om leven en dood!" bracht Emma ertegenin.

Ik liep op de Professor af en keek op hem neer. Ik hoopte dat dit hem intimideerde. "De wereld wordt geen veiliger plek. Als wij nu niets doen, zal niemand dat ooit doen. Alstublieft, Professor, laat ons proberen een vriendin te redden!" smeekte ik.

Professor Banning slaakte een lange zucht, krabde aan zijn kin en zei vol vertrouwen: "Als jullie dit aan welke andere docent dan ook hadden gevraagd, waren jullie waarschijnlijk geschorst zijn. Maar omdat ook ik erg dol ben op Loena Leeflang, en we inderdaad in onzekere tijden leven, mogen jullie mijn open haard gebruiken. We moeten zoveel doen als we kunnen om haar te redden."

"Bedankt, Professor!" lachten Emma en ik.

"We moeten nu andere kleren aandoen, zodat het plan goed uitpakt," meldde ik.

"Doe wat je moet doen. Officieel ben ik niet betrokken bij dit plan." Professor Banning knipoogde.

"Natuurlijk," antwoordde ik en Professor Banning verliet het kantoor.

Ik gooide de inhoud van mijn tas op de vloer. Een klein blikje waar de haren van Draco en Patty in zaten; een stapel kleding uit mijn eigen garderobe waar ik Patty in zou zien; en een zwart pak, zwarte coltrui en lakschoenen die ik uit de kleedkamer had weten te jatten toen Draco Zwerkbal aan het spelen was.

Ik gaf Emma een velours top met v-hals en een zwart rokje, voordat ik mijn eigen "kostuum" aandeed. De broek was te lang en de lakschoenen voelden aan als clowns schoenen.

Ik opende het blikje en liet de haren in de juiste bekers vallen. "Klaar?" vroeg ik.

Emma knikte. Met trillende hand gaf ik haar de toverdrank. "Drie... twee... één," telde Emma af. We zetten de bekers aan onze lippen en dronken. Het spul was walgelijk. Ik kokhalsde en liet per ongeluk de beker vallen. Emma zag eruit alsof ze flauw zou vallen.

Een scherpe pijn flitste door mijn ruggegraat en ik voelde hoe ik een paar centimeter langer werd. Ik keek naar mijn handen. Die groeiden groter en mijn vingers werden langer. Mijn voeten vulden de te grote schoenen op. Snel zocht ik naar een spiegel en kon nog net zien hoe mijn lange haar "terug groeide" en van kleur veranderde naar heel licht blond. Mijn voorhoofd leek groter te worden en mijn kin werd een beetje puntiger. Ik keek over mijn schouder om te zien hoe Emma's haar donkerder en korter werd, en haar neus veranderde in die prominente van Patty met een brede neuspunt. Ik keek weer naar mezelf (of wat ervan over was, tenminste) en zag dat mijn gezichtsuitdrukking was veranderd naar een blijkbaar permanente blik van zelfingenomen minachting. Ook onmogelijk te negeren, was het nieuw verkregen ding in mijn broek.

De transformatie was compleet. We moesten opschieten nu, om er zeker van te zijn dat het effect gedurende de hele missie door zou werken.

"Ik ga wel eerst," zei ik en ik stapte de haard in. Emma keek me angstig aan, maar er was nu geen weg terug. "Villa Malfidus!" riep ik.

Terwijl mijn lichaam snel rondtolde, vulde twijfel mijn gedachten. Hadden we moeten wachten? Had ik Draco ervan moeten overtuigen ons toch te helpen? Kende ik Draco echt goed genoeg om iedereen voor de gek te kunnen houden? Er was geen tijd meer om alle doemscenario's door te nemen: ik was gestopt met draaien en stommelde uit een vreemde haard. Ik was nog duizelig, dus het kostte wat tijd om op te staan, maar tegen de tijd dat ik weer stevig stond, stond Mrs. Malfidus voor mijn neus.

Ik was net iets langer dan zij, en ik keek haar met mijn minst geïnteresseerde blik aan.

"Wat doe jij hier, Draco?" vroeg ze achterdochtig.

"Ik ben weggevlucht van Zweinstein, want Perkamentus is opgestaan uit de dood," antwoordde ik met een zwakke grijns.

"En wat is de echte reden?" vroeg Narcissa.

