𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O74 • Let me go...

Weken gingen voorbij en voor ik het wist was het alweer maart. Ik had Aiden sinds de laatste keer nooit meer gezien, en iedere dag vreesde ik het ergste, maar Draco wist mij gerust te stellen door mij te vertellen dat Aiden nog leefde. Desondanks was er toch een stem in mijn hoofd dat zich afvroeg of dat ook echt de waarheid was of slechts een van zijn vele leugens.

'Audrey?' Draco zijn stem bracht mij met een klap terug naar de werkelijkheid en ik knipperde verwoed met mijn ogen voordat ik hem vragend aankeek.

Zijn gezicht vertrok. 'Je bent toch niet van gedachten veranderd?' mompelde hij zacht.

Ik scheurde mijn blik los van zijn bleke gezicht en staarde naar de eiken deur voor ons. 'Als ik nu besluit dat ik niets gezien heb, dan vrees ik dat Aiden niet voor lang meer zal blijven leven,' Ik spande mijn kaken en keek de blonde jongen strak aan. 'En hij zal niet de enige zijn.'

Draco zijn stormgrijze ogen haakten zich in de mijne en hij hapte kort naar adem bij het horen van mijn laatste woorden. 'Audrey-'

Ik wilde hem onderbreken door mijn hand op te heffen om op de deur voor ons te kloppen, maar hij weerhield mij daarvan door mijn pols beet te pakken. 'Kijk me aan.'

Ik slikte kort en probeerde de jongen zo emotieloos aan te kijken.

Ik was bang. Bang om te doen wat ik nu van plan was te gaan doen, maar ik had geen keus. Als ik Aiden en Draco in leven wilde houden dan moest ik het doen. Ik haatte mijzelf nu zo erg, en ik hoopte dat beide jongens dat nu ook deden. Ik verdiende het om gehaat te worden, en al helemaal wanneer het gedaan zou zijn.

Hij nam mijn gezicht in zijn beide handen en veegde zacht één van mijn verdwaalde tranen weg. Pas nu besefte ik dat ik aan het huilen was.

'Je hoeft het niet te doen,' fluisterde hij zacht terwijl hij zijn gezicht dicht naar dat van mij toe boog, zijn neus slechts enkele centimeters bij de mijne vandaan. Ik kon zijn warme adem langs mijn gezicht voelen strijken en ik vroeg mij kort af wanneer de laatste keer was dat ik die gevoeld had.

Mijn adem stokte in mijn keel en ik wilde mijn blik losscheuren van de zijne, maar ik kon het niet. Zijn ogen hielden mijn blik stevig vast en ik voelde plots een oude verlangen oplaaien in mijn borst. Een verlangen die ik voor een lange tijd niet meer gevoeld had wanneer ik naar hem keek, en niet omdat het er niet meer was, maar omdat ik die zo lang had weten te onderdrukken. Maar het was net of het moment mij wilde vertellen dat dit de laatste keer zou kunnen zijn.

'Draco, ik-' verder kwam ik niet want de rest van mijn woorden werden onderbroken door twee zachte lippen die de mijne omsloten. En pas nu besefte ik mij dat ik hier zo lang op gewacht had. Dat ik zijn lippen al zo lang niet meer op de mijne waren geweest, en als ik het mij goed herinnerde de laatste keer was geweest toen wij nog op Hogwarts waren, wat alweer bijna een jaar geleden was.

Zijn lange vingers streken door mijn bruine lokken en ik plaatste mijn handen op zijn borst terwijl ik mijn lippen dichter tegen de zijne drukte, bang om de kus te verbreken.

'Ik heb dit al zo lang willen doen,' fluisterde hij onder het kussen door terwijl hij zijn hand in mijn nek plaatste en mij nog dichter naar zich toe trok. Hij wikkelde één van zijn armen om mijn middel heen en ik sloeg verlangend mijn armen om zijn nek, iedere centimeter tussen ons willen overbruggen.

Draco verbrak de kus voor mijn gevoel veel te vroeg, en omslaat met beide handen mijn gezicht, waarnaar hij mij diep in de ogen aankeek. 'Wees niet bang, ik zal naast je staan, wat er ook gebeurt.'

Een waterige glimlach sierde mijn lippen bij het horen van die woorden, en ik moest moeite doen niet te gaan huilen. Dit moment voelde zo vreemd. Bijna alsof dit echt onze laatste kus zou zijn.

'Draco, ik-' verder kwam ik helaas niet want de deur werd met een ruk open getrokken en de Heer van het Duister verscheen in de deuropening, met Severus Snape aan zijn zijde en de ruimte achter hen gevuld met dooddoeners.

____________________________________________

Wauw, het is vast een eeuwigheid sinds ik voor het laatste aan dit verhaal heb geschreven. En het is zeker ook een eeuwigheid sinds ik voor het laatste ook maar iets heb geschreven. Het spijt mij daarom heel erg als mijn schrijfstijl nu erg veranderd is. Omdat ik in mijn dagelijkse leven nu enkel Engels spreek, lees en schrijf is het best lastig om de draad weer op te pakken, al helemaal als het gaat om een Nederlands verhaal. Ik hoop dus dat er niet te veel fouten in het verhaal zullen zitten, al twijfel ik er niet aan dat die er absoluut zitten.

Voor alle nieuwe lezers: dankjewel voor het lezen van één van mijn favoriete werken. Ik weet dat You're Not Sorry en dit boek erg oud zijn (volgens mij heb ik You're Not Sorry in 2013 of 2014 geschreven) maar toch zijn deze twee nog steeds de boeken waar ik het meeste plezier aan heb beleefd tijdens het schrijven ervan. En ook al is Let Me Go nog niet afgerond (en duurt de afronding ervan al bijna 4 jaar...) ben ik zeker wel van plan om deze af te maken. Dus wees niet getreurd, ik ben absoluut niet gestopt, alleen een lange tijd afwezig geweest van Wattpad :)