𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O37 • Let me go...

'En, hoe was het etentje?' Draco zijn spottende stem liet mij bijna door de ingang van de leerlingenkamer struikelen.
'Erg leuk.' mompelde ik terwijl ik met moeite mijzelf overeind wist te houden. De blonde jongen zat zoals gewoonlijk op de zwarte sofa voor het haard op mij te wachten. Draco wachtte altijd op mij, alsof hij niet kon slapen wanneer hij niet wist waar ik was. Dat was een gedachte die ik mijzelf graag voorhield, ook al wist ik dat de werkelijke reden was omdat hij mij niet vertrouwde.
'Morgen het kerstbal van Slughorn.' Ik plofte naast Draco neer.
'Nee, dat is verplaatst.' vertelde ik hem. Hij keek verbaasd naar mij om.
'Hoezo dat dan?'
'Slughorn had geen rekening gehouden met het zwerkbal wedstrijd van morgen.' legde ik uit. Draco maakte een 'o' gebaar en ik wist dat hij de wedstrijd van morgen ook was vergeten. Ik verweet het hem niet, aangezien hij zelf niet meer in het team zat dus hij hield waarschijnlijk ook niet bij dat Slytherin morgen tegen Gryffindor speelde.
'Wanneer is het kerstbal nu?'
'Over drie weken.' beantwoordde ik de blonde jongen zijn vraag. Hij was voor enkelen seconden even stil terwijl hij naar de groene vlammen staarde.
'Wie neem je mee?' Hij probeerde nonchalant te klinken, maar ik had hem al door. Hij wilde dat ik hem mee nam.
'Tot nu toe nog niemand.' bekende ik. 'Maar Slughorn eist dat ik met, ehm, Harry ga.'
Draco proestte het uit. 'Ja, dat gaat dus mooi niet gebeuren. Ik ga met je mee.'
Ik beet hard op mijn onderlip en probeerde mijn woedde in bedwang te houden. Ik werd steeds sneller boos om kleine dingen. Dit had waarschijnlijk iets met de duisternis te maken. 'Nee.'
'Pardon?' Draco richtte zich tot mij en keek mij met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik ga gewoon mee. Ik moet met je mee'
'Jij moet helemaal niks!' Hoe zeer ik mijn stem ook in bedwang probeerde te houden, had ik hem onwillekeurig toch verheven.
'Hij wilt dat ik jou in de gaten houd, dus dat doe ik ook. Ik ga met jou mee naar dat kerstbal, of je het nou leuk vind of niet!' Draco zijn ijskoude blik en kille stem leek door mijn ziel te gaan. Een rilling trok zich over mijn rug en ik voelde langzaam mijn woedde weg ebben.
'Prima.' Zonder verder nog iets te zeggen of naar de blonde jongen om te kijken, stond ik op van de sofa en wilde ik aanstalten maken richting de trappen.
Ik hoorde Draco zuchtten. 'Audrey,' Hij pakte mijn hand beet en trok mij voorzichtig terug op de sofa. 'je weet dat ik dit moet doen.'
'Pfff, waarschijnlijk niet alleen daarom. Draco je hebt een hekel aan me!'
'Niet waar!' Zijn antwoord klonk zo overtuigend dat ik hem met een verbaasde blik recht aankeek. Zijn ogen stonden gepijnigd en ik leek even weer de Draco te zien waar ik zo van hield.
'Ik zou je bijna hebben geloofd.' mompelde ik waarnaar ik opnieuw opstond.
'Weet je Draco, ik vind het jammer dat het allemaal zo is verlopen. Zo slecht hadden we het nog niet samen.' En met die laatste woorden liep ik naar de trappen toe en liet ik de blonde jongen achter in de verlaten leerlingenkamer.