Er klonk een geluid achter me en "Patty" verscheen in de open haard. Ze veegde de as van haar rok en kwam snel naast me staan.

"Ah, daar ben je, Patty. Mijn moeder vroeg net wat ik hier doe," informeerde ik Emma.

"Nou?" vroeg Narcissa ongeduldig.

"Gewoon iets ophalen. Iets persoonlijks." Ik sloeg mijn arm om Patty heen, die overdreven giechelde en met haar haar speelde. We liepen naar de grote, zwarte deur van de luxueus ingerichte hal.

"En we konden je het niet per post sturen? En waarom heb je Patty meegenomen? Waarom zou ik je überhaupt door het huis laten lopen? Bewijs eerst maar eens dat je echt mijn zoon bent!" eiste Narcissa.

"Ik heb Patty meegenomen, omdat het ding dat ik kom ophalen eigenlijk van haar is," blufte ik. "En ga je gang, moeder. Bewijs maar dat ik niet Draco Lucius Malfidus ben."

Narcissa keek me doordringend aan, dacht even na en vroeg toen: "Waar is je kamer?"

Zonder ons oogcontact te verbreken, herinnerde ik me dat Draco eens had verteld dat hij graag naar de maan keek vanuit zijn raam. De maan kwam op in het oosten. Ik gokte dat als je het huis binnenkwam en de trap op zou gaan, je naar het noorden gericht zou staan, dus Draco's kamer was aan de rechterkant.

"De trap op en dan rechts," antwoordde ik. "Mag ik nu gaan?" Ik glimlachte verwachtingsvol.

"Welke deur?" vroeg Narcissa. "Gewoon voor de zekerheid." Ze glimlachte flauwtjes. Mijn eerste antwoord was dus goed geweest!

Ik probeerde met Voorspellend Rekenen een vergelijking op te zetten, maar omdat ik geen informatie had om mee te werken, besloot ik mijn lievelingsgetal in te zetten.

"Derde."

'Gaf Severus je toestemming naar huis te komen?" vroeg Narcissa.

"Ik heb geen toestemming nodig om vijf minuten naar huis te komen. Maar voordat iemand merkt dat ik weg ben moet ik snel Patty's eh- ding halen," zei ik ongeduldig. We beenden de kamer uit. Aan het eind van de gang zag ik een deur met tralies die naar een trap leidde.

"Dat gaat waarschijnlijk naar beneden naar de kerkers," merkte ik op.

"Dus ik wacht hier om ervoor te zorgen dat niemand merkt dat je Loena bevrijdt?" vroeg Emma op gedempte toon.

Ik knikte en liep naar de deur. Hij ging niet vanzelf open, dus nadat ik "alohomora" had gefluisterd en de deur openging liep ik de trap af.

Ik kwam uit voor een andere deur met tralies. die naar een kelder met een laag plafond leidde. In het zwakke schijnsel van een toorts zag ik een oude man, die ik meteen herkende als Olivander. Aan de andere kant van de kamer zat een blond meisje met gesloten ogen.

"Loena!"

Loena keek op en knipperde ongelovig met haar ogen. "Wat wil je, Draco?"

"Ik ben Draco niet," zei ik ongeduldig. "Ik ben hier om je te bevrijden. En u ook, meneer Olivander."

"Ik had het kunnen weten! Je stem is een goede imitatie van die van Draco, maar de intonatie is karakteristiek voor Kira Tacendi. Ben jij het, Kira?" vroeg Loena, terwijl ze me onderzoekend aankeek.

"Ja, en we moeten nu gaan," zei ik. "Sta op!" drong ik aan bij Olivander, die nog steeds tegen de muur zat.

We renden de trap op. "Merlijn zij dank dat je het gehaald hebt!" zuchtte Emma opgelucht.

Loena glimlachte naar "Patty" en gokte: "Jij bent Emma, toch? Je ziet er veel te nerveus uit om echt Patty te zijn."

"Narcissa is in die kamer, dus we kunnen niet weg via de open haard. We moeten de villa uit en dat verdwijnselen," legde ik uit.

Met zijn vieren haastten we ons naar de deur, maar voor we hem open konden doen, hoorde ik voetstappen op de trap achter ons.

"Draco?" vroeg Lucius Malfidus verbaasd.