𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O55 • Let me go...

Weken gingen voorbij en voor ik het wist zaten wij alweer in februari. De sneeuw was langzaam aan weer weg getrokken en af en toe brak de zon eindelijk weer eens door. Het was nog verre van lente, want de bomen waren nog kaal en de wind koud, maar je kon de bloei van nieuw leven weer zien aankomen.

Draco nam mij niet meer mee naar de kamer van Hoge Nood omdat hij had besloten de kast zelf verder te repareren. Ik had hier vrede mee gesloten want ik had het namelijk veel te druk met Dumbledore en Harry die druk op mij aan het uit oefenen waren over de gruzielementen en waarom ik maar geen vooruitgang leek te boeken.

Dan had ik al mijn gaven nog niet onder controle, op het aanvoelen en uitsluiten van andermans zijn emoties na, en had ik de duisternis al in geen tijden meer gezien, kon ik de aanwezigheid ervan wel sterk voelen. Het merkteken op mijn arm zorgde ervoor dat de duisternis ernaar toe werd getrokken, en ook al toonden zij zich nu niet meer, kon ik ze net als een ijskoude winter wind langs mijn huid voelen strijken.

'Goede morgen,' begroette Ron mij opgewekt toen ik de Grote Zaal binnen gelopen kwam, verzonken in mijn eigen gedachten. Hij was naast mij komen lopen zonder dat ik het door had gehad en pakte mijn arm vast, wat ervoor zorgde dat ik met een klap uit mijn gedachten werd gehaald.

'Ron,' begroette ik de roodharige jongen met een glimlach. 'Waar zijn Harry en Hermione?' Ik keek om mij heen maar zag ze niet.

'Die zijn denk ik later. Toen ik de leerlingenkamer binnen stapte zag ik ze niet zitten, dus ben ik maar vast hierheen gelopen, ik had namelijk veel te veel trek om ook nog maar een seconde langer te wachten.' En dus zonder pardon trok Ron mij naast zich aan de Gryffindor tafel en begon hij direct met het vol te laden van zijn bord, die altijd veel te klein was voor de hoeveelheid eten die hij erop wilde dumpen.

'Ik snap nog steeds niet hoe jij zoveel kunt eten, zo vroeg op de dag.' lachte ik zacht terwijl ik mijn hoofd schudde. Ik begon zelf ook met het opscheppen van eten, maar uiteraard drie kwart minder dan Ron.

Ik wierp kort een blik op de Slytherin tafel waar ik het bekende sneeuw blonde hoofd van Draco er tussenuit zag steken. Onze blikken kruisten. Hij glimlachte, en ik glimlachte terug.

'Hadden wij trouwens geen huiswerk opgekregen voor Toverdranken?' vroeg ik Ron toen ik mij besefte dat onze eerste les voor vandaag Toverdranken was.

Hij stopte halverwege met eten en keek mij met grote ogen aan, het eten dat in zijn mond zat nog half uitstekend. 'Hje hebj genijk.' Stukken ontbijt vlogen over de tafel en ik was spontaan mijn eetlust verloren.

'Ron, alsjeblieft.' klonk Hermione haar stem vanachter mij terwijl zij samen met Harry was komen aanlopen. Ze hielt halt voor de tafel en keek hem afkeurend aan.

'Nou, ik heb geen trek meer,'  mompelde Harry die even zijn blik op mij liet rusten en kort naar mij glimlachte ter begroeting. 'Wie loopt er vast mee richting het Toverdranken lokaal?' 

Zonder iets te zeggen duwde ik mijn half volle bord van mij af en stond ik op waarnaar ik naast de donkerharige jongen ging staan.

'Ik blijf nog wel even, gaan jullie maar vast.' zei Hermione die op mijn plek ging zitten en opnieuw een afkeurende blik op Ron wierp die zonder enige vorm van schaamte gewoon door was gaan eten.

'Wat ben je toch ook een zwijn.' hoorde ik Hermione nog zeggen voordat Harry en ik richting de uitgang van de Grote Zaal liepen.

Terwijl wij door de gangen van Hogwarts liepen, richting het Toverdranken lokaal, bleef het van beide kanten voor een lange tijd stil. Het was Harry die echter de stilte verbrak.

'Ik heb nog steeds geen idee wat de andere vijf gruzielementen zouden kunnen zijn,' fluisterde Harry zacht. 'Audrey, zeg mij alsjeblieft dat je enige progressie hebt weten te maken. Ik merk dat je mij ontloopt, net als het onderwerp.'

Ik zuchtte diep en keek de jongen spijtig aan. De glazen van zijn bril waren vies en ik stopte met lopen waardoor hij mijn voorbeeld volgde. 'Harry, het spijt mij, maar het gaat nu eenmaal niet zo gemakkelijk,' zei ik beschaamd, wetend dat dit niet het geval was. 

Oké, dan was het inderdaad niet gemakkelijk om te achterhalen in Voldemort zijn herinneringen wat deze gruzielementen konden zijn en waar deze waren, maar het feit dat het merkteken ervoor zorgde dat Voldemort het ook nog eens kon voelen, zorgde dat ik überhaupt nog niet eens een poging had gedaan.

Hij zuchtte diep. 'Ik weet het, ik wil gewoon graag dat dit werkt,' zei hij toen en staarde bedenkelijk voor zich uit door de lege gang. 'Ik wil gewoon dat deze gruzielementen de oplossing zijn voor Voldemort zijn sterfelijkheid, zodat de wereld eindelijk van hem af is. Het gevaar dat Voldemort met zich mee brengt groeit met de dag, en ik vrees dat het niet lang meer zal gaan duren voor de eerste aanvallen plaats zullen gaan vinden.' 

Harry zijn woorden deden mij rillen en ik kon plots de aanwezigheid van de duisternis weer om mij heen voelen wervelen, ditmaal dwingender. Als een ijskoude vlaag voelde ik de woorden langs mijn gezicht strijken, alsof deze slechts enkele centimeters bij mij vandaan was. 'Hij zal heersen. Hij zal vernietigen. Hij zal zegen vieren.' 

Toen ik weer naar Harry keek zag ik pas de gedaante achter hem staan die net nog in mijn oor had gefluisterd.

Daar waar hij stond was de lucht om hem heen donkerder geworden, zijn verschijning al het licht van zich afstotend. Zijn gezicht was grauw en grijs, vol met putten en op sommige plekken liet de huid los. Zijn zwarte ogen staarden mij zielloos aan en zijn mond was vertrokken in een angstaanjagende grijns. De doodsoorzaak van de jongen was niet te missen.

Een groot gapend gat zat op de plek waar zijn hart had moeten zitten. Het was zwart en vol met donker en rottend vlees waarvan de geur mij bijna deed kokhalzen. Het bloed dat op zijn witte t-shirt zat was voornamelijk opgedroogd, maar op sommige plekken nog vers, alsof het gat in zijn borst steeds opnieuw weer was gaan bloeden.

'Audrey, wat is er?' Harry, die had gemerkt dat ik te lang stil bleef, staarde mij bezorgd aan.

Ik scheurde mijn blik los van de dode jongen achter hem en glimlachte flauwtjes naar Harry. 'Niets,' wuifde ik het vlug weg, proberend mijn stem niet te laten trillen van angst. 'Laten wij maar gewoon richting het lokaal lopen.' Zonder nog iets te zeggen stapte ik vlug door, de twee jongens passerend. 

'Hij zal zegen vieren.' 

----------------------------------------------

Eindelijk! Na een lange tijd van niets meer te hebben gepost, is hier dan weer het eerste hoofdstuk! 

Sommigen van jullie zullen waarschijnlijk gedacht hebben dat ik nooit meer aan dit verhaal verder zou gaan, maar zo lang deze niet op afgerond/offline staat, is er nog hoop! Ik moet en zal dit verhaal afronden, omdat ik het al jaren heb en er in het begin zo dol op ben geweest, en omdat er ook nog een derde deel is waar ik heeeeel graag aan wil gaan beginnen(ik ben namelijk ontzettend verliefd geworden op het verhaallijn van het derde deel!!!).

Omdat ik nu wat meer structuur en rust heb in mijn leven, en ook meer tijd heb weten te vinden om weer eens wat boeken te kunnen lezen, heb ik nu eindelijk ook weer wat inspiratie kunnen vinden om aan mijn verhalen verder te kunnen gaan schrijven.

Misschien dat dit hoofdstuk nog niet helemaal lekker weg leest(excuses hiervoor!), maar ik moet even mijn draai in dit verhaal weer kunnen vinden.

Ook wil ik jullie nog heel erg bedanken voor alle lieve reacties die ik steeds voorbij zie komen. Jullie zijn fantastisch! <3 

P.S. Excuses voor mogelijke spelfouten, ik heb nog niet de tijd genomen het hoofdstuk grondig door te lezen, maar ik moest het gewoon posten, aangezien jullie al veel te lang hebben zitten wachten!