𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O13 • Let me go...

Draco was gedurende het feestmaal erg stil geweest. Hij had maar de helft van zijn bord leeg gegeten. Hij zat nu enkel voor zich uit te staren met zijn hoofd in zijn handen.
'De vakantie was geweldig!' ging Tracey haar verhaal verder. 'Mij part had te vakantie nog langer mogen duren.'
Ik glimlachte naar haar en knikte lichtjes. 'Ja, ik heb het ook erg naar mijn zin gehad.' loog ik.
'Je was deels van de vakantie toch ook bij Draco?' vroeg ze mij met een brede grijns.
'Ja, dat was ik inderdaad. En nee, er is niets gebeurd.' mompelde ik zacht terwijl ik vlug mijn glas pompoensap pakte en daar een slok van nam.
Tracey opende haar mond weer om iets te zeggen maar werd onderbroken door Professor Dumbledore die was begonnen met praten, gevolgd door de hele zaal die stil viel.
'Ik wil jullie eerst nog voorstellen aan een nieuw lid van onze staff,' Dumbledore zijn rustgevende stem galmde door de hele zaal. 'Graag een warm applaus voor Horace Slughorn, die voor de rest van het jaar Toverdranken zal gaan geven.'
Er klonk een oorverdovend applaus, en net als de rest klapte ik enthousiast mee. 'Ook wil ik jullie melden dat de lessen van Verweer Tegen de Zwarte Kunsten vanaf nu door Professor Snape zullen worden gegeven.'
Gefluister vulde de zaal en ik zag her en der leerlingen verwarde blikken trekken. Ik keek even om naar Draco die er niet helemaal bij leek te zijn. Hij had zijn hoofd op één hand steunen en hij staarde wezenloos voor zich uit.
'Ook zullen vele van jullie zich vast hebben afgevraagd waarom jullie bagage werd gecontroleerd bij de poort,' Ik keek weer terug naar de oude man. Een beetje verward keek ik om naar Tracey.
'Is onze bagage gecontroleerd?' vroeg ik haar niet begrijpend.
Ze knikte. 'Ja, een nieuwe maatregel. Iedereen zijn of haar bagage is gecontroleerd. Heb je niets gemerkt? Ik dacht dat Filch gek zou gaan worden.'
'Deze nieuwe maatregel is ingesteld omdat jaren geleden er een leerling was, net als jullie allemaal, die hier naar school ging,' Dumbledore zijn stem was van enthousiast, naar ernstig overgeslagen. 'Hij at en sliep hier zoals ieder ander van jullie. Hij ging naar de lessen, zoals ieder ander van jullie. Hij bewandelde deze gangen zoals elke andere leerling. Kortom, hij zag er uit als een dood gewone jongen. Zijn naam was Tom Riddle.'
Geschrokte stemmen vulden de zaal en ik moest even naar adem happen bij het horen van zijn naam. Zou hij het weten? Zou Dumbledore weten van Draco en mijn missie?
'Vandaag natuurlijk, is hij bekend over de hele wereld onder een andere naam. Daarom sta ik hier nu om jullie er aan te herinneren dat elke dag, elk uur, dit moment, duisternis het kasteel probeert te betreden. Maar in het eind is hun grootste wapen... jij zelf,' Ik slikte bij het horen van die woorden en kon het niet om de oude man recht in de ogen aan te kijken terwijl hij die woorden uitspraak. Terwijl iedereen vol belangstelling naar de oude man staarde, konden Draco en ik enkel naar de tafel voor ons kijken.
'Daar is iets om over na te denken.' waren Professor Dumbledore zijn laatste woorden voor hij ons een goede nacht wenste en ons naar bed stuurde.
Iedereen stond op om aanstalten te maken richting de uitgang van de Grote Zaal. Ook ik stond om van mijn plek, maar merkte toen op dat Draco nog als enige zat. Hij had zijn armen over elkaar heengeslagen boven op de tafel en staarde met een lege blik voor zich uit.
Ik kon het niet laten om zijn emoties binnen te laten en voelde zijn schuldgevoelens en angst door mijn aderen stromen. 'Draco,' Ik twijfelde kort maar plaatste toen mijn beide handen op zijn schouders terwijl ik achter hem stond. Hij reageerde niet op mijn aanrakingen en bleef enkel voor zich uit staren. 'Kom, we moeten terug.'
Ik boog mij iets naar hem toe terwijl ik tegelijk met mijn hand door zijn satijn zachte haren streek. Hij leek eindelijk uit zijn trance te ontwaken en ik zag de leegheid in zijn ogen toen zijn blik dat van mij ontmoette.
'We moeten terug naar de leerlingenkamer.' zei ik hem terwijl ik mijn handen weer van zijn schouders haalde.
De blonde jongen kon enkel naar mij knikken en stond toen ook op van zijn plaats. 'Het komt allemaal wel goed, Draco,' fluisterde ik hem zacht toe. 'Dit gaat ons wel lukken.'
'Ik hoop het.' waren zijn enige woorden voor hij zijn trieste blik van mij afwendde en samen met mij de Grote Zaal verliet.