𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O15 • Let me go...

'En, hoe verloopt jullie eerste schooldag?' vroeg Professor Dumbledore mij en Harry toen we zijn kantoor binnen gelopen kwamen.
'Prima.' zei ik de man met een glimlach. Dit was de eerste keer dat ik de oude man weer sprak sinds mijn verraad. En het was lastig om al mijn emoties in bedwang te houden.
'Mooi zo.' glimlachte Dumbledore. Hij richtte zich toen tot Harry. 'Professor Slughorn was uiterst tevreden over jouw prestaties van vandaag, Harry,' Dumbledore glimlachte. 'Maar dat is niet waarom ik jullie naar mijn kantoor heb gevraagd. Ik wil jullie namelijk iets laten zien.'
Dumbledore stapte van achter zijn bureau vandaan en liep naar een glazen vitrine die vol stond met allemaal flacons die gevuld waren met een transparante substantie.
'Wat is het?' vroeg Harry toen wij dichterbij gekomen waren.
'Herinneringen van mensen,' legde Dumbledore uit. 'Maar deze herinneringen zijn allemaal gelinkt aan één persoon: Lord Voldemort.'
'Gaan al deze herinneringen over Voldemort?' vroeg ik Dumbledore verbaasd, aangezien er een hele boel flacons in de vitrine stonden. Hij knikte.
'Ja zeker, en ik wil jullie een herinnering van mijzelf laten zien. De dag dat ik Tom Riddle voor het eerst ontmoette.'
Dumbledore opende de vitrine en haalde er een kleine flacon uit. Op de flacon was een stikker geplakt met daarop iets geschreven. Dumbledore liep weer naar zijn bureau en trok toen zijn toverstaf waarnaar hij de hersenpan vanachter een muur naar zijn bureau liet zweven. Hij plaatste de hersenpan op het bureau en liet toen vervolgens de transparante substantie zich vermengen met het andere substantie dat al in de hersenpan zat.
Harry en ik wisselde eerst nog een korte blik met elkaar uit voordat wij ons tegelijk over de hersenpan heen bogen en werden meegezogen in de diepe leegte van de pan zelf.

'Albus Dumbledore, wat fijn dat u bent gekomen,' zei een vrouwe stem. Een jongere versie van Dumbledore verscheen in beeld en de vrouw liet de oude man binnen. 'Tom heeft de afgelopen jaren nog nooit bezoek gehad van familie of vrienden. Dit is de eerste keer.'
Het beeld begon te draaien en plots stonden de jongere versie van Dumbledore en de vrouw voor een deur.
'Ik moet u wel waarschuwen: Er zijn de laatste tijd veel complicaties geweest tussen Tom en de andere kinderen.' fluisterde de vrouw zacht voordat ze de deur van de kamer opende en vervolgens zei: 'Er is bezoek voor je, Tom.'
Het beeld begon opnieuw te vervagen en nu zat de jongere versie van Dumbledore op een bed in een kleine kamer. In de kamer stond enkel een kledingkast, een tafel, een stoel en een bed. Voor de rest niets meer.
Op de stoel zat een jongen van rond de elf jaar. Hij had een bleek gezicht dat werd omlijst door zijn donkere plukken haar. Zijn ijs blauwe ogen staken af van zijn haren.
'Je bent zeker een dokter?' vroeg de jongen wantrouwig. Zijn gezichtsuitdrukking stond strak en ik had nog nooit een jongen van elf jaar zo vreugdeloos gezien.
'Nee Tom,' zei de oude man. 'Ik ben een Professor.'
'Ik geloof je niet,' zei de jongen die Tom heette. 'Ze denkt dat er iets mis is met mij. Ze denken dat ik... anders ben.'
'Misschien hebben ze wel gelijk.' zei Dumbledore kalm.
'Ik ben niet gek.' zei Tom nadrukkelijk.
'Hogwarts is geen school voor gekken. Hogwarts is een school, een school van Magie.' De jongen bleef de man enkel aanstaren zonder iets te zeggen. 'Jij kunt dingen doen die de andere kinderen niet kunnen, Tom.'
De jongen staarde de man met een emotieloze blik aan. 'Ik kan dingen laten bewegen zonder ze aan te raken. Ik kan dieren dingen laten doen wat ik wil zonder ze te trainen. Ik kan slechte dingen laten gebeuren met mensen die gemeen tegen mij zijn. Ik kan ze pijn doen... als ik dat wil.' Tom zijn gezicht betrok. 'Wie ben jij?'
'Ik ben net zoals jij, Tom. Ik ben anders.'
'Bewijs het.' zei de jongen. De oude man glimlachte enkel en plots vloog de kledingkast die in de kamer stond in brand.
De jongen leek te schrikken van deze plotselinge actie, maar glimlachte toen toen hij merkte dat de oude man de waarheid sprak. De kast begon plots te trillen.
'Ik denk dat er iets in je kast is dat er uit wilt.' zei Dumbledore enkel terwijl hij de jongen aan bleef staren.
Twijfelend stond de jongen op van zijn stoel en liep hij naar zijn kast toe die hij voorzichtig opende. Een klein doosje verscheen op de bodem van de kast. De jongen pakte het doosje op en liep toen naar zijn bed toe waar hij de inhoud van het doosje op leeg gooide.
'Stelen wordt niet getolereerd op Hogwarts,' zei Dumbledore kalm. 'Op Hogwarts leer je niet hoe je je magie moet gebruiken, maar hoe je het onder controle moet zien te houden. Snap je dat, Tom?' De jongen keek de oude man enkel aan.
Alweer begon het beeld te vervagen. Dumbledore stond op het punt om de kamer te verlaten, maar werd tegengehouden door Tom zijn woorden: 'Ik kan ook met slangen praten. Is dat normaal voor iemand als ik?'
De jongere versie van Dumbledore draaide zich langzaam om en keek de jongen ernstig aan.

Harry en ik waren weer terug in het kantoor en even moest ik naar adem happen. Het duurde even voor ik alle informatie in mijn hoofd had opgeslagen en keek toen op in Harry zijn gezicht die mij verward aanstaarde.
'Wist u het toen al, Professor?' vroeg Harry plots terwijl hij de oude man aanstaarde die naast mij stond.
'Dat ik de meeste duistere tovenaar van aller tijden had ontmoet? Nee.' bekende hij eerlijk. 'Maar als ik toen had geweten wat ik nu wist dan- Toen Tom Riddle hier naar school ging, bouwde hij een hechte band op met één leraar. Kun jij raden welke leraar dat zou kunnen zijn geweest?' veranderde Professor Dumbledore plots van onderwerp.
Harry dacht even diep na en keek toen met een gefronste voorhoofd weer terug naar de oude man. 'U heeft Professor Slughorn niet terug gebracht om les te geven in Toverdranken, niet waar?'
'Nee, dat heb ik zeker niet.' bekende de oude man. 'Zie, Professor Slughorn bezit iets dat ik heel graag wil hebben. En daarom vraag ik jullie om hem beter te leren kennen. Het is van belang dat hij jullie leert te vertrouwen, want hij zal het niet gemakkelijk opgeven.'