𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O66 • Let me go...

'Zeg op, waar is hij!' siste Voldemort die zijn slangachtige gezicht vlak voor de mijn hield. Zijn bloedrode ogen boorden zich diep in de mijne. 'Houd mij niet voor de domme, jij achterlijk kind, ik weet dat jij kunt zien waar hij is!'

Mijn lichaam deed pijn en mijn hoofd voelde zwaar en bonkte hard. Het zweet was over mijn voorhoofd gaan parelen en ik moest moeite doen normaal adem te halen.

'Goed dan,' mompelde Voldemort nijdig terwijl hij weer overeind ging staan. 'Draco,'

'Nee,' fluisterde de blonde jongen zacht terwijl hij wild zijn hoofd schudde en zijn uitgestoken toverstok liet zakken. 'Ik kan dit niet meer.'

'Doe het!' schreeuwde Voldemort woest. De duistere ondertoon in zijn stem bezorgde mij rillingen en ik keek op naar Draco die mij met een gepijnigde blik aanstaarde.

'Draco, alsjeblieft,' zei ik zacht terwijl ik langzaam weer overeind ging staan. 'Doe het.'

Voor enkele tellen bleef hij mij aanstaren voordat hij zijn toverstok weer hief en de woorden er met moeite uit wist te persen. 'Crusio.'

De pijn brandde door mijn lichaam en ik liet mijzelf met een klap weer op de grond vallen. De wanhopige kreten die mijn mond verlieten klonken plots van heel ver weg, ik kon mij alleen nog maar bewust zijn van de pijn, die uren en uren leek door te gaan.

Toen Draco, op bevel van Voldemort, de vloek weer stopte waren er slechts enkele minuten gepasseerd. Het voelde alsof mijn lichaam zes uur in brand had gestaan.

Voldemort greep mij bij mijn bovenarmen stevig vast en tilde mij met gemak van de grond. Zijn gezicht hing nu gevaarlijk dicht bij dat van mij en ik slikte bij het zien van die weerzinwekkende grijns op zijn gezicht.

'De seconde dat ik die krachten uit jou heb weten te halen zal ik er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jouw dood één van de meest pijnlijke wordt van allemaal,' fluisterde hij in mijn gezicht, zijn stem ineens zo zacht dat ik mijn adem moest inhouden om deze te kunnen horen. 'Ik zal jou eerst laten toe kijken hoe al jouw geliefden worden gemarteld en vermoord, en dan martel ik jou, en wanneer je mij begint te smeken jou te vermoorden, zal ik doorgaan, doorgaan tot het punt dat de pijn zo ondragelijk wordt dat jouw hersenen het niet meer aankunnen en stoppen met werken.'

Hij liet mij weer los waardoor ik met een klap weer achterover op de grond viel. De tranen waren onbewust over mijn wangen gaan rollen en ik schaamde mij dat ik mij zo zwak had opgesteld in Voldemort zijn bij zijn.

De grijns rond zijn lippen werd alleen maar breder, wetend dat hij mij langzaam aan het breken was.

Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en verliet de woonkamer. Snape, die al die tijd in een hoekje had staan toekijken, volgde hem op de voet, zonder mij of Draco ook nog maar een blik waardig te keuren.

Toen beide mannen de kamer helemaal hadden verlaten kwam Draco eindelijk weer in beweging en hielp hij mij langzaam overeind.

'Het spijt mij zo,' mompelde hij zacht terwijl hij mijn gezicht in beide handen nam en mij droevig aankeek. Hij veegde de tranen van mijn gezicht.

'Je moest wel, of hij had jou iets aangedaan.' Ik kon de pijn nog steeds in mijn lichaam voelen, maar ik probeerde dit te negeren.

'Je had nooit mee terug moeten komen naar Malfoy Manor.' Draco trok mij tegen zich aan en sloot zijn armen beschermend om mij heen. Dankbaar verborg ik mijn gezicht in zijn nek.

Er waren al een aantal weken voorbij gegaan sinds Dumbledore zijn dood en haast iedere dag was een hel voor mij. De eerste twee weken gingen redelijk, tot Voldemort besloot dat ik moest achterhalen waar Harry was en ik weigerde mijn krachten te gebruiken om hem nog meer te verraden dan ik al had gedaan.

En omdat ik Voldemort zelf nu ook begon in te zien dat ik niet zo snel meer van plan was hem te helpen, was hij nu opzoek naar een manier om mijn krachten van mij naar hem over te zetten. Tot die tijd bleef hij op verschillende en creatieve manier mij over te halen Harry op te sporen. Tot nu toe was nog geen enkele manier gelukt. Tot nu toe.

'Waarom vertel je hem niet gewoon waar Potter is.' mompelde Draco die zijn kin op mijn hoofd liet rusten.

'Draco, dat kan ik niet.'

'Wat nou als de Heer een manier heeft weten te vinden om jouw krachten in hemzelf te plaatsen. Wat nou-'

'Dat gaat niet gebeuren.' onderbrak ik Draco. Ik tilde mijn hoofd op en keek hem recht in zijn bezorgde gezicht aan.

'Ik wil je gewoon niet kwijt,' zei hij zacht terwijl hij zijn voorhoofd tegen dat van mij plaatste. 'Vertel het hem gewoon, Audrey, voordat hij besluit klaar met je te zijn.'

Ik fronste mijn voorhoofd en trok mijn hoofd terug. 'Nee.' zei ik resoluut.

'Audrey, alsjeblieft, doe niet zo stom-'

'Ben je soms vergeten waarom wij in eerst instantie in deze situatie zijn beland?' Uit het niets was de woedde die ik nu voelde bij mij naar boven komen zetten en ik maakte mij abrupt los uit Draco zijn greep waarnaar ik een stap bij hem vandaan zette en hem strak aankeek.

De blonde jongen keek mij niet begrijpend aan. 'Audrey,' Hij wilde zijn hand naar mij uit steken maar ik sloeg deze weg.

'Dit alles is gebeurt omdat jij niet te vertrouwen was, Draco. Omdat jij mij verraadde.' De woorden waren er al uit voor ik er ook maar echt over had kunnen nadenken, en ik voelde mij achteraf ook niet schuldig dat ik ze zei. Ergens was het de waarheid en ergens had ik dit al heel lang geweten, maar ik had de woorden nooit zo durven uitspreken of überhaupt gedacht.

'Als ik jou nooit had vertrouwd dan had dit allemaal niet gebeurt, dan had Dumbledore nog geleefd en had Harry nu waarschijnlijk nog veilig geweest!' Met de seconde voelde ik mij steeds bozer worden en de woorden bleven als maar komen. Alle pijn die Draco mij ooit had bezorgd kwam nu als een stortvloed naar buiten zetten.

'Het feit dat mijn ouders en iedereen die ik lief heb nu in gevaar lopen, is jouw schuld!' Tranen begonnen opnieuw over mijn wangen te rollen. 'Ik had het je nooit moeten vertellen, Dumbledore zijn advies moeten volgen. Dit alles komt door jou-'

De laatste zin kwam er als een snik uit en ik verborg mijn gezicht schokkend in mijn handen. Mijn woedde maakte nu plaats voor verdriet en opnieuw begon mijn lichaam te branden van de pijn, maar ditmaal niet door een spreuk.

'Ik had nooit van je moeten gaan houden,' snikte ik tussen mijn vingers door terwijl ik verwoed de komende tranen probeerde weg te vegen. De poging was tevergeefs. Nieuwe tranen bleven zich ontwikkelen. 'Ik kan dit niet meer.'

Hij staarde mij als verdoofd aan, zijn blik zo emotieloos zoals alleen hij dat kon. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot deze weer. Ik zag dat hij zijn hand opnieuw naar mij wilde uitsteken, maar hij bedacht zich en liet deze weer roerloos langs zijn lichaam vallen.

'Ik kan niet meer van je blijven houden, Draco,' Mijn handen trilden, net als mijn stem en ik voelde mijn hart steeds dieper weg zakken. 'Het verwoest al het andere om mij heen. Ik wil het niet meer...'

Voor een lange tijd bleef hij stil. Langzaam kwam hij in beweging en ging hij weer vlak voor mij staan en plaatste een hand op mijn wang. Zijn aanraking was zoals altijd zacht en teder, maar zijn hand voelde dit keer ijskoud op mijn huid. Ik hield mijn adem in.

'Ik had je gewaarschuwd niet van mij te gaan houden,' zei hij zacht en met die woorden liet hij zijn hand weer van mijn gezicht vallen, draaide zich om en verliet de kamer via de zelfde deur als Voldemort en Snape, en ik besefte mij toen pas wat ik had gedaan.