𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

Proloog

WRITER'S NOTE:

Dit verhaal kan schrijffouten bevatten, aangezien het verhaal al een aantal jaren oud is en ik vrij jong was toen ik het begon te schrijven. Ik heb nog geen tijd gehad de meeste fouten er uit te halen, maar mochten jullie deze tegen komen, feel free to let me know! (en ja ik weet het, soms staan er fouten tussen waarvan ik nu zelf ook denk, "jezus, hoe dan")

~~~

Dit is het tweede boek van de You're Not Sorry trilogie. Laat mij weten wat jullie ervan vinden en ik hoop dat jullie er net zoveel van zullen geniet het te lezen als ik er evan genoten heb het te schrijven!

-------------------------------------------------------------------------------

Dear stranger,

De laatste keer dat ik je heb geschreven was mijn leven nog zo onduidelijk. Al mijn vragen waren toen nog onbeantwoord, en hoe vreselijk ik dat toen nog vond, nu baal ik van alle antwoorden. Nu hoop ik vurig dat ik nooit antwoord had gekregen op mijn vragen. Dat die ene vervloekte brief van Hogwarts nooit was aangekomen. Dat ik normaal was en niet wat ik nu ben.
Veel dingen zijn veranderd. Niet alleen mijn vragen zijn nu beantwoord, maar mijn manier van kijken op het leven is veranderd. Ik vrees elke dag voor mijn toekomst, want wanneer ik in mijn eigen toekomst probeer te kijken, blijft alles zwart. Mijn toekomst is enkel een waas van lege duisternis. Ik heb geen toekomst. En de gene waar ik zo veel van hield en die ik zo vertrouwde, was daar de oorzaak van.

Ik heb niet alleen mijzelf en mijn geliefden in gevaar gebracht door niet te luisteren naar de Dumbledore, maar ook de hele wereld. Wij zijn allemaal verdoemd. De strijd is verloren. Voldemort heeft gewonnen. En er is niets meer dat ik kan doen. Ik kan enkel toe kijken hoe de slachtoffers vallen en hun bloed aan mijn handen zal blijven kleven. Ik kan enkel mijn fouten in de ogen kijken en de pijn mij van binnen laten verwoesten, want deze fout zal ik mijzelf nooit kunnen vergeven voor hoe lang ik nog zal mogen leven. En ik hoop ergens heel diep van binnen dat mijn dagen geteld zijn en mijn einde snel zal naderen.

Zoals de dagen voorbij gaan voel ik hoe de demonen bezit van mij nemen. De duisternis bekruipt mij langzaam en stilletjes. Niemand heeft het in de gaten, zelfs ik zelf niet. Maar mijn ogen verraden alles. De leegte in mijn ogen zeggen de mensen om mij heen genoeg. Ik begin één van hen te worden. Of ik het nou wil of niet. Ik ben te lang in de duisternis, dus bekom ik de duisternis het zelf.

De demonen om mij heen zuigen mij in het diepe gat waar zij zich zelf in bevinden. En ik heb niemand meer om mij daar weg te houden. Want de gene waar ik zo veel van hield en die ik zo vertrouwde, die is de hoofdoorzaak van mijn leegte. Zijn verraad zorgt ervoor dat ik de pijn niet meer wil voelen. Zijn harteloosheid zorgt ervoor dat ik de duisternis niet kan ontkomen. Zijn aanwezigheid jaagt mij langzaam het duistere gat in. De kant waarvoor ik was gewaarschuwd. De kant waarvoor ik mijzelf moest behoeden. Want Joost mag weten wat ik allemaal wel niet zal doen wanneer de duisternis volledig bezit van mij nam.

Elke dag graven de schuldgevoelens zich dieper en dieper in mijn hart. Een diep en onherstelbaar gat begint langzaam te ontstaan op de plek waar mijn hart hoort te zitten. Ik ben niets beter dan de dooddoeners om mij heen. Ik vrees zelfs dat ik nog slechter aan het worden ben. Want ik heb mijn oude zelf volledig verloren, en er is niets meer dat ik kan doen om die terug te vinden in deze volledige duisternis.

En zo zullen niet alleen mijn dagen geteld zijn, maar ook die van vele anderen. En dat door mijn stomme fout. En ik durf haast te wedden dat jij mij nu net zoveel veracht als ik mijzelf.

Much love,

Audrey