𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O23 • Let me go...

Aiden en ik waren onderweg naar de Grote Zaal voor het avondmaal en sinds Draco zijn bekentenis had hij nog geen woord tegen mij gezegd. Terwijl ik zenuwachtig aan mijn blouse frunnikte, probeerde ik Aiden zijn emoties zo veel mogelijk buiten te sluiten. Helaas was de teleurstelling en woedde al door mijn aderen gaan stromen, en ik voelde mij rot.
'Aiden,' fluisterde ik zachtjes. 'hij is echt niet zo'n slecht persoon als je denkt.'
'Audrey, hoe kon je?!' Eindelijk kwamen dan zijn eerste woorden er uit. 'Je kunt zoveel beter krijgen. Waarom in hemelsnaam die gladjanus van een Malfoy?!' Ah fijn, hij ging Draco nu ook al bij zijn familienaam noemen.
Ik zuchtte en keek hem niet aan. 'Dat was vorig jaar.'
'Verdomme, ik walg nu gewoon omdat hij je heeft aangeraakt!' Ik beet hard op mijn onderlip om de tranen te kunnen verbijten.
'Het spijt me zo, Aiden.' Een snik verliet mijn mond. Het was mij niet gelukt om zijn emoties buiten te houden, en de teleurstelling die hij nu voelde was pijnlijk.
'Oh nee, ik bedoelde het helemaal niet om je een slecht gevoel te geven!' verontschuldigde hij zichzelf direct toen de eerste tranen al over mijn wangen begonnen te stromen. Eigenlijk hadden de tranen niets met zijn woorden te maken, maar gewoon om het feit dat het de waarheid was. Ik was stom om te denken dat Draco echt van mij gehouden had, en nu zat ik in grote problemen, maar dat kon ik Aiden natuurlijk niet vertellen.
'Kom hier.' mompelde hij liefdevol waarnaar hij mij bij mijn handen nam en naar het eerste de beste bankje toe trok die in de gang stond. Hij nam plaats en trok mij boven op zijn schoot, waarnaar hij zijn armen stevig om mij heen sloeg en een kus op mijn wang drukte. 'Het spijt me, zo bedoelde ik het niet. Ik haat het gewoon dat hij zo'n patser is.'
Ik glimlachte echter om zijn lieve troostende woorden en nestelde mij nog iets dichter tegen mijn beste vriend aan. 'Het is al goed, Aiden.' Ik keek hem even aan waarnaar ik ook een kus op zijn wang plaatste. 'Je bedoelde het goed.'
Hij begon mijn tranen weg te vegen en trok mij toen weer overeind. 'Kom, laten we maar wat gaan eten.' glimlachte hij naar mij en pakte toen mijn hand vast waarnaar we samen richting de Grote Zaal liepen. Ditmaal in een fijne stilte.
Aangekomen in de Grote Zaal keek ik direct zoekend om mij heen. Ik zag Harry, Ron en Hermione aan de Gryffindor tafel zitten en naast Hermione zat Jason. Ik besloot dus samen met Aiden daarbij te gaan zitten en geen blik waardig te keuren aan de Slytherin tafel.
'Hallo kleine vriendin!' kirde Jason opgewekt toen ik naast hem plaats naam. Hij gooide direct zijn armen om mij heen en trok mij in een warme knuffel. Ik lachte om zijn enthousiasme en knuffelde hem terug.
'Jij ook hallo, Prince Charming.' plaagde ik hem, waarnaar ik een blik op Hermione wierp die direct blozend de andere kant op keek. Jason begreep mijn opmerking maar al te goed en stak uitdagend zijn tong naar mij uit.
'Komen jullie zaterdag ook naar de Try-Outs kijken?' veranderde Harry het onderwerp. Jason en Aiden keken de donkerharige jongen niet begrijpend aan.
'Spelen jullie voetbal op deze school?!' Aiden klonk verbaasd.
'Nee, natuurlijk niet dwaas.' zuchtte ik waarnaar ik de jongen een zacht tikje tegen zijn achterhoofd gaf. 'Wij doen hier aan Zwerkbal.'
'Eh....' Aiden dacht diep na, maar schudde toen zijn hoofd.
'Het is een lang verhaal, maar als jullie zaterdag met mij mee gaan dan kunnen jullie het zien.' glimlachte ik en keek even naar Jason die opgewekt met zijn hoofd knikte.
'I'm in!' riep Aiden opgewekt waarnaar hij zijn hand opstak, gevolgd door zijn oudere broer die zijn voorbeeld volgde.
'Weet je, zij doen mij echt té veel aan de tweeling denken.' mompelde Hermione die de twee broers hoofdschuddend aankeken.
'Mee eens,' zeiden Ron, Harry en ik in koor.
'Alleen zijn deze twee veel leuker, want zij proberen mij niet steeds te vergiftigen met idiote snoepjes.' mompelde Ron.
Ik schoot in de lach. 'Geloof mij, deze twee kunnen soms nog vele malen erger zijn.' moest ik de roodharige jongen teleurstellen, want het was de waarheid. Ondanks dat deze twee dwazen geen magie konden, waren ze nog veel erger dan de tweeling.
'Nou, ik kijk er nu al naar uit om die tweeling te ontmoeten!' grijnsde Jason breed waarnaar hij zijn broertje grijnzend aankeek.
'Over mijn lijk!' zei Ron resoluut. 'Twee is al te veel, en daar gaan wij echt geen vier van maken!'