𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O49 • Let me go...

Toen het feest van Slughorn was afgelopen holde ik zo snel mogelijk terug naar de leerlingenkamer van Slytherin. Toen ik door de muur gestrompeld kwam werd ik soepel opgevangen door twee handen.
'Audrey, kijk toch uit waar je loopt.' mopperde Draco die mij overeind hield en mij met zijn grijze ogen emotieloos aankeek. Ik mompelde een verontschuldiging en ging toen recht overeind staan. Draco draaide zich weer om en liet zich op de zwarte sofa voor het haard ploffen. Een beetje verward staarde ik hem na. Hij was in een slechte bui, ik kon het voelen, en dat had vast iets te maken met het feit dat hij bijna was betrapt bij de kamer van Hoge Nood.
'Ehm, Draco,' mompelde ik onzeker terwijl ik vlug mijn jurk glad streek en naar de sofa schuifelde. Ik nam onzeker naast hem plaats en staarde naar zijn verharde gezicht. 'Ik denk dat wij een klein probleem hebben.'
Hij spande zijn kaken aan en hield zijn kille ogen strak op de vlammen van het haard gericht. De groene gloed zorgde ervoor dat zijn sneeuwblonde haren groen leken, en zijn ogen killer. 'Vertel.'
Een stekende pijn baande zich een weg naar mijn hart. Ik haatte het als hij zo deed. Hij was de afgelopen dagen zo lief geweest, en nu ging hij zich weer als een zak gedragen. Het deed pijn, heel veel pijn. En dan nog te bedenken dat ik het bijna geloofde. Hij was gewoon nog steeds een spelletje met mij aan het spelen, zoals hij dat altijd al deed.
'Harry begint iets door te krijgen.' fluisterde ik zacht.
Kort na het gesprek van Draco en Snape in de hal, had Harry zich tot mij gekeerd en een verklaring geëist. Hij wilde weten wat Snape bedoelde met het feit dat Draco en ik er een puinhoop van aan het maken waren, en ik had met moeite een leugen kunnen bedenken. Ik had gezegd dat Snape het waarschijnlijk had over onze opleiding, aangezien wij er beide niet meer zo goed voor stonden. Dat was uiteraard niet waar, want zowel Draco als ik deden het prima. Harry had het uiteraard niet geloofd en ik had hem gezegd dat ik anders ook niet had geweten waar Snape het over zou moeten hebben.
'Hoe ernstig is het?' De donkere ondertoon in zijn stem deed mij rillen van angst.
'Ernstig,' fluisterde ik zacht. 'Ik denk dat hij aan mij twijfelt.'
Draco zijn woedde die nu door mijn aderen stroomde was overweldigend en ik sprong geschrokken op van de sofa toen ik zijn krankzinnige sensatie voelde. Er welden tranen op in mijn ogen en ik begon van top tot teen te trillen. Ik was zo bang voor Draco, nog nooit was ik zo bang voor iets of iemand geweest. Maar Draco was de enige die zoveel angst bij mij naar boven kon brengen.
'Draco, alsjeblieft,' fluisterde ik zacht 'Ik kon er niets aan doen.'
'Dus dit is allemaal mijn schuld? Is dat wat je wilt zeggen?' Draco was ook opgestaan van de sofa en keek mij dreigend aan. Zijn stem was laag en beheerst, maar dat was nooit een goed teken.
'N-nee, natuurlijk niet,' stotterde ik. Ik kon voelen hoe mijn keel langzaam werd dicht geknepen door de angst binnen in mij en ik moest moeite doen mijn ademhaling regelmatig te houden. Dat lukte helaas niet.
Draco kwam rustig op mij af gelopen en hield halt tot hij recht voor mij stond en hij op mij neer keek. Ik kon nu pas zien dat hij zwaar ademde van woedde en frustratie, en dat zorgde er alleen maar voor dat ik mij steeds onveiliger begon te voelen. Wat was er gebeurt met de tijd dat ik mij eens zo veilig voelde in zijn bij zijn? Wat was er gebeurd met de tijd dat hij nooit een haar op mijn hoofd zou krenken? Wat was er gebeurt met de Draco waar ik zo verliefd op was geworden, ondanks zijn vreselijke gedrag jegens anderen?
Ik week mijn blik af van zijn gezicht en vestigde deze op de grond. Ik zag hoe Draco zijn handen spande en weer ontspande, alsof hij moeite moest doen deze thuis te houden. Had hij de drang mij te slaan?
'Draco,' Mijn stem trilde van angst en de tranen waren al over mijn wangen gaan rollen. Het was gewoon alles bij elkaar. Het feit dat ik mijn vrienden moest verraden, de druk van de missie, mijn krachten, Draco zijn verraad. 'Je maakt mij bang.'
Het bleef heel lang stil. Ik voelde plots hoe zijn handen mijn gezicht omsloten en ik schrok zo erg van zijn plotselinge handeling dat mijn volledige lichaam zich aanspande van angst en ik mijn ogen dicht kneep. Mijn angst werd echter volledig weg gespoeld door Draco zijn zachte lippen op de mijne.
De kus was woedend, agressief, maar ook vol passie en verdriet. Het brak mijn hart nog meer, maar ik wilde hem niet los laten en ik wilde zeker niet dat de kus stopte. En als dit de manier was waarop het voortaan tussen ons zou moeten gaan, dan vond ik dat prima. Ook al brak het keer op keer mijn hart, het was beter dan zonder Draco te moeten leven, want ik geloofde dat zelfs dat nog meer pijn zou doen dan alles wat wij tot nu toe samen hadden mee gemaakt. Hij brak mij, raapte mij weer op en plakte mij vast, en brak mij dan weer opnieuw, de andere keer gemakkelijker dan die keer daarvoor. Maar zo lang hij bleef, was dat alles het waard. En ik vroeg mij na al die tijd nog steeds af hoe ik zo diep voor deze jongen had kunnen vallen.