O71 • Let me go...

1.2K 49 7
                                    

'Ik heb jullie allen hier bijeen groepen omdat ik slecht nieuws heb dat ik graag met jullie willen delen,' begon Voldemort die aan het hoofd van de grote tafel stond. Hij staarde ons een voor een aan met zijn slangachtige ogen. Zijn blik bleef kort op de mijne hangen.

Ik slikte kort en probeerde met moeite mijn blik niet van hem af te wenden. Ik voelde Draco zijn angst door mijn aderen stromen, net als die van de andere aanwezigen.

'Sinds onze laatste aanval tijdens de Weasley bruiloft, zijn wij het spoor van Harry Potter verloren geraakt en tot op heden heeft nog niemand van jullie hem kunnen vinden,' ging Voldemort zijn verhaal verder. Ik slikte kort, wetend welke wending dit onderwerp zou gaan krijgen. 'En ondanks Audrey haar fantastische gaven, is zij tot op heden nog van geen enkel nut geweest.'

Ik voelde Draco naast mij verschuiven op zijn stoel, gevolgd door zijn hand die hard in de mijne kneep die op mijn schoot lag.

'Ik zei u toch dat wij haar gelijk hadden moeten doden.' siste Bellatrix die mij een vuile blik wierp vanaf de andere kant van de tafel. 'Zij kan ons alleen maar tot last zij-'

Voldemort stak zijn hand naar haar op en Bellatrix stopte abrupt met praten. 'Ik heb misschien een andere manier gevonden waarbij wij Audrey zouden kunnen overhalen ons toch nog te helpen,' ging Voldemort verder, de ondertoon in zijn stem plots een heel stuk minder aangenaam. 'Iets wat haar op andere gedachten zal brengen. Severus!'

De deuren van de eetzaal zwaaiden open, gevolgd door Snape die met een strak gezicht naar binnen gelopen kwam. Ik wilde mijn mond openen om iets te zeggen maar zag toen pas de gedaante die achter de donkerharige man aanzweefde.

Het levenloze lichaam van een jongen zweefde langzaam achter Snape aan verder de ruimte in. Zijn armen en benen hingen slap langs zijn lichaam en zijn hoofd was naar achteren gekanteld, zijn gehavende gezicht ons van ondersteboven aanstarend.

Ik hapte naar adem en sloeg mijn handen voor mijn mond toen mijn blik de bruine ogen van Jason ontmoette.

'Nee!' Zonder erbij na te denken sprong ik op van mijn plek en wilde ik mij op de jongen afstormen, maar Draco hield mij vlug tegen.

'Dit, mijn trouwe vrienden, is Jason Williams,' ging Voldemort rustig verder alsof er niets aan de hand was. Ik kon mijn blik geen seconden van het dode lichaam van mijn beste vriend afwenden, mijn lichaam volledig verdoofd. Tranen waren al over mijn wangen gaan rollen.

'Of naja, was Jason Williams.'

Er knapte iets in mij en met een ruk draaide ik mij naar Voldemort om die mij nu grijnzend aanstaarde.

'Jij,' Mijn ademhaling raakte onregelmatig en mijn handen begonnen te trillen van woedde. 'Zal hier zoveel spijt van krijgen!'

Het licht om ons heen begon hard en onregelmatig te flikkeren tot alle lampen een voor een uit elkaar klapten. Verscheidenen slaakten een kreet van schrik en doken weg voor de scherven. De deuren begonnen hard te klapperen en Voldemort kon mij enkel grijzend aan blijven staren, alsof het effect van mijn woedde juist iets was dat hij wilde.

Bellatrix sprong op van haar stoel en slechts een seconde later schoot deze door de ruimte en barstte die uit een tegen de muur.

'De duisternis heeft meer controle over jou dan je zelf ook maar door hebt,' ging Voldemort rustig verder terwijl hij de situatie rustig in zich op nam.

