𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O5O • Let me go...

Ik gooide mijn hutkoffer neer in mijn slaapkamer in Malfoy Manor en liet mij zuchtend op het bed neer vallen. Het was kerstvakantie en helaas mochten Draco en ik niet op Hogwarts blijven. Mijn ouders wisten echter dat ik bij de Malfoy's verbleef doordat Draco zijn ouders hen een brief hadden gestuurd. Venture had ik echter wel op Hogwarts achter gelaten, aangezien ik haar niet hier in de buurt van Voldemort wilde hebben. Wie weet wat hij wel niet met haar zou doen.

Ik voelde hoe het bed naast mij inzakte en ik deed niet eens de moeite op te kijken, want ik wist dat het Draco was die naast mij was komen zitten. 'De Heer en de dooddoeners zullen de eerste week van de vakantie weg zijn.'

'Ah fijn, een degelijke kerst dus.' mompelde ik sarcastisch, nog steeds boos om het feit dat ik niet naar huis had gemogen.

'Audrey, alsjeblieft, het is niet mijn schuld dat jij niet naar huis mag gaan,' Draco pakte mijn hand vast en trok mij overeind zodat ik genoodzaakt was hem aan te kijken. 'Ik zou niets liever voor jou willen dan dat jij deze kerst met je ouders viert, echt waar.' Draco boog zich dichter naar mij toe en drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik sloot mijn ogen bij zijn warme en tedere aanraking en wilde dat hij mij vast hield. En alsof hij mijn gedachten kon lezen deed hij dat ook. 

Hij sloeg zijn armen stevig om mij heen en trok mij dicht tegen zich aan. De warmte van zijn lichaam voelde fijn en vertrouwd en ik miste dit soort momenten zo erg.

'Waarom kan het niet weer gewoon zoals toen zijn.' fluisterde ik zacht terwijl ik mijn hoofd op zijn borst plaatste. Ik luisterde naar het regelmatige geklop van zijn hart en voelde mij rustig worden.

'Wat bedoel je met toen?' vroeg hij zacht terwijl hij mijn armen begon te strelen. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en kreeg het al gauw warmer. Overal waar zijn vingers mij aanraakten begon mijn huid te tintelen.

'Toen alles tussen ons perfect was.' 

'Je bedoelt, toen alles nog zoals dit was?' fluisterde hij en begon toen liefdevol mijn nek te kussen.

Ik beet hard op mijn onderlip om een zucht te onderdrukken. Draco duwde mij voorzichtig naar achter zodat ik met mijn rug op het bed lag en hij boven mij hing. Zijn grijze ogen keken mij verlangend aan en ik wilde op dit soort momenten niets liever dan toegeven aan de blonde jongen waar ik zo krankzinnig gek van was.

'Draco, niet nu, de duisternis is te dichtbij.' mompelde ik zacht terwijl ik hem met tegenzin van mij afduwde. Draco mompelde iets in zichzelf en keek toen kort om zich heen. Ik staarde naar de gedaante die in de hoek van de kamer stond en voelde hoe een intense kracht bijna bezit van mij nam.

Een intense kracht zo duister en vol haat dat ik haast bijna zelf geneigd was iemand iets aan te doen. Ik kreeg bijna het gevoel alsof ik- alsof ik wilde moorden.

'Audrey, stop met die gedachten.' Draco zijn stem klonk bezorgd. Ik keek hem vragend aan, niet begrijpend hoe hij kon weten waar ik aan dacht.

'Wat?'

'Je ogen,' zei hij terwijl hij zijn blik geen enkele tel van dat van mij week 'Ze worden weer grijs. Het komt door de duisternis.'

Ik beet hard op mijn onderlip. 'Het is een teken, Draco,' zuchtte ik. 'Ik word langzaam één van hen. of ik het nou wil of niet.' En terwijl ik die woorden uitsprak voelde ik mij ineens zo eenzaam, ondanks dat Draco hier was. Ik miste de vriendschappen die altijd zo goed voor mij waren geweest, en door de druk van mijn verraad kon ik voelen hoe zij langzaam aan steeds meer van mij weg dreven. 

'Draco, als je het niet erg vind, ik ben ontzettend moe en wil even wat gaan rusten. Even mijn hoofd tot rust brengen, misschien dat dat helpt om de duisternis te kunnen buiten sluiten.' Ik keek de blonde jongen niet aan en trok de dekens al omhoog terwijl ik er langzaam onder kroop.

'Dat zal je nooit lukken.' Ik probeerde de stem die nu zo dichtbij klonk te negeren.

Ik merkte hoe Draco mij aanstaarde. Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd op de kussen rusten. Nu pas voelde ik hoe moe ik eigenlijk wel niet was.

'Goed dan,' zei hij. 'Ik maakt je wel wakker voor het avondmaal.' En met die woorden drukte hij nog een laatste kus op mijn haren, stond op van het bed en verliet de kamer, mij achterlatend met niets meer dan de duisternis en mijzelf.

———————————————————————

Ik heb het gevoel dat dit hoofdstuk echt heel slecht is, maar ik kon helaas met niets beters komen. Omdat ik al zo lang niet meer heb geschreven kost het even wat tijd om weer in te komen. Sorry daarvoor! Nogmaals wil ik jullie bedanken voor al jullie lieve reacties en votes. Jullie zijn, en dat blijf ik gewoon zeggen, geweldig!