𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O61 • Let me go...

'Weet je zeker dat het de Astronomietoren was?' vroeg Harry mij buiten adem toen wij de wenteltrap op renden.

'Heel zeker!' zei ik de jongen terwijl ik voor hem uit naar de top sprintte. Eenmaal boven gekomen haalde ik even kort diep adem en keek toen de toren rond. Dumbledore, die bij het balkon stond, draaide zich naar ons om en staarde ons beide vragend aan.

'Ah, jullie hebben mij gevonden,' zei de oude tovenaar met een warme glimlach rond zijn lippen. 'Ik neem aan dat je professor Snape en mij hebt gezien in jouw visioen?'

Ik knikte enkel. 'Professor, excuses voor mijn brutale vraag, maar wat had dat te beteken?' vroeg ik Dumbledore, doelend op het gesprek tussen hem en Snape.

De oude tovenaar wuifde het weg met zijn hand. 'Dat is nu niet belangrijk,' Hij stapte bij het balkon vandaan en plaatste zijn handen achter zijn rug. Hij vestigde zijn blik op Harry. 'Soms vergeet ik hoeveel je bent gegroeid en zie ik nog steeds die kleine jongen van de bezemkast voor mij.'

Ik hoorde de jongen hoorbaar slikken. 'Nou u ziet er anders nog steeds het zelfde uit, professor.'

De oude man lachte. 'Precies wat jouw moeder gezegd zou hebben.'

Een kleine glimlach sierde mijn gezicht en ik keek even naar mijn voeten, mij een beetje ongemakkelijk voelend door het moment dat Dumbledore en Harry nu samen deelden, maar ik geen deel aan kon nemen.

'En jij, Audrey,' Ik keek op van mijn voeten en staarde de man aan. 'Jij bent al zo ver gekomen met je krachten en hebt ze zo snel weten te ontwikkelen,' Dumbledore stopte even met praten terwijl hij mij in zich op nam. 'Je ouders zouden trots op je zijn.'

Ik slikte de brok in mijn keel weg en probeerde met moeite mijn tranen binnen te houden. Het schuldgevoel binnen in mij was nu zo groot dat ik moeite moest doen de woorden die ik zo graag wilde uit spreken, binnen te houden.

'Goed, vergeef mijn zoetheid,' mompelde Dumbledore toen waarnaar hij zijn handen weer van achter zijn rug haalde en ons beide één voor één aankeek. 'Het komt goed uit dat jullie hier beiden nu zijn, aangezien ik jullie hulp ergens nodig bij zal hebben.'

Ik wisselde een korte blik uit met Harry die blijkbaar ook van niets leek te weten. 'Wat is het dat u van ons nodig heeft, professor?'

'Ik ga jullie ergens mee naar toe nemen, een plek waar mogelijk één van de andere vijf Gruzielementen zou kunnen liggen,' begon Dumbledore die zijn beide armen naar ons uit stak. Onzeker pakten Harry en ik ieder een arm aan van de oude man. 'De plek waar wij heen zullen gaan is extreem gevaarlijk en dus moeten jullie mij allebei één ding beloven, en dat is om ieder bevel dat ik jullie geef, wat het dan ook mag zijn, te gehoorzamen.'

Dumbledore zijn ijsblauwe ogen keken mij doordringend aan en ik knikte enkel naar de man. 'Als ik jullie vertel je te verstoppen, dan verstoppen jullie je. Als ik jullie vertel te rennen, dan rennen jullie. Als ik jullie vertel mij achter te laten en jezelf te redden, dan doen jullie dat ook. Is dat duidelijk?'

Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek even kort naar Harry en knikte naar hem.

'Duidelijk, professor.'

Dumbledore rechtte zijn rug en keek toen even kort naar de schemerende lucht. 'Goed, houd jullie adem in.'

'Ik dacht dat het onmogelijk was om te Verdwijnselen binnen Hogwarts.' mompelde ik met gefronste voorhoofd.

Dumbledore keek even naar mij om en glimlachte flauwtjes. 'Het heeft zo zijn voordelen om het Hoofd van de school te zijn.' En met die woorden voelde ik een harde ruk vanachter mijn navel komen, gevolgd door de kamer die begon te draaien.