𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O16 • Let me go...

De schoolweek was alweer in een waas voorbij gegaan en voor ik het wist was het alweer zaterdag. Ik zat samen met Harry wat huiswerk te maken in de bibliotheek, aangezien we toch niets beters te doen hadden.
'Harry, laat dat boek nou toch eens met rust en ga nu eens aan je huiswerk,' zuchtte ik voor de zoveelste keer toen Harry opnieuw zijn boek voor Toverdranken erbij pakte. Het was een oud exemplaar die hij van Slughorn had geleend. 'Je moet het trouwens echt terug brengen.'
'Ik weet het, maar er staan gewoon zoveel dingen in,' bekende hij. 'Wie deze persoon ook mocht zijn, hij was ontzettend goed in het maken van toverdranken.'
'Je weet dat je nu eigenlijk aan het vals spelen bent, hé.' hielp ik hem eraan herinneren. Ik legde mijn boek Mijlstenen op de Weg der Bezweringen neer op tafel en keek even naar Harry die zich over het boek had heen gebogen.
'Heb je wel eens van de spreuk Sectumsempra gehoord?' vroeg Harry mij toen. Hij keek op van het boek en schoof het naar mij toe zodat ik kon meekijken.
'Eh, nee. Dat kun je beter aan Hermione vragen.' zei ik hem terwijl ik de bladzijde aandachtig bekeek. Op de bladzijde stond in een krullerig handschrift Sectumsempra: voor vijanden geschreven.
'Audrey, hier ben je!' Draco zijn opgewekte stem liet mij verschrikt omkijken.
'Oh, hey Draco.' probeerde ik de blonde jongen zo opgewekt mogelijk te begroeten. Helaas faalde dat, want ook Harry kon de ergernis in mijn stem horen.
'Kan ik even met je praten?' Het kwam er als een vraag uit, maar ik wist zelf dat het eerder een bevel was dan een vraag. Hij wierp een hooghartige blik op Harry en stak toen zijn hand naar mij uit.
'Tuurlijk.' mompelde ik vlug en pakte met tegenzin zijn hand aan. Draco hielp mij overeind en begon toen al mijn spullen bij elkaar te pakken om die vervolgens in mijn tas te stoppen. Hij overhandigde mij mijn schoudertas die ik met een dankbare glimlach van hem aannam.
'Zie ik je straks bij het avondmaal?' vroeg ik Harry. Hij knikte enkel naar mij en glimlachte toen warm, als teken dat het goed was. Hij boog zich toen weer over zijn boek heen, mij en Draco vergetend.
'Kom mee.' Draco pakte opnieuw mijn hand vast en trok mij vervolgens mee naar de uitgang van de bibliotheek.
'Waar gaan we heen?' Zijn greep om mijn hand was erg strak, waarschijnlijk zodat ik niet bij hem weg kon lopen, mocht ik mij nog bedenken, aangezien hij in het bijzijn van iedereen mij niet kon vast grijpen en dwingen met hem mee te gaan.
'Nergens speciaal. Wij gaan gewoon een rustig plekje opzoeken waar wij kunnen praten.' beantwoordde Draco mijn vraag.
'Waar wil je over praten?' vroeg ik hem argwanend terwijl we een groep Hufflepuffs passeerden. Er kon nu echt van alles uit zijn mond komen.
'Over de verdwijnkast. Wij moeten uitzoeken waar de andere is.'
'Het kasteel is reusachtig, hij kan overal staan,' zuchtte ik. 'Dit wordt niks, het gaat ons niet lukken die kast te vinden.'
'Oh zeker wel, ik weet namelijk-' maar verder kwam hij niet want hij werd abrupt onderbroken door Professor Snape die ons de weg belemmerde.
'Miss Mccloud,' zei de man met het zwarte vettige haar met een emotieloze toon. 'Ik moet nog wat dingen met u bespreken.'
Draco en ik wisselde een korte blik met elkaar. 'Ehm,' mompelde ik, niet zo goed wetend wat te zeggen.
'Het gaat over school.' voegde hij er aan toe. Ik knikte vlug bij die woorden.
'Natuurlijk.' mompelde ik en volgde toen Snape richting zijn kantoor in de kerkers, Draco achterlatend.
'Professor McGonagall heeft mij er op gewezen dat jij nog geen beroepskeuze hebt gemaakt.' zei Snape mij toen wij in zijn kantoor stonden. Hij nam plaats achter zijn bureau en gebaarde naar mij dat ik op de houten stoel plaats kon nemen.
'Ehm nee, dat kan wel kloppen,' zei ik hem. 'En ik moet eerlijk toegeven dat ik nog helemaal niet heb nagedacht over een beroep. In de Tovenaarswereld.'
'Professor McGonagall had ook al zo iets in gedachten en stelde voor om jou misschien als beroepskeuze Schouwer te geven.'
'Schouwer? Is dat niet het beroep waar Harry nu voor gaat?' vroeg ik Snape. 'Het bestrijden van duisteren activiteiten, niet waar?'
'Inderdaad,' Snape glimlachte kort. 'Erg ironisch, niet waar.'
Ik beet hard op mijn onderlip. Ik begreep precies wat hij bedoelde, en het voelde ergens ook verkeerd om nu als Schouwer te werk te gaan terwijl ik Voldemort aan het helpen was in zijn eigen strijd.
'Maar ik ben het volkomen eens met Professor McGonagall. Je hebt echter nog geen andere keus, dus dit lijkt mij momenteel de beste. En aangezien je cijfers er goed uitzien voor al je vakken ben ik er van overtuigd dat je dit makkelijk aan zou kunnen.'
Ik knikte enkel. 'Goed dan,' mompelde ik zacht. 'Ik wil zijn gezicht nu wel zien als hij te horen krijgt dat ik besloten heb als Schouwer verder te gaan in mijn opleiding.'
Snape glimlachte opnieuw en ook ik moest glimlachen. 'Ik weet zeker dat hij het idee net zo ironisch zal vinden als ik,' zei Snape mij. 'En dat hij hier zeker om zal kunnen lachen.'
'Lacht hij tenminste ook een keer om iets écht ironisch dan om iemand zijn dood.' Snape zijn glimlach veranderde in een goedkeurende grijns, en eigenlijk viel de man met het vettige haar nog reuzen mee. Misschien was hij wel mijn favoriete Dooddoener van allemaal.