𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O8O • Let me go...

Samen met Harry stapte ik verslagen de Grote Zaal binnen en zag direct hoe mijn grootste angsten en zorgen realiteit werden.

Om ons heen lagen zoveel mensen verspreid over de Grote Zaal, zowel zwaar gewond als dood, dat ik niet wist waar ik heen moest kijken. 

Bekende en onbekende gezichten staarden Harry na terwijl hij langzaam verder de Grote Zaal in liep, met mij aan zijn zijde. Onbewust scande ik alle overledenen op gezichte die ik herkende en tot mijn verdriet waren Lupin en Tonks de eerste bekende gezichten die ik na vandaag nooit meer zou zien lachen.

Tranen waren over mijn wangen gaan rollen bij het zien van alle verslagen gezichten en ik vroeg mij af hoe wij een tweede strijd nog aan zouden kunnen. Wij hadden al zoveel mensen verloren, al zoveel waren gewond geraakt, dat een tweede strijd niet draagbaar meer was en met zekerheid onze nederlaag zou worden.

Professor McGonagall haar gezicht verscheen voor ons en voor het eerst zag ik tranen in haar ogen. Ik wilde haar vragen wat er aan de hand was, maar die vraag werd al snel beantwoord door een vreselijke en pijnlijke krijs die alleen afkomstig kon zijn van een moeder die zojuist haar kind had verloren. 

Met een angstig hart keek ik langs Professor McGonagall heen en liet mijn blik hangen op het tafereel dat een paar meter bij ons vandaan gaande was.

Molly Weasley zat op haar knieën naast de gedaante van een jongen en wiegde haarzelf heen en weer terwijl zij het bleef uitjammeren van de pijn. Mijn hart stopte en ik dacht eerst dat het Ron was die daar lag, maar hij viel kort daarna op zijn knieën naast zijn moeder neer, zijn gezicht vertrokken van verdriet en nat van de tranen.

Ik liet mijn blik langs alle Weasley's gaan en zag Ginny staan die in shock naar het levenloze lichaam voor haar bleef staren, meneer Weasley die zijn gezicht in zijn handen had verborgen en wiens schouders ongecontroleerd schokten, Bill die Fleur stevig beet hield terwijl hij op haar schouder huilde, en Percy die één van de tweelingen stevig bij de schouders beet hield terwijl zijn hoofd verslagen omlaag hing. En pas toen besefte ik mij dat er een tweelingbroer miste.

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd getrokken en al het geluid om mij heen viel weg. Mijn oren begonnen te suizen en ik dacht bijna dat ik ging flauwvallen.

Compleet in trance stapte ik op de de familie af tot ik uiteindelijk het gezicht van de levenloze persoon voor mij kon zien.

"F-fred-" Mijn stem was zacht en trilde en ik kon mijn ogen niet weg trekken van de jongen zijn bleke gezicht. Zijn rode haren waren dof en zijn sproeten bedekt met stof en vuil. 

Tranen waren harder over mijn wangen gaan stromen en ik voelde hoe de eerste snikken mijn mond verlieten. Mijn hart begon steeds zwaarder te voelen en mijn benen begonnen te wankelen.

George draaide zich plots om en hij staarde mij voor enkele tellen aan voordat hij op mij af stapte en zich huilend in mijn armen worp. Ik hield de tweelingbroer stevig vast terwijl ik huilend naar het gezicht van Fred bleef staren, nog steeds niet gelovend dat hij echt dood was.

George trok zich langzaam terug uit mijn armen en zijn gezwollen gezicht staarde mij gebroken aan, ervoor zorgend dat ik alleen maar harder begon te huilen.

Ik stapte met trillende benen langzaam op Fred zijn lichaam af en zakte naast mevrouw Weasley neer op mijn knieën en keek toe hoe Ron huilend over zijn dode broer hing.

Mevrouw Weasley haar gejammer klonk door de hele zaal en was zo hartverscheurend dat mijn verdriet zich plots vermenigvuldigde en ik niet door had dat het opnieuw 10 graden kouder was geworden in de zaal.

Ik raakte Fred zijn hand kort aan en begon alleen maar harder te huilen toen deze niet meer warm aan voelde. Ik begon hard in zijn levenloze hand te knijpen en probeerde mijn ongecontroleerde gesnik te onderdrukken.