𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O63 • Let me go...

'Draco,' fluisterde ik zacht terwijl ik met een verdoofd gevoel naar de sneeuwblonde jongen staarde die met uitgestoken hand de trap op gelopen kwam. 'Het is nog niet te laat, je kunt je nog bedenken.' probeerde ik hem te overtuigen.

'Je begrijpt het niet,' snauwde hij, zijn toverstok hevig trillend in zijn uitgestoken hand. 'Het is te laat. Ze zijn al binnen.'

De woorden kwamen als een klap in mijn gezicht toen ik besefte wat hij bedoelde. Hij had de verdwijnkast weten te repareren en de Dooddoeners binnen gelaten, mij van niets af laten weten.

'Maar-'

'Ik heb het je niet verteld omdat ik wist dat jij je zou gaan bedenken en zou proberen mij te stoppen.' Draco keek mij niet aan terwijl hij sprak, maar hield zijn blik gevestigd op de oude tovenaar. 'Ik kon niet het risico nemen, het spijt me.'

Ik voelde mijn ademhaling zwaarder worden toen het besef van de situatie als een bom bij mij insloeg. Ik draaide mij langzaam weer om naar Dumbledore en Harry en had direct spijt toen ik de uitdrukking op de donkerharige jongen zijn gezicht zag.

'Professor,' fluisterde ik zacht terwijl de tranen opwelden in mijn ogen. 'Het spijt mij zo. Ik had het u zo graag willen vertellen, maar ik kon het niet.' snikte ik. Ik wilde een stap in hun richting doen maar Draco pakte mijn arm beet en hield mij tegen.

Dumbledore glimlachte echter warm naar mij. 'Het is al goed, mijn kind. Er zijn geen woorden nodig geweest voor mij om te weten dat deze dag er aan zat te komen.' Er was geen ene sprankeltje haat of walging in zijn stem te bekennen, en dat maakte de pijn alleen maar erger.

Tranen stroomden over mijn wangen en ik kreeg het gevoel alsof mijn ingewanden uit mijn lichaam werden gerukt. Het enige wat ik op dit moment nog kon voelen was spijt. Spijt dat ik hier ooit aan was begonnen.

'Genoeg!' riep Draco die een dreigende stap in de richting van Dumbledore deed. De de oude man probeerde zo onopvallend mogelijk zijn toverstok tevoorschijn te halen, maar Draco was hem voor. 'Expelliarmus!' 

'Stop!' riep ik uit toen Dumbledore zijn toverstok door de ruimte vloog en Harry vlug die van hem trok, klaar om Draco aan te vallen. 

Ik sprong voor de blonde jongen en keek hem strak aan. 'Alsjeblieft, Draco,' smeekte ik hem. Hij vestigde zijn grijze ogen in de mijne en ik kon de zelfde angst erin terug zien die ik nu voelde. Hij liet zijn toverstok langzaam zakken. Ik pakte voorzichtig zijn hand vast waar hij zijn toverstok in vast geklemd had.

'Jouw liefde voor Audrey is groter dan ik mij ooit heb kunnen voorstellen,' zei Dumbledore vanachter mij. Draco zijn blik verhardde. 'Jij bent geen moordenaar, Draco.'

Woedend trok hij zijn hand los uit de mijne en duwde mij opzij waarnaar hij opnieuw zijn toverstok ophief, ditmaal zelfverzekerder dan eerst. 'U weet niet tot wat ik in staat ben! De vreselijke dingen die ik heb gedaan!'

'Jij hebt Katie vervloekt!' riep Harry die met uitgestoken arm een stap dichter in onze richting deed. 'En jij hebt Ron vergiftigd!'

'Vergeef me, Draco, maar die acties waren zo zwak dat ik mij afvraag of je mij wel degelijk probeerde te vermoorden.' zei Dumbledore kalm terwijl hij zijn hand opstak naar Harry. 'Ik kan zien dat je dit niet wilt. Het is nog niet te la-'

Plots klonk er kabaal vanaf beneden. 'Harry, verstop je, vlug!' beval Dumbledore de jongen die al op het punt stond te protesteren. 'Doe wat ik zeg!'