'Denk je nu echt dat ik je ook maar met iets zal helpen?!' beet ik hem toe terwijl ik mijn handen tot vuisten balde. De glazen die op tafel stonden schoten omhoog naar het plafond en spatten uit een.

'Audey!' Draco pakte mij opnieuw beet maar liet mij direct weer los toen zijn handen mijn huid raakten. Ik had hem ongetwijfeld verbrand maar ik kon door de woedde haast niet meer normaal nadenken. Ik kon alleen nog maar nadenken over het feit dat ik iedereen in deze kamer dood wilde hebben. Iedereen in deze kamer wilde laten boeten voor wat ze Jason hadden aangedaan...

'Misschien dat dit je op andere gedachten zal brengen.'

De deuren zwaaiden opnieuw open en ditmaal kwamen er twee Dooddoeners doorheen gestapt met een jongen in hun midden. Aiden.

Zijn bruine haren hingen futloos langs zijn gezicht en zijn blauwe ogen staarden vermoeid voor zich uit. Toen zijn blik de mijne ving schoot zijn hoofd verrast omhoog. 'Audrey?'

'Nee,' snikte ik terwijl mijn ogen zich opnieuw met tranen vulden en de woedde langzaam weg ebde. 'Niet jij ook.'

Ik wilde naar hem toe rennen maar ik kreeg geen beweging in mijn benen. Ik probeerde mijn armen te tillen maar ook deze bleven als vastgenageld langs mijn lichaam hangen. Ik was behekst!

Aiden zijn blik gleed verder door de ruimte en bleef toen hangen op het levenloze lichaam van zijn broer dat nog steeds in het midden van de ruimte hing.

'Nee, dat kan niet,' fluisterde hij ongelovig terwijl hij met grote ogen naar de dode jongen bleef staren. Zijn blauwe ogen vulden zich met tranen en de pijn begon langzaam op te wellen toen hij zich besefte dat het werkelijk waar zijn broer was die daar dood in de kamer hing. 'Zeg me dat het niet waar is!'

Zijn pijn sloeg als een bom bij mij in en het was haast onmogelijk om deze uit te sluiten. En ergens wilde ik dat ook niet. Ik verdiende het om zijn pijn te voelen.

'Aiden,' snikte ik. 'Het spijt me zo.'

Het was alsof hij mijn woorden niet leek te horen want hij probeerde zich met alle kracht in hem los te rukken uit de greep van de Dooddoeners. Dit was echter tevergeefs want zij waren natuurlijk veel sterker dan hij was. 'Laat me los!' schreeuwde hij. 'Wat hebben jullie met hem gedaan!'

Tranen rolden over mijn wangen en ik kneep mijn ogen dicht terwijl ik nog een snik probeerde te onderdrukken.

'Monsters!' schreeuwde de jongen terwijl hij langzaam weer de ruimte uit gesleurd werd. 'Jullie zijn allemaal monsters!' De deuren sloegen weer dicht en het bleef heel lang stil in de ruimte.

'Ik vraag het je nog een keer, en denk goed na over het antwoord dat je nu zult gaan geven,' klonk Voldemort zijn stem nu heel dichtbij en een rilling trok zich over mijn rug. 'Waar is Harry Potter?'

---------------------------------------------------

Ongetwijfeld niet het beste hoofdstuk dat ik heb geschreven, maar het heeft mij flink wat moeite gekost om de inspiratie voor dit verhaal te vinden en opnieuw in de flow ervan te raken. Ook heb ik een erg lange tijd niet meer geschreven en ook daar moest ik weer even in zien te komen.
Maaarrr... na iets wat een oneindigheid geduurd lijkt te hebben, heb ik dan eindelijk weer een hoofdstuk voor jullie! En natuurlijk moet ik er ook nog even bij vermelden dat jullie ontzettend lief zijn voor het nog steeds lezen en volgen van dit verhaal <3

𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu