𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

OO8 • Let me go...

'Jullie weten wat jullie te doen staat.' zei Voldemort mij en Draco die avond voor wij de volgende dag naar King's Cross Station vertrokken. Voldemort zijn blik vestigde zich op mij en ik kon enkel uitdagend terug kijken naar de man. Ik was niet bang voor hem, en dat zou ik ook nooit worden.
'Ik kan zien hoe jij steeds meer één van ons wordt,' glimlachte de man die zijn hand naar mij uitstak en die op mijn wang plaatste. Ruw sloeg ik die van mij af en staarde hem woedend aan. 'Je ogen verraden alles.'
Ik wilde Voldemort tegen spreken, maar voelde de moed in mijn schoenen zakken bij zijn laatste woorden. Hij had gelijk. De kleurverandering in mijn ogen verried dat ik van binnen mij steeds meer tot de duisternis keerde.
Voldemort draaide zich van ons weg zodat hij nu met zijn rug naar ons toe stond. 'Wees verstandiger dan je moeder was kind,' Zijn kille stem bezorgde mij rillingen. 'Je wilt toch niet dat je ouders dadelijk voor niets zijn gestorven?'
Draco, die naast mij stond, pakte mijn rechter hand voorzichtig vast en kneep er zachtjes in. Verbaasd keek ik om naar de blonde jongen die zwakjes naar mij glimlachte.
'En Draco,' Ik voelde hoe Draco schrok bij het horen van zijn naam. 'Jij durft te beweren dat jij niet van haar houd?' Voldemort draaide zich om en vestigde zijn blik op onze handen.
Draco liet mijn hand vlug los en keek Voldemort met een ondoorgrondelijk blik aan. Voldemort keek de jongen terug aan en ik merkte hoe de twee elkaar iets duidelijk probeerden te maken.
Iets wat wantrouwig deed ik een kleine stap bij Draco vandaan. De blonde jongen merkte dit en scheurde vrijwel direct zijn blik los van Voldemort die nu geheimzinnig lachte. Wat was hier toch gaande?

'Heb je alles al ingepakt?' vroeg Draco mij. Hij leunde nonchalant tegen de deurpost van mijn tijdelijke kamer en bestudeerde mijn bewegingen terwijl ik met moeite mijn hutkoffer dicht kreeg.
'Ja,' beantwoordde ik zijn vraag en stond toen weer recht op waarnaar ik mijn rug even strekte. 'Jij?'
'Ja zeker,' Draco duwde zich van de deurpost af en kwam toen verder de kamer ingelopen. 'Heb je Venture al gevonden?'
'Ja, ze ligt onder het bed,' Ik ontweek Draco zijn blik zoveel mogelijk terwijl ik tegen hem sprak. 'Hoe laat vertrekken wij morgen?'
'Audrey, kijk mij eens aan,' negeerde Draco mijn vraag en met tegenzin gaf ik aan hem toe. Ik keek op in zijn storm grijze ogen die na al zijn daden nog steeds zo ontzettend mooi waren. Ik merkte nu pas op hoe vermoeid Draco er wel niet uitzag. 'Je ogen zijn nog steeds grijs.'
Ik knikte enkel. 'Ik weet het.'
'We moeten daar echt iets aan doen, want als we dadelijk op Hogwarts zijn dan wordt het zeker weten opgemerkt. Vooral door Dumbledore.' Zijn stem klonk heel beheerst, maar ik kon zijn paniek door mijn aderen voelen stromen. Met gemak sloot ik zijn emoties buiten. Ik had nu echt geen zin om te moeten voelen wat Draco voelde.
Draco zijn gezicht stond gespannen en ik kon zien dat hij diep aan het nadenken was. 'Er moet toch iets zijn om de kleur van je ogen weer terug te krijgen.'
Ik beet hard op mijn onderlip en keek toen naar de grond onder mijn voeten. Ik had echt geen idee hoe, maar Draco had gelijk. Als ik mijn peetouders veilig wilde hebben mocht er niets fout gaan. En de eerste fout zou al bij mijn ogen kunnen beginnen als ik ze niet snel terug kreeg in hun oude kleur.
'Ik denk dat het met de duisternis te maken heeft,' mompelde Draco toen na een lange stilte. 'Je hebt ze niet onder controle.'
Ik wist maar al te goed wat Draco bedoelde. Ik had ze namelijk inderdaad niet onder controle. Ik liet ze steeds meer toe en dat had als gevolg dat ik mijzelf verloor aan de duisternis.
'Je moet ze zoveel mogelijk buitensluiten,' zei Draco mij. 'Je moet niet aan ze toegeven.'
'Maar dat is juist wat Voldemort wilt!' De woorden waren er al uit voor ik er erg in had, maar het was de waarheid. Waarom moest ik ze nu buitensluiten als Voldemort juist wilde dat ik ze dicht bij me hield.
'Ja, maar niet nu. Nu moeten wij ons met andere dingen bezig houden. Je moet ze buiten sluiten, Audrey. Anders mislukt onze missie,' Ondanks dat ik zijn emoties had afgesloten, kon ik toch de paniek en angst in zijn ogen zien. 'Ze zijn nu hier, niet waar?'
Ik knikte enkel. Ze lieten zich niet zien en ik hoorde ze niet, maar ik kon hun aanwezigheid voelen.
'Sluit ze buiten,' Draco pakte mij bij mijn beide schouders beet en keek mij doordringend aan. 'Je kunt dit.'
'Maar ik weet niet hoe.' zuchtte ik en staarde hem hopeloos in de ogen aan.
'Begin maar eerst bij het stoppen met jezelf de schuld te geven,' zei Draco mij terwijl hij mij diep in de ogen keek. 'Het is niet jouw schuld dat dit alles is gebeurt, maar die van mij.'
'Nee, ik was de gene die jou vertrouwde.' sprak ik hem tegen. Dit had geen zin.
'Maar ik was de gene die op jouw emoties inspeelde,' Draco zijn blik hield die van mij stevig vast, dus weg kijken kon niet. 'Dumbledore zei je inderdaad niemand te vertrouwen, op hem en Potter na. Maar jij kunt er niets aan doen dat ik mij voordeed als iemand die jij kon vertrouwen. Jij had iemand nodig. Iemand anders naast Potter. Het is niet jouw schuld.'
En ergens begon ik de blonde jongen te geloven. Het was misschien mijn eigen schuld dat ik hem vertrouwde, maar ik had hem nodig. Ik kon er niets aan doen dat mijn gevoelens de blonde jongen vertrouwde. Die fout was gedaan, het was gebeurd. Ik moest mij nu focussen op andere dingen en dat kon alleen als ik het verleden los liet. Ik kon mijn fouten heel misschien nog herstellen, maar dan moest ik mijn schuldgevoelens zien te verliezen.
'Ik geloof je.' zei ik Draco zacht en er verscheen plots een brede glimlach rond zijn lippen.
'Je ogen,' mompelde hij ongelovig. 'Ze worden weer blauw!' En bij die woorden rukte ik mij los uit zijn greep en rende ik naar de dichtstbijzijnde spiegel om te kijken of de blonde jongen inderdaad de waarheid sprak. En tot mijn opluchting deed hij dat. Mijn ogen waren inderdaad weer blauw aan het worden. Ze waren nu nog minder fel dan voorheen en leken meer een ijsblauw dan mijn natuurlijke oceaanblauw, maar ze waren blauw.