Harry keek van Dumbledore naar mij. 'Harry, alsjeblieft,' smeekte ik hem, wetend wie er onder aan de trap waren. Hij twijfelde kort maar deed toen toch wat hem gezegd werd en dook vlug onder één van de stellingen in de Astronomietoren. Het kabaal onder aan de trap werd luider.

'Je hebt anderen mee gebracht,' zei Dumbledore die zich weer tot Draco richtte. 'Hoe?'

'De verdwijnkast,' beantwoordde Draco zijn vraag trots bij het zien van de oude tovenaar zijn bewondering. 'Ik heb deze maanden lang geprobeerd te repareren. Zijn tweeling staat in Borgin & Burkes.'

'Geniaal.' fluisterde Dumbledore die langzaam een stap dichter in onze richting deed. 'Draco, jaren geleden kende ik een jongen die alleen maar de foute keuzes maakte,' zei de oude man zacht, zijn gezicht vol medeleven. 'Alsjebliet, laat mij je helpen.'

'Ik wil uw hulp niet!' riep de blonde jongen met trillende stem. 'U begrijpt het niet! Ik moet dit doen. Ik moet u vermoorden.'

Er klonken voetstappen op de trap, gevolgd door Bellatrix, Snape en Fenrir die in de ruimte verschenen.

'Kijk eens aan,' fluisterde Bellatrix verrast die met een krankzinnige lach rond haar lippen onze kant op gelopen kwam. Haar donkere krullen dansten gevaarlijk mee met iedere stap die zij zette. 'Goed gedaan, Draco.' 

Ze kwam achter mij staan en plaatste een hand op mijn schouder waar ze haar lange nagels diep in boorde. 'Het verbaast mij dat je zo ver hebt weten te komen, met haar aan jouw zijde,' zei Bellatrix die mij vals aankeek. 'Ik had op zijn minst verwacht dat door haar de missie zou falen, maar ik zit er overduidelijk naast. De Heer zal trots op jullie zijn.'

Met op elkaar geklemde kaken hield ik mijn blik strak op Dumbledore gevestigd die mij meelevend aanstaarde. Ik balde mijn handen tot vuisten en ik voelde ineens een ongekende woedde bij mezelf naar boven komen. Een hevige drang om Bellatrix voor eens en altijd het zwijgen op te leggen.

Ik wilde mijn toverstok trekken maar Snape weerhield mij daarvan door mijn pols stevig beet te pakken voordat iemand ook maar door kreeg wat ik probeerde.

'Doe het! Maak het af!' siste Fenrir Draco toe die nog steeds met uitgestoken toverstok voor Dumbledore stond. 'Je bent net je vader. Te laf om het te doen!'

'Houd je kop!' schreeuwde Draco die zijn blik niet afwendde van Dumbledore. 

'Laat mij het afmaken, des te sneller kunnen wij hier weg.' mompelde Fenrir tegen Bellatrix wiens glimlach van haar gezicht was verdwenen. 

'Nee!' zei ze resoluut terwijl ze opnieuw naar haar neefje toe liep. 'De Heer heeft het hem opgedragen. Draco, doe het!'

De druk die nu op hem lag kon hem ieder moment doen breken. Ik keek even naar Dumbledore door mijn betraande ogen heen. 'Draco,' fluisterde ik zacht zodat alleen hij mij kon horen. 'Doe het niet.'

'Genoeg.' zei Snape die mijn pols los liet en een stap naar voren deed. Hij keek de oude man kort aan en ik voelde de spanning in de kamer stijgen. Er was iets in de blik die zij uitwisselden met elkaar dat ik niet helemaal kon plaatsen.

'Severus,' zei Dumbledore zacht en staarde hem smekend aan. 'Alsjeblieft.'

Het bleef even stil en ik kon horen hoe iedereen zijn adem in hield. Ik staarde even naar Snape die met een emotieloze blik naar de oude tovenaar staarde voor hij zijn toverstok hief en de meest onvergetelijke spreuk riep die ik ooit had gehoord.