𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O62 • Let me go...

Met een klap voelde ik de grond weer onder mijn voeten verschijnen. Het kostte mij een aantal seconden tot ik mij besefte dat ik midden in een grot stond.

'Professor, waar zijn wij?' klonk Harry zijn stem naast mij. Hij klonk net zo verward als ik mij voelde en ik moest verwoed met mijn ogen knipperen tot mijn zicht eindelijk een beetje gewend was geraakt aan het donker.

Nu pas zag ik het water dat om ons heen lag en de rand die vlak aan mijn voeten lag van de rots waar op wij stonden. Ik deed vlug een stap naar achteren maar voelde plots iets hards en puntig in mijn rug steken.

Een groene gloed verscheen uit het niets en verlichtte de grot waarin wij stonden. Ik draaide mij geschrokken om en staarde verbouwereerd naar de stenen kom waar de groene gloed van afkomstig was.

'Dit,' zei Dumbledore die langzaam op de kom af liep en geconcentreerd naar de groene vloeistof staarde die er in lag. 'Is een plek uit Voldemort zijn jeugd.' legde de oude tovenaar uit. 'Ik heb jullie hier gebracht omdat ik vermoed dat hier ergens een Gruzielement moet liggen. Sterker nog, ik denk zelf dat wij er nu voor staan.'

'Is de kom een Gruzielement?' vroeg Harry verbaasd terwijl hij zich nu ook over de stenen kom heen boog.

'Nee Harry, het is niet de kom,' zei Dumbledore die een schelp van de grond raapte en vervolgens de lichtgevende vloeistof ermee op schepte. 'Het Gruzielement waarnaar wij opzoek zijn is verzegeld door een spreuk en zal zichzelf alleen vertonen zodra de kom leeg ik.'

'Simpel, dan hoeven wij dus alleen die rare vloeistof van de kom in het water te dumpen.' zei ik terwijl ik nog een schelp van de grond raapte en al aanstalten wilde maken om de kom leeg te scheppen. Dumbledore hield mij echter tegen.

'Het is niet zo simpel als dat het lijk,' zei de oude tovenaar ernstig. 'Het moet opgedronken worden. Alle vloeistof die in de kom ligt.'

'Professor, wat is de vloeistof die hier in ligt?'

'Het is bekend als Drank der Wanhoop. Het creëert angst, ijltoestanden en extreme dorst. De drinker ervan zal zijn ergste herinneringen herbeleven en zal de realiteit volledig vergeten, tot het drankje is uitgewerkt.' Dumbledore hief de volle schelp op en bracht deze naar zijn mond.

'Professor!'

'Het is al goed, Audrey,' probeerde de oude man mij gerust te stellen. 'Het is beter dat ik het doe, mijn geest zal minder makkelijk te manipuleren zijn dan die van jullie. Het is echter wel van belang, dat wat ik ook van jullie vraag na het drinken hiervan, wat ik ook mag zeggen, wat ik ook mag smeken- alle vloeistof moet op. Al moeten jullie het door mijn keel naar beneden forceren.'

En zonder nog op een antwoord van ons te wachten opende Dumbledore zijn mond en goot de gehele inhoud van de schelp in één keer leeg. Hij slikte de vloeistof door en staarde ons toen aan.

Niet-begrijpend keek ik even naar Harry die net zo verward leek als ik. Dumbledore haalde diep adem en stak toen zijn hand uit om de schelp opnieuw te vullen maar liet deze toen plots uit zijn hand kletteren.

'Nee!' riep Harry uit toen de oude man zijn ogen zo groot werden als schoteltjes en hij hevig begon te trillen.

Dumbledore zakte door zijn knieën en begon te kreunen van de pijn terwijl zijn lichaam ongecontroleerd schudde.  

Ik snelde mij naar de man toe en greep hem bij zijn armen beet terwijl ik hem met alle moeite er van weerhield van de kant te vallen. 'Professor Dumbledore!'

'Het is mijn schuld!' schreeuwde de oude man plots terwijl hij met wagenwijde ogen voor zich uit bleef staren. 'Het spijt me!'

Ik was zo geschrokken van Dumbledore zijn plotselinge uitbarsting dat ik mij vergat te concentreren op het uit sluiten van de man zijn emoties, en dus voelde ik in een klap de brandende pijn die het drankje bij de tovenaar veroorzaakt door mijn lichaam sidderen.