O79 • Let me go...

854 28 7
                                    

Alles voor mijn ogen was een waas geworden en ik was mij niet meer bewust van het feit dat om ons heen een vreselijke oorlog gaande was. Ik kon mij enkel en alleen richten op de weerwolf voor mij wiens levenloze gezicht ik nog steeds in mijn handen hield. Deze dat vol met blaren en verschroeide huid die zwart was gaan kleuren. Ik kon niet stoppen met naar het dode gezicht van Fenrir staren, een dooddoener die ik zo intens had gehaat.

Ik voelde plots hoe twee sterke armen zich om mij heen sloegen en mij terug trokken bij de dode weerwolf vandaan. Toen ik opkeek zag ik als eerste de geschokten blikken van Ginny en mevrouw Weasley die mij met grote ogen aanstaarden, niet zo goed wetend wat zij zo juist hadden gezien. Ginny haar ogen haakten zich in de mijne en ik meende iets van afschuw in haar blik te zien, ondanks dat ik zojuist haar leven had gered. 

Ik werd plots omgedraaid en keek toen recht in het gezicht van de persoon die zijn armen nog om mij heen had en zijn grijzen ogen staarden mij doordringend aan. Ik hapte naar adem.

"Draco-" De jongen onderbrak mij echter door mij vlug mee te trekken tussen de vechtende menigte door, dieper het kasteel in.

"Je moet oppassen met het gebruiken van je krachten," zei de sneeuwblonde jongen mij onder het lopen. "Dat merkteken zorgt ervoor dat je krachten een duistere ondertoon hebben gekregen." 

Ik kon enkel naar de jongen zijn achterhoofd staren, mij niet zo goed beseffend dat Draco hier echt was. 

"H-heb ik hem echt-" Ik kon de rest van mijn zin niet meer afmaken want ik voelde hoe een brok in mijn keel ontstond toen de herinnering van Ginny haar afschuw weer naar boven kwam. Draco stopte met lopen en keek mij nu aan, zijn blik zacht.

Hij knikte enkel en nam mij toen opnieuw in zijn armen waarnaar hij zachtjes met zijn vingers door mijn haren streek. Ik zuchtte diep en verborg mijn gezicht in zijn schouder, mij overgevend aan het feit hoe vertrouwd het voelde om weer in Draco zijn armen te zijn. Ik wilde op dit moment zo graag huilen, maar de oorlog die nu gaande was weerhield mij daarvan. Ik kon niet nu al uit elkaar vallen. Het gevecht was nog maar net begonnen...

"Kom," zei Draco toen waarnaar hij mijn hand weer beet pakte en mij voorzichtig mee trok. "We moeten je zo veel mogelijk uit de buurt van Voldemort houden. Daardoor wordt de duisternis alleen maar sterker." 

Ik gaf geen antwoord en liet de jongen mij blindelings leiden door het kasteel. Mijn gedachten dwaalden weer naar de weerwolf zijn pijnlijke kreten en zijn gezicht die voor mijn ogen wegschroeiee. Ik durfde haast niet te geloven dat ik dat echt had gedaan, maar de herinnering aan Ginny haar afschuw was maar al te echt en ik voelde mijn hart steeds zwaarder wegen.

"Audrey?" Draco zijn stem bracht mij weer terug naar de realiteit en toen ik opkeek merkte ik pas dat wij in de Kamer van Hoge Nood waren.

"Wacht-" mompelde ik verward terwijl ik de reusachtige stapels spullen om ons heen in mij omnam. "Wat doen wij hier?" 

Maar mijn vraag werd echter al snel beantwoord door stemmen die maar al te bekend klonken. 

"Geef ons de diadeem, Potter!" klonk Crabbe zijn dreigende stem door de ruimte. 

"Je bent helemaal alleen, niemand komt je helpen!" klonk een tweede stem die herkende als die van Goyle.

Ik wilde naar de stemmen toe rennen maar Draco weerhield mij daarvan door mij plots van achter beet te pakken en zijn toverstok dreigend in mijn hals te drukken. 

"Draco- wat doe je?!" mompelde ik gepikeerd terwijl ik mij uit zijn greep probeerde los te wurmen. 

"Stil!" siste hij in mijn oor terwijl hij mij hardhandig naar voren duwde tot wij de drie personen in het zicht kregen. 

𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu